"Here Is Phineas" jest jakby jego dwie ręce były parą pianistów współpracujących w tandemie, jednoosobową parodą i pokazem sztucznych ogni w jednym, jego myśli i ręce poruszają się szybciej, niż większość z nas potrafi przetworzyć nawet własne myśli. Słuchaj na dobrych słuchawkach, a usłyszysz, jak klawisze fortepianu zmagają się, aby nadążyć, ich kliknięcia są tak samo słyszalne w tle jak trzeci dźwięk obok jego rąk. Słuchasz któregokolwiek z jego albumów, szczególnie "Here Is Phineas", a trudno nie być oślepionym przez oczywistą wielkość przed sobą, techniczne osiągnięcie, głęboki nieskończony zbiornik doświadczeń w całej muzyce, która tańczyła z klifów Memphis, i słyszalna otchłań smutku.