We gingen platen zoeken in Mexico-Stad met Adrian Quesada van Black Pumas

Quesada kreeg de kans om Mexico-Stad te bezoeken eind maart toen de Black Pumas optraden op het Vive Latino muziekfestival. Tijdens zijn vrije tijd stopte hij bij de La Lagunilla vlooienmarkt, een van de grootste "tianguis," of openlucht markten, in de omgeving. De markt is een populaire plek geworden om antiek te vinden, waaronder klassieke vinylplaten. Quesada vond platen van Latijnse iconen zoals de Argentijn Sandro en de Mexicanen Rigo Tovar en José José, die allemaal floreerden tijdens de balada-beweging met hun vernieuwde boleros. Zijn vondsten omvatten ook LP's van Los Jaibos, die traditionele Cubaanse boleros opnamen, en de Franse filmcomponist François de Roubaix.

Met Boleros Psicodélicos, of “Psychedelische Boleros,” die op 3 juni verschijnt, hoopt Quesada de balada-beweging opnieuw te onderzoeken die boleros opnieuw gedefinieerd heeft, terwijl hij ook zijn alternatieve rand aan het geluid toevoegt. Het 12-tracks album bevat covers, waaronder “Esclavo y Amor” van Los Pasteles Verdes, de band die Quesada’s interesse in balada’s voor het eerst wekte. Quesada produceerde ook originele nummers met een tijdloos gevoel zoals “El Paraguas” samen met Gabriel Garzón-Montano, “Mentiras Con Cariño,” met iLe en “Hielo Seco” met Money Mark. Veel muzikanten uit verschillende genres gaan met hem terug in de tijd terwijl hij boleros naar de toekomst brengt.

Dit interview is ingekort en bewerkt voor duidelijkheid.

VMP: Wat inspireerde je om op deze platenzoektocht bij La Lagunilla te gaan?

Adrian Quesada: Een paar mensen raden het eigenlijk aan. Een vriend van mij raadde het aan als een goede plek om platen te vinden. Andere mensen vertelden me dat het gewoon een ongelooflijke ervaring was. Het was absoluut enorm en adembenemend. Het was precies wat het beloofd was.

Foto door Toni Francois

Laten we je vondsten doornemen. Waarom koos je voor Rigo Tovar’s Amor y Cumbia en Greatest Hits?

Ik had in het verleden enkele Rigo Tovar-nummers gehoord die echt geweldig waren en een beetje bij deze stijl paste [op mijn album]. Ik heb eigenlijk een vriend uit Texas wiens vader met hem speelde. Het voelde altijd alsof ik een soort verbinding met de muziek had omdat mijn vriend altijd tegen me zei: "Ja, mijn vader speelde vroeger met Rigo Tovar." Elke keer als ik zijn naam zie, is het altijd iets speciaals. Hij is meer bekend om cumbia-muziek en ik vond een van zijn cumbia-platen. Hij was een Mexicaanse zanger, acteur en muzikant.

Waarom besloot je om Sandro’s Te Propongo en Penas, Rosa Rosa y Otras op te pakken?

Toen ik dit album maakte, had ik nog nooit van Sandro gehoord. Ik had een behoorlijk zware afspeellijst van inspiratiemuziek voor dit album die ik had gemaakt en ik was trots op de digitale zoektocht die ik deed. Ik had nog nooit zijn naam gehoord of het zelfs maar gezien en toen ik met iLe uit Puerto Rico werkte, toen we ideeën heen en weer begonnen te ruilen, zei ze: "Je moet Sandro checken." Ik had nog nooit van hem gehoord en nu ben ik in het konijnenhol gegaan. Ik denk dat dit eigenlijk mijn beste vondsten hier zijn. Het is een soort serendipiteit dat ik nu, nu ik weet wie hij is, zijn naam overal zie.

En je hebt ook een album gepakt van François de Roubaix (Les Plus Belles Musiques De François de Roubaix Vol. 3).

Niet helemaal in lijn met de bolero-plaat, maar desondanks een invloed. Hij is een ongelooflijke Franse filmcomponist. Tien jaar geleden had ik een ander project met een vriend waar we een stuk van zijn muziek coverden, dus elke keer als ik een plaat van hem zie, grijp ik die meteen.

Foto door Toni Francois

Waarom besloot je om José José’s Reencuentro op te pakken?

José José is een Mexicaanse zanger en crooner van wie ik zeker altijd wist toen ik opgroeide. Hij was een van die namen die iedereen kende in Latijns-Amerika en aan de grens; hij was altijd op tv en zingen. Ik herinner me dat ik toen ik met dit album werkte, terug moest gaan en naar allerlei vroege muziek luisterde. Een vriend raadde me de vroege albums van José José aan. Ik ging kijken en natuurlijk had hij er een aantal die teruggaan tot eind jaren '60 en begin jaren '70, en die zijn gewoon geweldige platen, dus ik wist dat ik iets dergelijks in Mexico zou vinden. Het is moeilijker om dat spul in de VS te vinden. Zijn vroege werk is net zo geweldig, en niet helemaal zo psychedelisch, maar het had zeker dit funky, soort soulvol gevoel dat ik echt leuk vind.

En je hebt ook een album gepakt van Los Jaibos (Boleros de Siempre a la Manera de Los Jaibos Vol. 2).

Die is een meer traditionele bolero-plaat. Het kan een meer traditionele benadering zijn dan enkele van de andere. Ik zag het daar. Het zag er cool uit. Ik dacht dat het een goede tegengewicht zou zijn voor de rest ervan.

Hebben sommige van deze platen je nieuwe album helpen vormgeven?

Bijna allemaal zou ik zeggen, op een gegeven moment of een ander, werden ze direct op het album vermeld.

Hoe ontdekte je de balada-beweging voor het eerst?

Ik wist eigenlijk niet dat het een beweging was. Mijn eerste kennismaking ermee was ongeveer 20 jaar geleden toen ik Los Pasteles Verdes uit Peru hoorde. Ze bliezen me totaal van mijn sokken en het leidde me naar andere artiesten die vergelijkbaar waren. Pas veel later las ik dat dat een hele beweging van bands was die dat deden. Ik denk dat er hier een soort van heropleving is van mensen die die tijd echt omarmen en proberen te verwijzen, maar het ook vooruit te brengen.

Foto's door Toni Francois

Wat fascineert je aan de balada-beweging?

De eigenlijke stijl van een bolero of een ballade, het was iets dat ik altijd heel traditioneel hoorde. Ik wist het zelfs niet totdat ik Los Pasteles Verdes hoorde dat mensen het interpreteerden met verwijzingen naar Amerikaanse soulmuziek en psychedelische muziek, en muziek uit de hele wereld kruisen. Het blies me gewoon helemaal omver omdat ik hou van de songstijl. Ik hou van de vorm. De nummers zijn geweldig. Ze zijn gewoon tijdloos. En wanneer je mensen hebt die ze interpreteren met een bepaald palet en een bepaald gevoel en een referentiepunt, denk ik dat het een geweldige kruising is van de Amerika's, van Noord-Amerika, Zuid-Amerika, Midden-Amerika en daarbuiten. In termen van de Amerika's, denk ik dat het deze fascinerende gemeenschappelijke grond creëert tussen al deze verschillende muziekstijlen.

Opgroeien als een Mexicaans-Amerikaan vlakbij de Mexicaanse grens moet ook een invloed hebben gehad.

Dat is een groot deel van waarom ik aangetrokken word tot dingen zoals dat, omdat ik opgroeide aan de grens van Texas en Mexico. Ik groeide op in een cultuur die tussen twee culturen ligt, tussen twee landen, tussen twee talen. Het merendeel van mijn leven is in twee plaatsen geweest, dus elke keer als ik een andere convergentie van cultuur vind zoals dat, ben ik daar altijd meteen toe aangetrokken. En bovendien, meer dan ooit, denk ik dat het tegenwoordig belangrijk is dat we gemeenschappelijke grond vinden tussen mensen.

Hoe geef je je stempel op balada met je nieuwe album?

Nou, dat hoop ik. [Lacht]. Een deel ervan was als een klein eerbetoon en een klein beetje van mij die ermee aan de haal ging. Ik heb deze afspeellijst die me inspireerde tijdens het maken ervan. Op een bepaald moment, vooral toen ik de originele nummers maakte, stopte ik met luisteren naar dat en ging gewoon verder met mijn eigen ideeën en hoopte daar een beetje van wat ik doe aan het geluid toe te voegen en niet gewoon een carbon copy van [die verwijzingen] te zijn.

Hoe heb je gekozen welke nummers je zou coveren?

Dat waren een beetje de hoekstenen van alles. De nummers waar ik steeds naar terugkeerde en waar ik echt door geïnspireerd werd. Toen realiseerde ik me gewoon dat ik niets beters dan dit zou kunnen schrijven, dus kan ik ze net zo goed gebruiken als kleine boekeneindes voor het album.

Hoe was de ervaring om met iLe te werken aan je nieuwe single “Mentiras Con Cariño?”

iLe is geweldig! Dit was een van de laatste nummers die samenkwamen. Ik stuurde haar mijn afspeellijst van inspiratie en ze zei: "Oké, dat is cool, maar wat als dit?" Ze bleef het vanuit een ander perspectief benaderen. Omdat ze uit Puerto Rico komt, denk ik dat ze in contact is gekomen met verschillende artiesten waar ik misschien niet mee in contact kwam. En ze stuurde me andere nummers terug en dat vond ik echt goed omdat het me een beetje uit mijn comfortzone duwde, en het was iets dat ik denk dat het nummer en het hele album echt ten goede kwam. Het kwam prachtig samen.

Je tweede single is “El Paraguas” met Gabriel Garzón-Montano. Hoe was de ervaring om met hem te werken?

Geweldig! Hij is een natuurkracht. Terwijl ik met hem werkte, kregen we de kans om samen een beetje LA te bezoeken en te chillen. Hij werkt tegelijkertijd aan trapmuziek en salsa en wat dan ook. Hij is een muzikale kracht. Ik was eigenlijk niet zeker of hij er in geïnteresseerd zou zijn. Ik herinner me dat ik me een beetje zenuwachtig voelde over hem. Hij was er helemaal voor! Hij is ook zo’n verhalenverteller, dat hij echt het idee nam en er zijn eigen draai aan gaf.

Money Mark heeft geweldig werk gedaan met de Beastie Boys. Hoe was de ervaring om hem in de bolero-wereld te brengen in “Hielo Seco?”

Het was cool! Omdat het pandemie was, gebeurde alles op afstand. Hij was iemand die me echt inspireerde, zelfs met zijn solo-album en zijn werk met de Beastie Boys, allemaal dingen die echt invloedrijk voor mij waren. Ik werkte met hem aan andere nummers voor een soundtrack en ik gooide gewoon [het idee] naar hem en legde het hem uit, en hij snapte het meteen. De helft van zijn familie is Mexicaans uit het zuiden van Texas, dus we hadden die connectie. Hij was super geïntrigeerd door het allemaal en gaat ermee aan de slag.

Wat wil je dat mensen uit het Boleros Psicodélicos album halen?

Gewoon om ervan te genieten. Ik denk dat je begint te beseffen en waarderen waarom deze stijl van songwriting tijdloos is. Het raakt nooit uit de mode. Het gaat nooit uit de stijl. Het kan nu een beetje een heropleving hebben. Maar ik denk dat zelfs als dit komt en gaat, het nog steeds iets is dat - het is ware menselijke passie en gevoel in een nummer dat nooit uit de stijl raakt. Hoe je het ook verpakt, het zal er altijd zijn. Als het mensen aanspreekt in oude muziek, is dat cool. Zo niet, als je gewoon deze leuk vindt, is dat geweldig.