"="" watsona,="" cannonballa="" adderleya="" i="" george'a="" duke'a)="" przekształcił="" swoją="" edycję="" z="" 1974="" roku="" ="">Heavy Axe w referendum o dźwięku jazz-rock z tamtej epoki. Funkowe covery „You’re So Vain” i „Don’t You Worry ‘Bout A Thing” ustępują miejsca pornofunkowi „Mucho Chupar” i melancholijnemu, moogowemu „Everything Counts”, wszystko to wszystko oparte na pełnym, okrągłym niskim zakresie i majestatycznych orkiestrowych ozdobach, ..." data-full="

Dla zakurzonej palców głębokiej wykopki, która ma szósty zmysł dla dźwięków wartego próbowania i unikalnych headnodów, imię David Axelrod jest jak ewangelia. Jako aranżer z mile long listą A-liste kredytów, Axelrod miał pełną swobodę w tym, co chciał zrobić z własnymi solowymi wydaniami. Po wezwania kilku wysokoprofilowych kolegów ze studia (w tym Johnny'ego \"Guitar\" Watsona, Cannonballa Adderleya i George'a Duke'a) przekształcił swoją edycję z 1974 roku Heavy Axe w referendum o dźwięku jazz-rock z tamtej epoki. Funkowe covery „You’re So Vain” i „Don’t You Worry ‘Bout A Thing” ustępują miejsca pornofunkowi „Mucho Chupar” i melancholijnemu, moogowemu „Everything Counts”, wszystko to wszystko oparte na pełnym, okrągłym niskim zakresie i majestatycznych orkiestrowych ozdobach, które sprawiają, że Axelrod jest ulubieńcem producentów hip-hopu od lat 90. do dziś.

" >