NNAMDÏ wil misschien beroemd worden

Met de release van zijn zesde volledige album — en debuut voor Secretly Canadian — Please Have a Seat, heeft NNAMDÏ nieuwe creatieve hoogten bereikt. Zijn liedjes zijn kwetsbaarder, terwijl ze ook aanstekelijker en zelfverzekerder zijn, maar tegelijkertijd even vreemd en complex als altijd. Terwijl NNAMDÏ boven zijn lokale scene uitsteeg en luisteraars over de hele wereld wist te boeien, lijkt het alsof er geen grenzen zijn. Op de leadsingle van het album, “I Don’t Wanna Be Famous” — een nummer over hoe hij eigenlijk wel beroemd wil zijn — zingt hij: “Used to say that I was too weird and shit / Now they wanna take me serious.”

Hieronder bespreekt hij die spanningen en zijn altijd veranderende geluid met VMP.

VMP: Vertel me over je betrokkenheid bij de DIY-scene in Chicago door de jaren heen.

NNAMDÏ: Ik zat vroeger in veel bands — ik zat op een gegeven moment in zes of zeven bands — en ik runde ook een paar jaar een DIY-plek. We woonden in een magazijn van 500 vierkante meter met vijf of zes mensen, en we hadden shows. Zelfs voordat ik naar de stad verhuisde, organiseerde ik shows bij mijn ouders thuis in de voorsteden. Ik noemde het Nnamdi’s Pancake Haus, en mijn broer maakte pannenkoeken voor alle bands en mensen die naar de shows kwamen.

Mijn vriend Glenn [Curran] en ik hebben een platenlabel genaamd Sooper Records. Ik had eerder geprobeerd platenlabels of DIY-gemeenschappen op te richten, maar ik was een beetje opgebrand door het idee. Maar we spraken over alle toffe mensen die we kennen die dingen maken in Chicago, die niet veel mensen luisterden maar waarvan wij dachten dat ze ongelooflijk waren, en we dachten: wat als we ze allemaal op één plek zetten?

Dus ja, ik doe dit al een tijdje, sinds ik ontdekte dat dat iets was wat je kon doen. Het is moeilijk voor [nieuwe] bands zonder publiek om een show te boeken in een zaal, dus gebruikte ik die [DIY] ideologie om mensen plekken te geven om op te treden. En uiteindelijk heb ik hierdoor veel vrienden gemaakt en de meeste mensen leren kennen met wie ik door de jaren heen close ben geworden.

Voor mij lijkt het de gemakkelijkste weg om het gewoon zelf te doen. Ik gebruik elke tool die ik tot mijn beschikking heb om dingen te maken. Ik had geen mooie apparatuur toen ik begon met opnemen, ik had alleen een Snowball-microfoon. Ik denk dat iedereen die wil, het kan doen, zelfs op kleine schaal. Ik voel dat je het gewoon moet laten gebeuren.

Kun je me door het schrijf- en opnameproces van Please Have a Seat leiden?

De helft van de nummers werd opgenomen tijdens de diepe pandemie, en de andere helft werd opgenomen nadat de dingen weer open gingen. Dus [tijdens] de eerste helft was er nergens echt om naartoe te gaan, dus maakte ik hele, hele lange wandelingen en vond ik een park waar ik een tijdje op een bankje ging zitten en gewoon nadacht. Of probeerde niet na te denken. En soms ging ik naar het strand en zat ik gewoon te kijken naar het water.

Meestal nam ik heel, heel laat dingen op. Ik had dat hele jaar een soort verknipt slaapschema waarbij ik de zon niet veel zag. Dus ik werd ’s middags wakker, ging dan naar het strand of naar een park terwijl het donker werd, en kwam dan thuis en nam de hele [nacht] op en viel daarna in slaap. Het was geen goede gewoonte, maar zo ontstonden die eerste nummers. Dus ik had veel tijd om na te denken.

De nummers op dit album kunnen aangrijpend of donker zijn, maar tegelijk leuk en luchtig. Hoe heb je die stijl ontwikkeld?

Toen ik jonger was, maakte ik altijd gewoon dingen voor de lol, gekke dingen waar ik van genoot. Ik schreef kleine liedjes van een tot twee minuten gewoon voor vrienden, en dan brandde ik het op een schijfje en bezorgde het persoonlijk aan alle mensen in mijn stad voor wie ik liedjes had geschreven. Dus ik denk dat het gewoon mijn natuur is om elementen van plezier en humor in dingen te verwerken. Zelfs als het onderwerp niet echt leuk is. Ik houd er niet van om, als ik schrijf, op een hopeloze noot te eindigen. Zelfs als het het meest deprimerende lied aller tijden is, houd ik ervan om een vleugje mogelijkheid van verbetering toe te voegen. En naarmate ik ouder werd, leerde ik die dingen te combineren op een manier die minder eenzijdig is, en die minder alleen maar “dit is helemaal vrolijk” of “dit is helemaal verdrietig” is. Want dat is volgens mij de bestaansrealiteit.

Dit album heeft een complex, onconventioneel muzikaal geluid, maar is gecombineerd met echt pakkende en poppy melodieën. Waar komt dat vandaan?

Ik houd van veel verschillende genres. Drums zijn mijn belangrijkste instrument, en ik was altijd bezig met het vinden van drummers en het leren van nieuwe ritmes en het uitbreiden daarvan. Zelfs als ik de technische aspecten niet leer, wil ik experimenteren en verschillende dingen maken. Ik houd ervan dingen te ontleden en te achterhalen welke geluiden verschillende nummers maken.

De schoonheid voor mij de laatste tijd komt voort uit als ik dit fluitgeluid mix met het geluid van geraspte kaas, of als ik een kom grind schud met een lage bassignaalsound, welk geluid maakt het dan? Hoewel dit allemaal vertrouwde geluiden zijn in hun eigen domein, maakt de combinatie iets dat iets interessanter is. [En] het toepassen van elementen van spanning en ontspanning in de muziek, gewoon om mensen er meer in te betrekken en het meer te laten voelen, was een groot ding voor mij met dit album.

Ik houd gewoon van arrangeren en componeren van muziek. Alles wat ik maak begint met muziek, ik denk pas aan teksten tegen het einde. Ik houd van componeren en het maken van interessante, hopelijk pakkende melodieën. Bij dit album was ik erg precies over het proberen om vocale melodieën te maken die voor mij gedenkwaardig waren. Dus zou ik dingen testen en er een tijdje op zitten, en daarna een paar dagen later terugkomen en zeggen: “Vind ik deze vocale melodie nog steeds leuk of kan het iets pakkender zijn?” Ik denk dat de instrumentatie op dit album eenvoudig lijkt, maar meer dicht is als je het ontleedt. Maar de vocale melodieën waren heel bewust gemakkelijk voor mensen om aan te haken.

Waarom benaderde je de melodieën op die manier?

Ik wilde het eerlijk gezegd gewoon proberen, om te zien of ik het kon. Ik denk dat mijn natuurlijke neiging is om naar de meer schurende kant te gaan, en te balanceren op het punt van ongemakkelijkheid of vreemdheid. Of dat nu in de toonstructuur is, met clusters van dissonante geluiden, ritmisch verschuivende en schurende dingen, of tekstueel schurende woorden die ik zeg. Ik weet het niet, ik denk dat mijn natuurlijke neiging soms is om de luisteraar een beetje ongemakkelijk te laten voelen. Ik weet niet wat dat over mij zegt. (Lacht) Ik denk dat ik gewoon een ongemakkelijk individu ben, mijn hele leven is een beetje ongemakkelijk, dus ik ben gewoon, oké, jullie komen even naar mijn niveau en zijn een tijdje ongemakkelijk. Maar ik denk dat ik voor het grootste deel van dit album, de neiging losliet om dat te willen doen. Ik wilde iets dat mensen konden aanhaken.

Komend uit een DIY-scene, heb je een ongemakkelijke relatie met popmuziek?

Nee, ik houd van popmuziek. Ik denk dat popmuziek veel groter kan zijn dan onze Westerse ideologie ervan. Ik denk niet dat muziek saai of simpel hoeft te zijn om popmuziek te zijn. Maar ik heb het gevoel dat we dingen blijven verdund maken, met als enige bedoeling verkoop, wat niet iets is dat ik wil doen. Natuurlijk houd ik van het verkopen van muziek en er geld mee verdienen. Maar ik denk dat het benaderen van popmuziek als een ding dat mensen verenigt en gewoon een wereldwijde interesse is die mensen kunnen genieten, een mooie zaak is. Er is een reden waarom deze dingen universeel aantrekkelijk zijn, zelfs als veel ervan komt doordat het mensen door de strot wordt geduwd. Maar er is ook een element van de schoonheid van iets universeels maken als je het organisch doet. Als je het doet omdat dat is wat je voelt, wat het universum je heeft opgedragen te doen. Het kan mooi zijn.

In het nummer “I Don’t Wanna Be Famous” beschrijf je enkele van de hoogten die je droomt te bereiken. Voel je ooit dat je neiging om complexe en verontrustende muziek te schrijven, je succes in de weg kan staan?

Nee, ik denk niet dat anders zijn een blokkade is. Ik denk dat het een zegen is. Zelfs als veel mensen het in het begin niet leuk vinden, komen ze soms bij — misschien pas nadat je bent gestorven — en zeggen ze: “Oh, dit was eigenlijk heel uniek en anders.” Ik denk dat uniek zijn belangrijker is dan goed zijn in kunst. Ik zou veel liever iets anders zien en denken: “Ik weet niet of ik dit leuk vind, maar ik heb dit nog nooit gezien of zo gevoeld,” dan te denken: “Oh, dit is precies een kopie van dit andere specifieke ding, en nu hebben we er twee van dit ding.”

Nadat je zoveel betrokken bent geweest bij de DIY-scene in Chicago, hoe belangrijk is het voor jou om die gemeenschap te behouden terwijl je groeit in succes als artiest?

Ja, het is belangrijk voor me. [Met] Sooper Records, kijken we altijd naar verschillende artiesten en proberen we betrokken te zijn in de gemeenschap en verschillende dingen te vinden. Ik wil absoluut alles doen wat ik kan om mensen te helpen die zoals ik opgroeiden in de scene en gewoon echt van muziek houden. Ik leer gewoon terwijl ik ga. Ik wist niet dat sommige dingen mogelijk waren, ze leken zo onbereikbaar, en dan zie je mensen die dingen doen en je denkt: “OK, dit is blijkbaar op de een of andere manier haalbaar, want deze persoon kwam hier.” Dus als ik dat voor andere mensen kan doen om te komen waar ik ben of groter, dan is dat het doel. Ik voel dat dat het doel is [van] het hebben van enige vorm van erkenning of invloed. Als je je status of je positie niet kunt gebruiken om andere mensen te helpen, dan is het gewoon een volledig egoïstisch iets. Je moet andere mensen omhoog halen hoe je ook kunt.