2019'un En İyi Caz Albümleri

Bu, New Orleans'lu sanatçının son on yıldır yöneldiği türden bir albüm olduğu hissi var; bu müzikal kökler, 2012'deki Christian aTunde Adjuah ile başlamış ve 2017'deki Centennial Trilogy kayıtlarıyla devam etmiştir. Ancestral Recall eğer neredeyse 20 yıl sonra, son derece yetenekli trompetçi ve çoklu enstrümanistsenin bir grup lideri LP'si sunmasaydı, caz içerisindeki yerini sorgulamak çok daha kolay olurdu. Scott'un macerasını takip edenler, yeteneklerinin gerçek olduğunu ve bu derin anlayışı yeni formlara uygulama taahhüdünü biliyor. "Prophesy" adlı parçada makine sesi, diğer yandan akustik oturumu karmaşıklaştırıyor ve "Double Consciousness" deseni ve zenginliği ile geliyor. Bir noktada, Saul Williams’ın şarkı performans şiirinin bereketini hızlı tempolu Batı Afrika çok ritmleriyle "I Own The Night"taki paylaşıyor ve daha sonra, Elena Pinderhughes’in flütü "Before" parçasındaki trompet sesi ve yerli ritimle dans ediyor. Erişilebilir bir öne çıkan, "Forevergirl" ise bir Radiohead suite’inin tüm nüanslarını ve tuhaflıklarını taşıyor, ancak sanat rockı dolambaçlılığına kapılmadan.

Philip Bailey’nin geniş discografisinde birçok dikkat çekici kayıttan biri olan Love Will Find A Way, bir miras sanatçısı için geç dönem bir yükselişi mümkün kılıyor. Son albümünü bir geri dönüş olarak adlandırmak oldukça sübjektif olur ve bu harika seti gözetirken bu duygu yersizdir. Bu albüm, onun falsettosunu, mevcut caz neslinin en parlak yıldızlarıyla eşleştiriyor. Robert Glasper ve Kamasi Washington’un hayatı onurlandıran "Sacred Sounds" parçası, ikincisinin Heaven And Earth estetiğini andırıyor ama Bailey’in katkısıyla büyük bir hal alıyor. Talking Heads yorumlarına gelince, onun "Once In A Lifetime" parçasındaki yorumu, akışı ve zaman imzasını değiştirerek yenilikten daha fazlasını tutarak yeniden yapılandırıyor. Karşılaştırıldığında kayıtsız hale gelen "Billy Jack" klasik bir Curtis Mayfield parçasına saygı duruşunda bulunuyor ve "Just To Keep You Satisfied", Marvin Gaye’in şarkı kitabındaki güçlü bir bölüme içten bir selam duruyor.

1968'de, tenor saksafoncu Peter Brötzmann ve okteti Bremen’de bir bodrum katına inip serbest cazın temellerinden birini kaydetti; o dönemki kayıtlardan biri olan gürültülü ve radikal olarak doğaçlama Machine Gun'dur. O oyunculardan biri olan davulcu Han Bennink, yarım asır sonra tekrar aynı mekanda geri dönerek sıklıkla işbirliği yaptığı sanatçı ile birlikte oluyor. Bu üçlüyü o anı kutlamak için tamamlayan, onların çağdaşı ve Globe Unity Orchestra’nın bir başka üyesi olan piyanist Alexander Schlippenbach’dır. Bu tarih ve soydan dolayı Fifty Years After… ‘in, 1960’ların kaotik enerjisini “Short Dog Of Sweet Lucy” ve “Bad Borrachos” ile bu kadar sadık bir şekilde yeniden ziyaret etmesi şaşırtıcı değildir. Açık başlık parçasında, hızlı değil, ağır bir şekilde pişiriyorlar.

Cazda yeni veya gelişen yetenekleri tartışırken, aile ağaçlarının ortaya çıkma eğiliminde olduğunu sıkça görürüz. Belki bunun sebebi, Amerika’nın yerli türünün, daha çok bir meslekten ziyade bir miras olarak yaşlıları ve ustaları tarafından dikkatlice yetiştirilmesidir. Soul caz sanatçısı Les McCann ile önemli kayıtlarda çalan davulcu Donald Dean’in torunu olan bu oldukça genç piyanist, bu gerekli Stones Throw kaydını yayınlamadan önce bu gelenekte kendini bulmuştu. Daha önce Kamasi Washington ve Thundercat gibi sanatçılarla performing yapan Dean, birlikte yapımcı Carlos Niño ile bu on yılın Los Angeles caz oyuncularından çıkan en güzel kayıt projelerinden birine imza atıyor. Anahtar işbirlikçisinin yeni çağ projeksiyonu konusundaki tutkusuna bağlı olarak, Black Space Tapes sıklıkla, ancak sadece kosmik alanlara giriyor; "Kronos" ve "Akamara" gibi parçalarda. Albümün ortalarında bir yerel beat sahnesi tadı, genişletilmiş bir versiyonu ile yayılıyor ve daha sonra müzik akışı için "Emi" ile akıcı bir finalléye tekrar çıkıyor. Ancak Dean, "Adawa" adlı parçada akustik akışta da öne çıkıyor.

Bu türde kişisel zevklerim genellikle avant-garde denemeler veya hip-hop hibritleşmesine yönelse de, bazen doğru bir şekilde salınan bir kayda duyulan özlem çok çekici olabilir. Bu nedenle, alto saksafoncu Markus Howell, güvenilir Posi-Tone damgası için bu coşkulu debut ile bu istek için bir tatmin sağladı. Uç bir uçtan diğer uca, Get Right!, gece kulübünde doğrudan cazı dinlemenin seslerini ve hislerini yakalar; kapı ücreti veya iki içki minimumu olmaksızın. Hevesli bir altılığın ellerinde, "Warfare" ve başlık parçası gibi enerjik eserleri, Jimmy Heath’in "Bruh Slim" ve Joe Henderson’ın "Out Of The Night" gibi rahat versiyonlarla iyi oynuyor.

Son on yılda cazın en büyüleyici gruplarından biri olan Kendrick Scott’un ismine sahip grubu, şimdiye kadar kötü bir şey kaydetmemiştir. Çoğunlukla "Our Point Of View" için kendini kiraladıktan sonra, Houston davulcusunun label için ilk Blue Note sunumunda grup lideri / besteci olarak, yaşamda karşılaştığı engellerin aşılıp aşılamadığını meditasyon yapıyor; kişisel ya da yaratıcı olsun. Yapımcı Derrick Hodge, Oracle’ın kehanetini yerine getirmesine yardımcı olurken, "Horizons" ve "Windows"da dönen tablo hilecisi Jahi Sundance’in eklenmesi ile de destekleniyor. Gerçekten, A Wall Becomes A Bridge, Scott’un özünü yeniden canlandırıyor; burada modüler ilkeler ve doğaçlama ilhamları bazen güç sensasyonları için eğilse de hiçbir şekilde bozulmuyor ya da biçimini kaybetmiyor. Bu incelik, kaydı gerekli bir tekrar dinleme haline getiriyor.

Lionel Hampton ve Cal Tjader’e saygıyla, vibrafon genellikle çoğu caz severin bir albümde aradığı birincil enstrüman değildir. Ancak, 2018’in en iyi caz albümlerinden ikisinde — James Francies’in Flight ve Makaya McCraven’in Universal Beings — mekanizmasında yer alması sonrası, Joel Ross’un Blue Note için grubun lideri olarak yayınına göz ardı etmemek bir hata olurdu. Solo vurma sesinden rüya gibi kapanışına kadar, yaygın açılış parçası "Touched By An Angel," vibrafonların önemli bir yere kabul edilmesi gerektiğini gereken bir acil durumu ortaya koyar. Ondan sonra KingMaker asla 10 dakikayı aşmaz, ama "Is It Love That Inspires You" ve "It’s Already Too Late" gibi nispeten kısa parçalarda bile Ross dikkatle büyüler.

Bloodiest ve Brain Tentacles gibi aşırı grupların performansları ile tanıdık olanlar, Sick Gazelle üçlüsünün büyüleyici albümündeki "Atlantic" adlı açılış parçasının daha duygusal post-rock tınısıyla şaşırabilir. Eski Sonic Youth davulcusu Steve Shelley ve gitarist / basçı Eric Block ile birlikte Chicago’lu saksafoncu / vokalist, metal gürültüsünü azaltarak "Odum" un dört parçasında melankoli ve hayal arasında bir atmosfer bulanık bir hale getiriyor. Herhangi bir tür ile bağlı olmadan, caz burada yavaş hareket eden bir serbest düşüş durumunda kendini sunuyor; Lamont, uzun ve yavaş hareket eden "Pacific"te içinde yer alan notalar çalıyor. "Laguna"da tempo aniden artıyor; bu parçada sıkışık rock ritmi, sarsak vokaller tarafından bozuluyor, ayrılmış saksafon yerine.

İyi bilinen Harlemites ve The Shed jam seansları için yukarılara çıkanlar, Anu Sun'u etkinlik nerede olursa olsun odayı hareket ettirirken görmüşlerdir. Miles Davis'in yeniden yorumlaması Miles Ahead'de önemli bir rol oynayan Robert Glasper'in yakın stüdyo işbirlikçisi olan grup lideri, Sanguine Regum'da büyük ve kişisel konuları ele alıyor. Kölelik mirası ve günümüz Amerikan ırkçılığı arasındaki mantıksal bağlantıları kurarak "KAEPtain AmeriKKKa" ve "SONset Reprise" gibi parçalar türler etrafında eğilip kendi noktalarını oluşturuyor. Gece R&B akışındaki "Afro Blue" ve "Hit Me Back" gibi tanıdık formlara karmaşıklar ve nüanslar yerleştirme yeteneği, bu albümü her seferinde tatmin edici bir dinleme haline getiriyor.

David Torn’un eklektik Alman plak şirketi ECM için sürüp giden kariyeri yaklaşık 35 yıl öncesine dayanıyor; 1984'teki solo albümü Best Laid Plans, müzik ve filmde oldukça uzun bir kariyerin zeminini hazırladı. Son zamanlarda, hem solo olarak hem de alto saksafoncu Tim Berne’in Snakeoil projesinde kayıtlar yapmış olsa da, Sun Of Goldfinger, gitarist / besteci olarak Berne ve perküsyoner Ches Smith ile birlikte bu isimli trio ile son derece etkileyici. Bir ağ sitcom’ı uzunluğunda olan "Eye Meddle," üç müzisyenin ana enstrümanlarında ustalıklarını sergiler; elektronikler, Torn’un kataloğuna paralel olarak girip çıkar. Berne, "Soften The Blow" parçasında, sert döngü koşullandırmasına tabi tutarak beklenmedik yerlere götürüyor. Zamanla, diğer katmanlarla birlikte sahneye gidiyor, saksafon katmanları ile gitar tortusu, Smith’in her vuruşu aradığı kafesyi oluşturuyor. Neredeyse eğlenceli forma dönüşene kadar ("Spartan, Before It Hit" da) oldukça karmaşık olmayan bu parçada, artan bir oyuncu grubu, bizlerin görmediği veya var olmayabilecek sürükleyici bir filmi yansıtan uzamsal bir sinema parçasında işe yarıyor.