10 najlepszych albumów podwójnych, które warto mieć na winylu

Bob Dylan: Blonde On Blonde

Jak w wielu aspektach muzyki pop, to Bob Dylan wprowadził podwójny album do rockowego mainstreamu. Wcześniej były pewne stosunkowo udane podwójne albumy w jazzie, ale Blonde On Blonde Dylana wyniosło ten format na świecznik na początku 1966 roku. Dylan, który miał wtedy zaledwie 25 lat, zamknął się w studiu w Nashville, gdzie pracował z wieloma muzykami sesyjnymi. Blonde On Blonde stał się symbolem kreatywnej pewności siebie jednego z najwybitniejszych autorów tekstów wszech czasów, przy czym Dylan zazwyczaj tworzył swoje teksty na bieżąco. Do dziś podwójny album brzmi jak w blasku i stanowi jeden z najbardziej ekscytujących momentów w obszernej karierze Dylana.

Jimi Hendrix: Electric Ladyland

Nie minęło wiele czasu, zanim inne giganty rocka dostrzegły w podwójnym albumie możliwość eksploracji i eksperymentowania. W przypadku Jimi Hendrixa obiektem jego fascynacji była, oczywiście, gitara elektryczna. Podobnie jak Dylan w Nashville, Hendrix, mając wtedy 26 lat, postrzegał studio jako kolejne instrument. Proces nagrywania Electric Ladyland odbył się w słynnym nowojorskim studiu noszącym tę samą nazwę, gdzie Hendrix sam produkował to bluesowe monstrum. Electric Ladyland, trwające 75 minut, zawiera dwie wersje utworu "Voodoo Chile", z których jedna jest zamykająca album i jest poprzedzona przez "All Along The Watchtower" i "House Burning Down."

The Beatles: The Beatles

To może być najlepiej znany podwójny album na świecie i słusznie. W 1968 roku The Beatles zszokowali świat, zdając się podsumowywać wszystkie strony swojej muzycznej osobowości w jednym projekcie. Wynikający z tego album, często nazywany The White Album, ma szerszy zakres niż cała dyskografia innych zespołów. Po tym, jak większość materiału została napisana podczas kursów medytacji w Indiach, podczas nagrywania albumu w Londynie doszło do kłótni między członkami zespołu, a wszechobecność nowego partnera Johna Lennona, Yoko Ono, okazała się problematyczna. Wydaje się, że to tylko odpowiednie, że The Beatles jest być może najbardziej kontrowersyjnym albumem w dyskografii Fab Four, z jego postmodernistycznymi tekstami wywołującymi kontrowersje i domniemanie inspirującymi Charlesa Mansona.

Miles Davis: Bitches Brew

Winyl i podwójne albumy szczególnie pozwalają muzyce oddychać. A na Bitches Brew Milesa Davisa jest naprawdę dużo oddychania. Hyperwentylując, mówiąc precyzyjniej. W 1970 roku, mistrz trębacz spowodował swoje własne wielkie wybuchy, łącząc elementy, aż culminowały w radykalnym przepisaniu jazzowych reguł, żegnając się z bebopem i przyjmując muzykę afrykańską. Dwie gitary basowe i trzy elektryczne pianina zapewniły Davisowi nową paletę do kolorowania jego kompozycji. Jedną z tych gitar basowych grał Harvey Brooks, który wcześniej występował z Bobem Dylaniem i wydawał się symbolizować przyjęcie przez Davisa progresji akordów związanych z rockiem, czyniąc Bitches Brew jednym z pierwszych albumów, które transcendowały gatunki i tworzyły nowe na własnych warunkach.

The Who: Quadrophenia

Istnieją dwa rodzaje podwójnych albumów, w przybliżeniu: podwójne albumy, które zapewniają artystom przestrzeń, której pragną, oraz podwójne albumy, które zapewniają artystom przestrzeń, której potrzebują. Druga rockowa opera Who z pewnością należy do tej drugiej kategorii. Po komercyjnym sukcesie Who’s Next, osobistym rozczarowaniu dla Pete’a Townshenda, Who weszli na nieco znajome wody z Quadrophenia z 1973 roku. Brytyjski zespół już zdobył uznanie dzięki wcześniejszej dziwacznej, ale błyskotliwej rockowej operze Tommy. Tak radykalne, jak wydawało się to wydanie, tak (względnie) wyrafinowane było Quadrophenia, album nieograniczony przez sukces singla jak „Pinball Wizard” i projekt z po prostu zbyt dużą historią do opowiedzenia na jednym albumie. Townshend i spółka opowiadają historię Jimmy'ego, jednego z ich pierwszych fanów, w tle ruchu modowego lat sześćdziesiątych, którego sami byli częścią. Choć Who czerpali stąd z własnych korzeni, opowieść o samotnym chłopcu poszukującym miłości w mieście okazała się tak samo ponadczasowa jak większość muzyki na Quadrophenia.

Led Zeppelin: Physical Graffiti

Podwójne albumy mogą pozwolić artystom na eksplorację wcześniej nieznanych terytoriów, ale umożliwiają także doskonalenie elementów, które wcześniej próbowali. W 1972 roku Robert Plant i Jimmy Page pojechali razem do Indii i zainspirowali się lokalnymi muzykami studyjnymi. Nagrania, które zrobili, położyły podwaliny pod najbardziej ekstremalny i eklektyczny album, jaki normalnie relatywnie oszczędny zespół kiedykolwiek wydał. W "In My Time Of Dying" jest więcej przygody w swobodnie płynącym czasie niż kiedykolwiek w innych 11 minutach, a słuchanie "Kashmir" i "In the Light" udowadnia raz na zawsze, że Led Zeppelin byli najcięższym zespołem na świecie.

Stevie Wonder: Songs in the Key of Life

Na Songs in the Key of Life okazuje się, że jest tego dużo: ten podwójny album z 1976 roku Stevie Wondera trwa blisko dwie godziny i każda minuta jest tak radosna jak ostatnia. Tutaj Wonder przekazuje całkowicie inną jakość podwójnego albumu. Format nie jest tylko przeznaczony na poważne konceptualne nadałki: ma również na celu zapewnienie zabawy i pełne wyzwolenie swojej multiinstrumentalności i muzykalności, jak to czyni Wonder w ogromnych hitach jak "Sir Duke", "I Wish" i "Isn’t She Lovely." Songs in the Key of Life było osiemnastym albumem Stevie'ego, ale jeden z najpopularniejszych postaci w R&B i muzyce pop brzmi tu jak zawsze entuzjastycznie, jak dziecko w sklepie z cukierkami. Ten kolorowy obraz, który ten album przywołuje, jest tylko wzbogacony przez wiedzę, że Wonder nie tylko korzystał z syntezatorów i saksofonów, ale również z zespołu doskonałych gwiazd, w tym Herbiego Hancocka, George'a Bensona i Minnie Ripperton.

Pink Floyd: The Wall

Zespół, który zdominował dekadę, wydał swoje ostatnie arcydzieło w ostatnich tygodniach lat 70-tych. Odpowiednio, The Wall Pink Floydów wykorzystał okazję, by jednocześnie reflektować nad niepokojem Rogera Watersa związanym z status przeciwnika zespołu. The Wall został niemal całkowicie wymyślony przez Watersa, który czerpał inspirację z śmierci swojego ojca podczas II wojny światowej, od której album się zaczyna. W wielu aspektach The Wall żegna Pink Floyd, a protagonista projektu jest wzorowany na Watersie i oryginalnym wokaliście zespołu, Sydzie Barrettcie, i radzi sobie z czasami samodzielną isolacją Watersa od społeczeństwa. Utwory takie jak "Comfortably Numb" i "Another Brick in the Wall Part II" są tak samo hitowymi singlami, jak i dźwiękiem Pink Floyd rozpadania się. To czyni z jednego z naj fascynujących albumów w karierze zespołu: wydali jeszcze trzy albumy, ale nigdy nie zrobili tego z klasycznym składem i nigdy nie zdołali nagrać innego albumu, który mógłby stać w cieniu The Wall.

The Clash: London Calling

The Clash z jednaj strony wrzucił świadomość społeczną z powrotem do pop muzyki swoim przerażającym połączeniem ska, reggae, R&B, punk i power pop. W London Calling, Joe Strummer i Mick Jones przekonująco argumentują za przynależnością etykiety Last Angry Band, często im przypisywanej. Album, który pojawił się po debiucie The Clash i Give ‘Em Enough Rope, w rzeczywistości stał się podwójnym albumem z powodu energetycznego tempa, w jakim obaj pisali swoje utwory. Umożliwiło to Brytyjczykom stworzenie brutalnego albumu na temat indywidualizmu i izolacji, którego poglądy były ostre jak ton.

Prince: 1999

Prince to może być jedynym muzykiem, który kiedykolwiek wydał podwójny album, nie chcąc tego. W 1982 roku Purple One dużo improwizował w swoim studiu w Minnesocie, nagrywając utwory, gdy tylko natchnienie go dopadło. Wśród jego utworów były niesamowite piosenki taneczne, piękne ballady i szalone rockowe kawałki, które szybko stworzyły więcej materiału, niż mógłby pomieścić jeden album. "Nie chciałem robić podwójnego albumu, ale ciągle pisałem i nie jestem zwolennikiem edytowania", powiedział Prince później w Los Angeles Times w tym roku, gdy 1999 zostało wydane. Album stał się przełomem artysty, zawierając być może najbardziej funkowe utwory, jakie kiedykolwiek wydał. Kiedy oryginalny Blade Runner został wydany latem 1982 roku, Prince zaczął włączać futurystyczne style i tematy z filmu w swoją muzykę. Z pewnością mu się udało: utwory takie jak rozpoczynający album "1999", "Lady Cab Driver" i "Little Red Corvette" wciąż brzmią jakby mogły być wydane jutro.