Zapominam, kim byliśmy: Ben Howard, Camus i sztuka puszczania

obraz via Student Pocket Guide

W swoim eseju „E Unibus Pluram” David Foster Wallace kieruje swoje spojrzenie przypominające oko Saurona na telewizję i fikcję amerykańską. Nie będę tego teraz rozwijać, po pierwsze, dlatego że nie pamiętam wszystkiego, co tam napisał, a po drugie, większość tego, co pamiętam, nie ma znaczenia dla tego tekstu, ale chciałem zacząć od wspomnienia jednej myśli, którą przedstawia w eseju: mianowicie, że telewizja wyposażyła nas (widzów) w podświadome poczucie, że jesteśmy obserwowani. Że my też mamy publiczność. Że istnieje szeroki kontekst i kinowa jakość zarówno nas samych, jak i rzeczy, które dzieją się w naszym życiu.

Może myślisz, że to Cię nie dotyczy i może rzeczywiście nie, ale dotyczy mnie i ostatnio zacząłem znowu myśleć o tej idei, słuchając albumu Bena Howarda I Forget Where We Were. Z jakiegoś powodu Ben Howard balansuje pomiędzy Odysseuszem przywiązanym do masztu zakrywającym uszy, a jednocześnie Syrenami próbującymi rozbić go i jego załogę. Jak doszło do tego paradoksu, nie mam pojęcia, ale wydaje się, że to zostało z góry wyznaczone przez jakąś apollińską istotę unoszącą się gdzieś tam. Ale tu jest rzecz, którą Ben rozumie. Widzi, z czasami zaskakującą jasnością, prostą, nagą biedę, która pojawia się (w różnym stopniu) w relacjach zarówno dobrych, złych, jak i nieobecnych. Widzi głód i nazywa to głodem.

Wielu z nas było wychowywanych w przekonaniu, że miłość (będę się streszczał) to taki kosmiczny statek, który pewnego dnia przybędzie, żeby zabrać nas z naszego przewidywalnego, zrozumiałego życia. Że przyniesie poczucie tajemnicy do świata, który, im jesteśmy starsi, tym bardziej przypomina pieprzone laboratorium chemiczne. Że będzie to miejsce docelowe, gdzie kiedy już dotrzemy, wszystko zacznie mieć sens. I w pewnym sensie te idee nie są całkowicie złe. Bycie zakochanym, w końcu, naprawdę króluje i przynosi ze sobą pewną stabilność i afirmację. Problem oczywiście polega na tym, że kamera w naszych głowach nigdy nie oddala się i nie przesuwa w bok. Zamiast tego, przez 100% czasu, jest całkowicie w naszym życiu. To jest niewygodne, oczywiście, ponieważ 1. oznacza, że miłość nie jest artefaktem, który po prostu sprawia, że stajemy się lepsi dzięki jego obecności, ale jest długim procesem, w którym stajemy się lepsi po tym, jak wielokrotnie pokazuje nam, jak bardzo jesteśmy skomplikowani i trudni. 2. Oznacza, że „Żyli długo i szczęśliwie” to zadanie, które z każdym dniem realizujemy, a nie napis na ekranie na końcu naszego osobistego, relacyjnego filmu. 3. Oznacza, że w wielkim R Rzeczywistym Życiu rodzaj miłości, jakiej pragniemy, wymaga porzucenia niemal genetycznego przekonania, że istniejemy jako Konsumenci, jako Główna Postać, a zamiast tego wyjście z naszych wewnętrznych głów do świata, choćby małego, który potrzebuje i chce naszej pomocy. Miłość, ta prawdziwa, jest chaotyczna i trudno o niej mówić w ogólny sposób. Trudno jest cokolwiek powiedzieć o miłości, co nie byłoby specyficzne dla innej osoby. To zawsze nosi twarze ludzi, których spotykamy (łącznie z naszą własną), a wszystko poza tym jest bardzo prawdopodobnie nieprawdziwe.

Prawdopodobnie czytałeś Camusa na studiach lub masz przyjaciela, który to zrobił, i szczerze mówiąc, nie ma jasno określonej różnicy między tymi dwiema sytuacjami. Camus jest pisarzem, którego ludzie lubią czytać. Powiedziawszy to, myślenie o tym eseju przywołało na myśl Meursaulta, głównego bohatera (odsuńcie się, poloniści, próbuję to skończyć) i narratora Obcego. Nie martw się, to nie jest jeden z tych esejów. Wspominam go tylko dlatego, że myślę, że w sposób przypominający „Ikar też latał” Jacka Gilberta, lekceważące bycie-tu-teraz Meursaulta przed gilotyną jest praktycznym towarzyszem wielu rzeczy, z którymi Ben Howard zmaga się na tym albumie. Mianowicie, nauka nie zgubić się w chwilach i przyjęcie ich takimi, jakie są, ale zamiast tego odnalezienie siebie w tym procesie. Nauka, że życie z bolesnymi wspomnieniami i uczuciami i ich puszczanie nie jest nędznym odciągnięciem od rzeczywistości, ale częścią samej rzeczywistości. Że jedną z najważniejszych umiejętności, jakich kiedykolwiek się nauczymy w trakcie naszego życia, jest przyswojenie tego, co możemy z naszych trudnych chwil, a następnie zapomnienie o nich. Porzucenie tego, co zasługuje na porzucenie.

Ben Howard spędza ten album, mówiąc, że miłość to to, i to, i to, i to, i to, i to, i to, i to, i to, i, wydaje się, zostawiając za sobą pewne rzeczy. I myślę, że przetwarzanie tego albumu pomaga nam nauczyć się być wygodnym z mówieniem i robieniem tego samego. Z nieskomplikowanym naszym człowieczeństwem lub miłością dosłownie na śmierć. Z delikatnym wejściem w prostą rzeczywistość, że nie ma kamery, większej publiczności ani klauzuli uzależnionej od aplauzu ukrytej w naszym życiu, a zamiast tego po prostu byliśmy tam, wtedy, a teraz jesteśmy tutaj, teraz. Zmaganie się z prawdą, że część odkrywania, kim jesteśmy teraz, polega na nauce zapominania, kim byliśmy.