Rozważenie tych myśli wymagało spokoju, co dla kogokolwiek jest trudne do osiągnięcia, a tym bardziej w Nowym Jorku. Shornstein gromadził spokój, ile tylko mógł, czy to zagłębiając się w studio, czy kradnąc kilka cichych chwil w domu. Jego poszukiwanie spokoju jest samą esencją Waking Hours, a chociaż Shornstein przyznaje, że tworzenie albumu było terapeutyczne, nie należy tego mylić z jakąkolwiek formą uzdrawiającej ambientowej podróży.

Podczas gdy Onism było marzycielskim, pełnym podziwu albumem inspirowanym cudami natury, nowa płyta Shornsteina często graniczy z popem i obszernie wykorzystuje jego własne wokale. Muzyka wciąż pozostaje przeważnie elektroniczna, ale podąża ścieżkami, których nawet Shornstein nie spodziewał się podjąć. "Kiedy pisałem, słuchałem mnóstwa ambientowej i klubowej muzyki," mówi. "Pamiętam, że myślałem: 'Skąd to wszystko popowe się bierze?' Śpiewanie wydawało się nową ekscytacją, kolejnym dużym krokiem poza moją strefę komfortu."