Wprowadzenie do Alberta Kinga

"Gram na śpiewającej gitarze," powiedział Albert King Guitar World w 1991 roku. "Tak zawsze ją nazywałem." To było trafne samookreślenie: Choć nie był tak technicznie biegły jak inni ikoniczni bluesmeni — czy nawet jego rockowi naśladowcy, w tym Eric Clapton i Stevie Ray Vaughan — King specjalizował się w chrapliwych, lirycznych solówkach, które oddziaływały na poziomie emocjonalnym poza efektownością, przekazując ból i cierpienie lepiej niż jakikolwiek wokal.

Ta surowa moc umocniła go jako jednego z najbardziej cenionych graczy w gatunku, szczególnie w czasie jego ikonicznego pobytu na wytwórni Stax z Memphis, począwszy od 1966 roku. Przez prawie dekadę, rodowity mieszkaniec Mississippi doskonalił elastyczny styl elektrycznego bluesa, czerpiąc od swoich gitarowych bohaterów (w tym T-Bone Walkera), a także z muzyki soul z ciężkimi brzmieniami dętymi, jazzu, funku oraz gospelu — ten ostatni pojawił się w dzieciństwie, gdy śpiewał w kościele.

King urodził się jako Albert Nelson, ale przyjął swoje artystyczne imię na początku lat 50. — wyraźna próba wykorzystania sławy B.B. Kinga. (Według legendy, nawet twierdził, że jest przyrodnim bratem B.B. i nazwał swoją gitarę „Lucy,” odniesienie do charakterystycznej „Lucille” innego Kinga). Mimo że nigdy nie osiągnął takiego samego poziomu sławy jak jego rówieśnik, stał się prawie tak samo wpływowy: leworęczny King używał niekonwencjonalnego stylu gry — alternatywnego strojeniu na praworęcznej gitarze odwróconej do góry nogami — co nadawało jego ostrym, giętym nutom, ciężkiej wibracji charakterystyczny ton.

Jego debiut w Stax, Born Under a Bad Sign z 1967 roku, stał się definitywnym punktem odniesienia dla rozwijających się wtedy artystów blues-rock i psych-rock: Clapton znaną metodą zapożyczył styl Kinga w utworze Cream „Strange Brew” z tego samego roku, a Jimi Hendrix dokładnie studiował jego grę na gitarze. („Hendrix fotografował moje palce, żeby zobaczyć, co robię,” powiedział w Guitar World. „Nigdy nie odkrył tego do końca, ale Jimi był cholernie dobrym gitarzystą, najszybszym kolesiem w okolicy — wtedy.”)

Chociaż jego twórczość spowolniła się pod koniec lat 70., King pozostał aktywny przez całe życie: Zagrał swój ostatni koncert dwa dni przed śmiercią w grudniu 1992 roku, a jego ostatni album Red House ukazał się rok wcześniej. W całym jego katalogu są niezapomniane momenty, ale King osiągnął szczyt twórczości podczas swojego pobytu w Stax. Aby zaoferować nowicjuszom punkt wyjścia, przypomnijmy sobie pięć albumów, które warto sprawdzić najpierw.

Born Under a Bad Sign (1967)

Jeśli masz sprawdzić tylko jeden album Kinga, nie szukaj dalej niż jego monumentalny debiut z Stax. Wspierany przez znakomitą grupę sesyjną wytwórni — w tym Booker T. & The M.G.'s, Memphis Horns i Isaaca Hayesa na klawiszach — gitarzysta przechodzi od tęskniącego, społecznie świadomego bluesa utworu tytułowego („Nie umiem czytać, nie nauczyłem się pisać / Całe moje życie to jedna wielka walka,” śpiewa z chropowatym, jedwabistym vibrato) do rosy rosą, balsamicznie balladowej ballady „I Almost Lost My Mind” do zręcznego wykonania „Crosscut Saw” Tommy McClennana, opartego na afro-kubańskim rytmie.

Jammed Together (Z Steve Cropperem, Popsem Staplesem) (1969)

As wytwórni Stax Steve Cropper już wcześniej wspierał Kinga w kilku sesjach przed tym pełnym groovu, relaksującym albumem — oferując solidne gitarowe zakotwiczenie dla blasku lidera. Ale on i „Pops” (lub „Pop”) Staples są współprowadzącymi na Jammed Together, co jest odpowiednim hołdem dla wpływu Croppera z jego zespołem Booker T. & The M.G.'s. Atmosfera jest luźna i zabawna, trzej gitarzyści wymieniają solówki i riffy na tle ciągle gotującej się sekcji rytmicznej. Oryginalne utwory emanują pewnością siebie (w tym z soulowym wokalem Croppera na „Water”), ale najbardziej imponujące są niskonakładowe covery, szczególnie funkowa, prowadzona przez Kinga wersja „What'd I Say” Raya Charlesa.

Lovejoy (1971)

Producent soul z Memphis Don Nix poprowadził Kinga w bardziej funkowe rejony na albumie Lovejoy, zatrudniając rozszerzoną grupę sesyjnych muzyków — w tym perkusistę Jima Keltnera i basowego boga Muscle Shoals Davida Hooda — którzy dodali więcej siły do jego ustalonej już palety bluesa. Album otwiera się wypolerowaną wersją „Honky Tonk Woman” The Rolling Stones, łączącą brudne brzmienia gitarowe i trzaskający fortepian; i jego interpretacja „She Caught the Katy (i Left Me a Mule to Ride)” Taja Mahala również przywołuje swagger Stonesia, z Kingiem jęczącym o „twardogłowej kobiecie” wśród tłustych riffów. Ale centralnym punktem jest głęboko funkowy „Bay Area Blues”, współautorem którego jest basista Donald „Duck” Dunn, który dokumentuje ciężar życia w trasie.

I'll Play the Blues for You (1972)

Podczas gdy Lovejoy delikatnie wszedł w funkowe wody, I'll Play the Blues for You zanurzył się w tym na głębokim końcu (i, cóż, niskim końcu): melodyjny bas Jamesa Alexandra niesie większość materiału, w tym maksymalistyczny groove „I'll Be Doggone” ( wyposażony w wah-wah, dęte i congi) i sprężysty „Little Brother (Make a Way).” King czuje się komfortowo działając jako jeden element w większej układance — jak na „Breaking Up Somebody's Home,” gdzie jego żrące gitarowe linie splatają się z falującym organem Hammonda i warczącymi liniami saksofonu barytonowego.

I Wanna Get Funky (1974)

Misja zakończona sukcesem. Na przedostatnim albumie swojej głównej działalności w Stax (wydanym rok przed ogłoszeniem przez wytwórnię bankructwa), King kontynuuje wyjście poza standardowy 12-taktowy blues z kinematograficznymi aranżacjami soul (aranżacja dęte i smyczkowe „Flat Tire”) i dopasowanymi do okresu funkami (agresywna, niemal ośmiominutowa wersja „Crosscut Saw,” która przekształca się w powolny groove około połowy). Wykonuje także jedne z jego najsmaczniejszych solówek, w tym, na tej ostatniej ścieżce, potok zgiętych nut bardziej dymnych niż dym papierosów, który zdobi okładkę albumu.