Nie śpij na Lair Of The Minotaur

Lair of the Minotaur: Dragon Eagle of Chaos (The Grind-House)

Chicago’s Lair of the Minotaur to jeden z najbardziej niedocenianych zespołów w historii. Choć według wszelkich relacji byli oni revivalistami thrashu w latach 2000, wyprzedzili nową falę thrashu i byli znacznie bardziej surowi, kind of like if High on Fire played up a Slayer angle. Czy słyszałeś Carnage? Jesteś całkowicie fałszywy, jeśli nie: riffy są tu wszędzie, jest to okrutne jak diabli, a okładka albumu przedstawia minotaura rozrywającego pozera, prawdopodobnie jakiegoś gościa, który nie mógł przestać mówić o Wilco za każdym razem, gdy wchodził do Reckless. To jest jeden z tych albumów, które można by opisać jako fucking metal. W tej dekadzie w większości pozostawali w ukryciu, ale kilka dni temu uwolnili przed nami dwa nowe utwory na EP-ce Dragon Eagle of Chaos. Czy są przerażające? SĄ PRZERAŻAJĄCE. „Dragon Eagle of Chaos” to mroczne uwielbienie dla Celtic Frost, z dotykiem Slayer, który zawsze dodają. Steve Rathborne zaczyna nawet brzmieć coraz bardziej jak sam Tom G. Warrior; pewnie „OOGHuje” i „HEEEYs” we śnie teraz. „Kunsult the Bones”, nagrany w 2010 roku, kontynuuje wątek Celtic Frost z wojennym zrywem, podobnie jak ich odpowiednio zatytułowany War Metal Battle Master. Rathbone zmienia swój wokal na bardziej bestialski black metalowy chrapliwy ton, a ten styl działa nawet z chwytliwymi riffami! Mam nadzieję, że to doprowadzi do pełnoalbumowego wydania — minęło zbyt dużo czasu, a wciąż są indie rockowcy, których trzeba zmielić w papkę.

Siege Column: Inferno Deathpassion (Nuclear War Now!)

W zamierzchłych czasach (no cóż, kilka lat temu) istniał Dethroned Emperor, niesamowity duet deathgrind z New Jersey. Choć nazwali się na cześć utworu Celtic Frost, byli nieokiełznanymi blastami, Brutal Truth w duchu Repulsion. Gitarzysta i wokalista Joe Aversario od tego czasu założył Siege Column z Panem Shawnslaught Skullkrusherem, a oni wciąż przynoszą death metal bardziej surowy niż surowy (cue Fenriz saying, “Jak bardzo prymitywnym można być?”), ale z nieco thrashowym zacięciem. Ich debiutancki album Inferno Deathpassion jest nawet bardziej regresywny niż Dethroned Emperor, z podziemną, brudną produkcją. Kiedy Aversario blastuje, jak to robi w „Penetrator” i „Hellspeed”, jest to chybione; Siege Column nagrało pełny album z mentality „dema są lepsze”. To czyni utwór taki jak „Siege Column” (mieć utwór nazwany po sobie to super metal - Iron Maiden tak zrobiło!) jeszcze większą anomalią, ponieważ zaczyna się od arenowego „klaskajcie w dłonie!” bębna, jakby Venom odzyskał swoje budżet na pirotechnikę, zanim przejdzie do chaotycznego death metalu. „Trapped in the Sarcophagous” to wczesny Death pchnięty w ziemię, krzyczący bardziej niż krwawa maź, krzycząca maź z zaświatów. Não há pose em Joisey, bruh — Eddie Trunk by się odwrócił na lewą stronę, gdyby usłyszał Siege Column.

Thou: Magus (Sacred Bones)

Baton Rouge’s Thou zawsze ma coś do powiedzenia, i zamierzają cię zniszczyć w tym procesie. Magus mocno rezygnuje z melodii, opierając się bardziej na ich niesamowitym sludge, którym rozprzestrzeniają przesłanie kwestionowania własnych ideologii wewnętrznych, szczególnie w kontekście płci. Przeczytaj więcej o Magus w moim artykule, gdzie rozmawiam z Funckiem, tutaj. Mamy również tę płytę w limitowanej edycji w kolorze rdzy.

Gravewards: Ruinous Ensoulment (Unspeakable Axe)

Pozdrowienia dla greckiego wojownika metalowego Zoe Camp, za polecenie mi ateńskiego trio death metalowego Gravewards. Ruinous Ensoulment to debiut, o który wiele zespołów walczy zbyt długo w duszących salach prób, aby do niego dążyć, a oni są tajfunem od pierwszych akordów. Wyobraź sobie Bolt Thrower, ale nieco bardziej złożony, lecz o tym samym zabójczym skupieniu. Z pewnością nie są chwalipiętami, ale dodają więcej różnorodności niż przeciętny zespół OSDM, przyprawiając o frenetczne melodyczne akcenty i burzliwe przeskoki. Wokalista i gitarzysta Nikos ma potencjał, aby stać się wyjątkowym frontmanem death metalowym — nie tylko jest maszyną riffową, ale ma także potężną obecność wokalną, brzmiąc jak nikczemny growl Martina van Drunena z Asphyx w połączeniu z potężną siłą Alexa Blume z Ares Kingdom. Na tyle, ile robi na gitarze, jego wokale wprowadzają utwory w tryb wyższej prędkości i nadają im prawdziwą definicję. Czuje się niezaprzeczalny, co jest celem każdego wokalisty w każdym gatunku, ale jest to szczególnie ważne w death metal, który odzwierciedla horror życia poprzez żywe czerwone czaszki na kostkach zbudowanych z dręczonych dusz, tworząc chropowaty i bezlitosny krajobraz. Nie przyszedłeś tu po krytykę sztuki, przyszedłeś po riffy.

Bridge Farmers: Bridge Farmers (Self-released)

Oto kolejna dobrze strzeżona tajemnica, tym razem z Austin. Bridge Farmers są jednym z moich ulubionych lokalnych zespołów od lat, dokładnie dlatego, że wykrystalizowali się ponad wiele stoner/psych brudów panujących w tym mieście. Trio właśnie wydało nową, zatytułowaną własnym nazwiskiem płytę i nawet jeśli masz dość wpływów Sabbatha i pedali wah, musisz tego posłuchać. Mają tę surową punkowość, której brakuje wielu ich rówieśnikom — nie w odniesieniu do prędkości, ale nie boją się stawać się nieczystymi. Gdyby Electric Wizard trzymali się brudu zamiast przechodzić w rock okultystyczny, mogłoby to przypominać tę płytę — „Wicked Sun” to przyciemnione szyby, czarne światła i złe wibracje, które w tym przypadku są najlepszymi wibracjami. Bridge Farmers opiera się również na ciężkim grunge, trochę jak podróżujący Tad lub Gruntruck. W miarę zbliżania się do letniego wieczora, co w Austin oznacza, że Halloween jest około dwóch miesięcy nadchodzących, „Phosperene Temple” to najlepszy utwór, który będziesz musiał grać, zanim znów będzie odpowiednia pora, aby założyć długie rękawy death metalowe. Z jakiegoś powodu nie dostali tego, na co zasługują — Austin czasami nie dostrzega własnych talentów, dopóki nie odniosą sukcesu gdzie indziej — i nadeszła pora, aby Bridge Farmers byli znani jako lokalni wzorce.