Dent May Na końcu świata

To linijka z ostatniego utworu na jego nowej płycie, Across The Multiverse, i jest to zwrot, który oddaje istotę twórczości May’a: prostą, zabawną i przenikliwą. Multiinstrumentalista, wychowany w Mississippi, prezentuje na swoim nowym albumie wizję w stylu auteur, połączenie hollywoodzkiej nieśmiertelności i nowoczesnego, ironicznego nihilizmu. Trudno nie odczytać tego jako produktu jego nowego domu, gdzie kontaktuję się z May’em przez telefon: Los Angeles.

„Naprawdę podoba mi się kontrast w Los Angeles, gdzie piękny krajobraz sąsiaduje z ohydnymi centrami handlowymi,” mówi May szczerze. „Masz rozpadające się fasady starego Hollywood obok Chipotle. Czuję, że L.A. to kwatera główna na apokalipsę w dziwaczny sposób. Czuję się, jakbym żył w apokaliptycznym thrillerze science fiction, gdy idę ulicą, i po prostu uważam to za tak inspirujące.”

May jednak nie widzi swojej twórczości jako bezpośredniego wyniku otoczenia. Pytam, czy geografia wpływa na jego muzykę. „Tak, ale do tego stopnia, że dosłownie wszystko ma na nią wpływ,” stwierdza. „Jestem dzieckiem internetu i bardzo mocno wierzę, że nie ma znaczenia, gdzie jesteśmy, ponieważ wszyscy jesteśmy połączeni i mamy dostęp do tych samych informacji, jeśli tylko jesteśmy wystarczająco ciekawi.”

Gdy May szczegółowo opisuje swoje przemyślenia na temat metropolii Zachodniego Wybrzeża, trudno odróżnić szczerość od ironii, a ta dwoistość nie jest przypadkowa. To podstawowa zasada Across The Multiverse; wiele z tekstów pełni podwójną lub potrójną rolę, bawiąc się kontekstem i interpretacją w celu zniekształcenia i zmylenia, ale także lepszego adresowania natury rzeczy. Życie nie jest czarno-białe.

„Moje teksty na pewno mają celową dwuznaczność,” wyjaśnia May. „Uważam, że przecięcie humoru i bólu to bardzo słodko-gorzkie miejsce.” Miesza koktajl tych dwóch skrajności, jednocześnie zabawny i poważny. „'Take Me To Heaven' może być o umieraniu, ale może też być o seksie,” mówi. „Dzieje się wiele różnych rzeczy w mojej głowie i chcę obejmować je wszystkie jednocześnie.”

Może co bardziej oczywiste, to fakt, że mimo całej swojej uniwersalności i ambicji, twórczość May’a jest intensywnie osobista i jednostkowa, od głębokiej złożoności jego lęków i wątpliwości po umiejętność przekształcania tych odcieni w eklektyczny koktajl ’60s psychedelicznego popu, mellow disco i Bowie-eskiej kompozycyjnej wyobraźni. Pisze i nagrywa prawie całkowicie sam, a jego sypialnia w L.A. służyła jako główne studio dla Across The Multiverse. Perkusje zostały nagrane u przyjaciela, a po wysłaniu tweeta szukającego trębaczy, May nawiązał kontakt z muzykiem w Karolinie Południowej, który nagrał partie trąbek i odesłał je z powrotem. Samotne podejście jest tak samo pragmatyczne, jak idealistyczne.

„Mam coś w rodzaju romantycznego wyobrażenia o tworzeniu rzeczy samemu, ale to też po prostu o wiele tańsze robić wszystko samemu w domu,” przyznaje. Prawie niewiarygodne jest to, że bogaty, immersyjny świat Multiverse został stworzony za pomocą mikrofonu za 200 dolarów i taniego sprzętu z Guitar Center. „Mam wrażenie, że mam obowiązek tworzyć rzeczy w tani sposób. Znajduję przyjemność i wyzwanie w używaniu tego, co mam pod ręką.” Z powrotem w Oxford, Mississippi, May i jego przyjaciele zajmowali i prowadzili DIY venue o nazwie Cats Purring Dude Ranch i szybko wylicza listę podobnych miejsc na terenie całego kraju. Robienie rzeczy samemu to jego pochodzenie. „Chcę przekazać wiadomość, że ‘Ty też możesz to zrobić.’ Ludzie zawsze mnie pytają, ‘Jak to zrobiłeś?’ a ja mówię, ‘To naprawdę, naprawdę łatwe.’”

Na obiektywnym poziomie, to niezwykłe, że May manipulował tymi technologiami, aby stworzyć jeden z najbardziej żywych i angażujących albumów roku. Jego fascynacja nowoczesnymi narzędziami sięga głęboko. Mówi, że będzie pierwszy w kolejce, żeby wstawić sobie chip komputerowy do mózgu. Jeśli Elon Musk wybiera się na Marsa, May jest gotów: „Jedźmy. Chcę zagrać koncert na Marsie.” Tak samo jak z śmiercią, May jest zdecydowany wyobrazić sobie najlepiej w każdej sytuacji. „Nie chcę stać się starym zgryźliwcem. Chcę żyć w teraźniejszości i przyszłości i iść naprzód najlepiej jak potrafimy.”

Podobnie, gdy śpiewa o nowoczesnym romansie w „Picture On A Screen”, nie robi tego w zmęczonym, osądzającym tonie; to szczere badanie współczesnej miłości. May jest ewidentnie zafascynowany tymi tematami i zawiłościami nowych kontekstów przyciągania. „To trochę o randkowaniu online, a nawet o kruszeniu się na kogoś i przeglądaniu jego Instagrama, ale także o głębszym związku z internetem, a prawie zakochaniu się w internecie,” zauważa, zastanawiając się, czy nasz związek z internetem jest bardziej intymny niż nasze relacje IRL.

Może nigdy nie spotkanie naszych kruchych obiektów pożądania jest korzystne dla naszych nawyków; May uważa, że istnieje „komfort i błogość w myśli, że nigdy nie spotkamy się oko w oko.” Nawet nie lubi rozmawiać przez telefon. „Jestem jak, ‘Napisz mi, dlaczego do mnie dzwonisz?’” śmieje się. „Istnieje coś bardzo komfortowego w naszych urządzeniach, co jest niepokojące, ale również rzeczywistością naszego istnienia, więc znajdę sposób, aby to również celebrować.”

Na swój quixotyczny sposób, Across The Multiverse jest nowoorleańskim pogrzebem dla ludzkości drugiej linii. May odnosi się do dokumentu Lesa Blanka o tradycjach społecznych w Nowym Orleanie, zatytułowanego „Always For Pleasure.” „Uwielbiam ten zwrot. [To] trochę o celebrowaniu życia i śmierci, oraz o tym, że mamy szczęście, że możemy doświadczać bólu, ponieważ to czyni nas ludźmi,” mówi.

Więc, rzuca swoje płyty na stos ludzkich osiągnięć — olbrzymi stos kosmicznych śmieci, aby udowodnić, że istnieliśmy i to coś znaczyło. „W końcu dlatego piszę piosenki. Jeśli jutro potrąci mnie autobus, mam cztery płyty w dorobku,” śmieje się, spokojny i zen nawet gdy mówi o własnej śmierci. „Pewnego dnia umrę, więc chcę nagrać płytę mojego istnienia. To właśnie dlatego tworzę muzykę, po prostu.”