Oglądaj melodie: Co się stało, pani Simone?

Na Netflixie, Hulu, HBO Go i wielu innych platformach dostępny jest absurdalnie ogromny wybór filmów muzycznych i dokumentów. Ale trudno powiedzieć, które z nich naprawdę warto poświęcić te 100 minut. Watch the Tunes pomoże Ci wybrać, który dokument muzyczny zasługuje na Twój czas Netflix i Chill w każdy weekend. W tym tygodniu omawiamy Co się stało, Pani Simone?.

Pytanie postawione w tytule Co się stało, Pani Simone?, znakomitego dokumentu Liz Garbus o "wysokiej kapłance soulu," pochodzi z artykułu, który Maya Angelou napisała dla Redbook w 1970 roku: „Ale co się stało, Pani Simone? Dokładnie, co się stało z Twoimi wielkimi oczami, które szybko zasłaniają się, aby ukryć samotność? Z Twoim głosem, który ma tak mało delikatności, a jednak płynie z Twojego zaangażowania w walkę o życie? Co się z Tobą stało?” Film, który był nominowany do Oscara (ale przegrał z ostatecznym Watch The Tunes entry Amy), w znakomity sposób bada zawiłe artystyczne życie Niny Simone, starając się odpowiedzieć na to smutne pytanie, a po drodze nieoczekiwanie przedstawia unikalną perspektywę, przez którą możemy spojrzeć na ruch na rzecz praw obywatelskich.

W trakcie filmu otrzymujemy pełen przebieg jej kariery, od samego początku, gdy próbowała swoich sił w nocnych klubach Atlantic City po odrzuceniu jej wniosku o stypendium w prestiżowym Curtis Institute of Music w Filadelfii, do gorzko-słodkiego zakończenia, gdy decyduje się leczyć swoje zaburzenia afektywne dwubiegunowe i depresję maniakalną, aby wciąż mogli występować, ale za ogromną cenę zdrowotną. Pomiędzy tym wszystkim znajdujemy fascynujący portret skomplikowanej i twórczo niezłomnej kobiety, która przeszła od małej dziewczynki kochającej grać Bacha do kobiety, której piosenki „Mississippi Goddamn”, „Strange Fruit” i „Young, Gifted, and Black” pomogły zdefiniować pokolenie. Simone była na pierwszym planie przez dużą część ruchu na rzecz praw obywatelskich, co zamieniało jej występy w agresywne polityczne oświadczenia. Materiały z występów są po prostu fascynujące - od koncertów na świeżym powietrzu, gdzie właściwie podburza publiczność do buntu, po występy na festiwalach jazzowych, gdzie piosenki są przerywane krótko po rozpoczęciu, aby Simone mogła skierować publiczność, aby usiadła i zwróciła na nią uwagę. Film opiera się na tych występach na żywo, tylko kilka jej albumów wymieniając z nazwy, i naprawdę daje nadzieję, że nadchodzi wydanie DVD z dodatkowymi wersjami jako materiał bonusowy.

Chociaż film powstał z udziałem majątku Simone (co w przypadku dokumentów muzycznych zazwyczaj oznacza, że ostateczny wynik będzie preferencyjny dla tematu), materiały z wywiadów z byłym mężem i menedżerem Simone, Andrew Stroud, są często wykorzystywane, co, biorąc pod uwagę, że był emocjonalnie, fizycznie, a nawet seksualnie zaborczy, jest niepokojące. Widok fragmentów z dziennika Simone i słuchanie dźwięków jej opisujących straszne rzeczy, które jej zrobił, a następnie przełączenie się na niego, jakby swobodnie opowiadał o swoim życiu z nią, wydaje się, że nie jest bohaterem tej opowieści. O burzliwym związku jej matki i ojca, córka Simone komentuje: „Myślę, że oboje byli szaleni. Została z nim. Miała ten romans z ogniem”, co wydaje się graniczyć z obwinianiem ofiary i tylko jeszcze bardziej zaciemnia sprawę. Zrozumiałe jest, że twórcy filmu nie chcieli, aby ten aspekt przytłoczył większe przesłanie filmu, konfrontując go bezpośrednio, ale stawiając na to sprawę tylko nieco pośrednio tworzy swoje własne zestaw problemów tonalnych i graniczy z nieodpowiedzialnością.

Chociaż Co się stało, Pani Simone? kończy się na lekko optymistycznej nucie, ogólna idea, jaką film przekazuje, jest taka, że nawet jeśli wywarła trwały wpływ na historię muzyki, Nina Simone wciąż była mniej niż spełniona. Wystąpiła w Carnegie Hall, ale zwierzyła się rodzicom, że wolałaby być klasyczną pianistką, a nie jazzową muzyczką, którą się od niej oczekiwano. „Przykro mi, że nie zostałam pierwszą czarnoskórą pianistką klasyczną na świecie. Myślę, że byłabym szczęśliwsza. Teraz nie jestem bardzo szczęśliwa,” mówi jednemu z rozmówców pod koniec filmu. W końcu, nawet z wyżej wymienionymi problemami, trudno patrzeć na dokument Liz Garbus jako cokolwiek mniej niż niezbędne do zobaczenia, który przedstawia zniuansowany i poruszający portret artystki, która walczyła w obliczu wielkich trudności o cały niezwykły sukces, który osiągnęła w swoim życiu, a jednak jakoś wciąż czuła, że nie osiągnęła celu.