Zgubione album tygodnia: Spokój 'Tranquility'

W 1981 roku australijska piosenkarka Olivia Newton-John wydała swój dziewiąty album, Physical, który stał się krótkotrwałą sensacją dzięki gładkiemu tytułowemu utworowi – nieszkodliwej tanecznej pieśni z wideoklipem inspirowanym ćwiczeniami, w którym widzieliśmy niezręczne prężenie mięśni, żenujące opaski na głowę, i Newton-John dopingującą grubych facetów do pracy nad swoją sylwetką. Piosenka osiągnęła status platynowej, zdobyła nominację do Grammy i wbiła ten syntezatorowy hook w świadomość popkulturową. W retrospekcji, sukces "Physical" nie jest dziwny – jego proste przyjemności są typowe dla tamtej neonowej ery. Ale jest tam dziwny detal ukryty w notkach albumu: "Physical" współtworzył brytyjski muzyk Terry Shaddick, stosunkowo mało znany autor piosenek, którego najlepsze dzieło – z psychodeliczną folk-rockową grupą Tranquility – jest jego najbardziej nieznane, zsyłane do przypadkowych postów na blogach i odkryć winylowych binów za dolara.

Shaddick założył Tranquility w 1971 roku wraz z byłym menedżerem Donovana Ashely Kozakiem i zwerbował do swojej grupy mieszaninę wędrownych muzyków prog/psych z wczesnych lat siedemdziesiątych. Kierowany rozbudowanym pisaniem piosenek Shaddicka – mieszanką wpływów, w tym Crosby, Stills & Young, The Beatles i wczesnego Genesis – zespół podpisał kontrakt z oddziałem CBS Records Epic i udał się do Olympic Sound Studios w Londynie, aby nagrać swój debiutancki album.

Płynny skład zespołu obejmował basistę Kevina McCarthy'ego (wcześniej z Cressida), klawiszowca Tony'ego Lukyna i głównego gitarzystę Berkeleya Wrighta, wraz z basistą Jimem Levertonem i perkusistą Ericiem Dillionem, obaj wcześniej z tymczasowego psychodelicznego zespołu Noela Reddinga, Fat Mattress. (Skład zmieniał się tak często, że pierwsze trzy wydania LP Tranquility miały różne tyły okładek i przypisy członków.) Najsłynniejszy współpracownik nawet nie grał na instrumencie: inżynier Keith Harwood dalej miksował trzy albumy Led Zeppelin (Houses of the Holy, Physical Graffiti i Presence) oraz pracował jako inżynier dla Rolling Stonesów (It's Only Rock 'n' Roll i Black and Blue) oraz Davida Bowie (Diamond Dogs).

Można się wiele nauczyć o Tranquility tylko przeglądając jego ziemistą, post-flower-power okładkę – tak też zrobiłem, kiedy przypadkowo wyciągnąłem LP z sekcji „T” w sklepie z płytami w Asheville, Karolina Północna podczas wakacyjnego polowania na muzykę. „To jest takie przestarzałe, ale w najdoskonalszy sposób”, pomyślałem, mój mózg drgał z podekscytowania, gdy patrzyłem na jego idylliczny widok na wzgórze: nazwa zespołu wysadzana na tęczy unoszącej się nad rzeką, różowawe niebo, matka (w bieli) i dziecko odpoczywające pod drzewem, para gończy rozciągnięta na zielonej trawie. „Zaczekaj, czy to hipisowska wersja Matki Boskiej i nowonarodzonego Jezusa? Czy to jest „Lady of the Lake” wymieniona w liście utworów?”

W 1972 roku w rocku wszystko było możliwe. I ten album odzwierciedla kreatywną wolność tamtej ery, kiedy psychodelia, folk i prog współistniały na listach Billboardu. Utwory Shaddicka łączą te elementy płynnie, choć czasami zbyt jednoznacznie – jak w przypadku bogatych, akordowych harmonii wokalnych w stylu CSNY, które pojawiają się prawie w każdym utworze. Ale Tranquility wznosi się ponad swoje oczywiste punkty odniesienia, łącząc te elementy w unikalne sposoby.

"Try Again" płynie wiatrem gdzieś pomiędzy teksturą country-rocka Gram Parsonsa a charakterystycznymi frazami CSNY, budując do hipnotyzującego solówki na gitarze elektrycznej przypominającej zarówno It's a Beautiful Day, jak i The White Album. Nierozpraszające teksty Shaddicka („Czy spotkamy się na drodze przed nami / i zaśmiejmy się z czasów, które spędziliśmy razem?”) służą wyłącznie do wsparcia melodii, ale atmosfera jest całym sensem. Epicki marzycielski „Where You Are (Where I Belong)” celuje w skrzyżowanie psychopopu z połowy lat sześćdziesiątych w Ameryce i wczesnego folk-proga – układając zharmonizowane gitary elektryczne, groove'y Fender Rhodes, napędzające zmiany sekcji rytmicznej i masywne harmonie wokalne w dynamicznym pokazie zespołu.

Druga strona albumu jest bardziej celowo ekscentryczna, odchylając się od funkowych rockowych utworów („Walk Along the Road”) do pogodnego popu w stylu Kinks („Black Currant Betty”, z pianinem z sali muzycznej) do pianinowej ballady w stylu Beatlesów („Thank You”, jedynego momentu na Tranquility, który przechodzi od hołdu do pastiszu). Zamykający utwór „Saying Goodbye” kończy LP poruszającym oświadczeniem, wznosząc się od stłumionej harmoniki gitarowej do twardego rockowego refrenu.

Mimo oczywistego uroku, na Internecie praktycznie nie ma informacji o Tranquility (lub Tranquility), z większością informacji pochodzących z biografii na stronie Vanity Fare. Przed wydaniem albumu zespół otworzył dwa brytyjskie koncerty dla Byrds, zanim rozpoczął własną trasę po Ameryce – ale z rosnącą bazą fanów na każdym koncercie, wytwórnia podobno pospiesznie wydała debiut, aby zaspokoić to zapotrzebowanie.

Zespół nagrał jeszcze jeden album, Silver z 1972 roku, który rozszerzył ich debiut cięższym podejściem i wyższymi wartościami produkcyjnymi. Według strony Vanity Fare, Epic miał większe oczekiwania wobec albumu, rezerwując ich jako otwieraczy tras dla takich artystów jak Yes, The Eagles, David Bowie, J Geils Band, New Riders of the Purple Sage, Black Oak Arkansas i Edgar Winter. Po różnych wydaniach singli, które nie wzbudziły zainteresowania publiczności, kontrakt zespołu z Epic wygasł; a po ostatniej próbie pojedynczego wydania w Island Records, Shaddick i spółka wycofali się w niepamięć. Różni członkowie zespołu odrodzili się w pracach sesyjnych – w tym basista Jim Leverton, obecnie długoletni członek Canterbury prog act Caravan.

W międzyczasie, po dłuższej przerwie z dala od publiczności, Shaddick skierował się w zdumiewająco nowy kierunek jako autor piosenek. Sukces „Physical” Olivii Newton-John, współtworzony przez wieloletniego współpracownika Steve'a Kipnera, propelował go do głównego nurtu popu, gdzie napisał piosenki dla America, Diany Ross i Sister Sledge, między innymi.

Jak skończył przechodząc od psychodelii folkowej do lekkiego R&B-pop, jest zagadką, ale późniejsza dyskografia Shaddicka nie rzuca cienia na jego wczesną pracę. Poszukiwacze winylowych skarbów na nowo odkryli Tranquility w erze Internetu: Album jest dostępny w formie cyfrowej, a Rock & Groove Records wydało edycję CD w 2004 roku, choć kilka kopii dostępnych na Amazon jest wyceniane na około jedno ramię i jedną nogę. Jeśli masz cierpliwość, najlepiej jest zdobyć ten ukryty klejnot w starym stylu: przeglądając skrzynie z płytami, ręce pokryte kurzem, ratując te żałośnie nie uznane piosenki od winylowego czyśćca.