Kiedy byłeś młody: System of a Down

When You Were Young ma na celu odzyskanie muzyki z naszej błędnie zapamiętanej młodości z porysowanych mix-CD spod naszych siedzeń samochodowych. Każda edycja będzie dotyczyła muzyki, którą autor uwielbiał jako nastolatek, zanim przeszedł do „fajniejszej” muzyki, cokolwiek to znaczy. Ta edycja obejmuje System of a Down.

Pracuję w branży muzycznej od około 19. roku życia, ale jestem obsesyjnie zafascynowana muzyką odkąd pamiętam. Miałam szczęście dorastać w rodzinie o zróżnicowanych gustach muzycznych. Mój tata uwielbiał klasyki rocka i graliśmy w samochodzie w gry muzyczne, gdy w soboty rano załatwialiśmy sprawy. Musieliśmy zgadywać nazwę i wykonawcę utworu, a kto zgadł pierwszy, dostawał małą nagrodę. Myślę, że byliśmy jedynymi siedmioma, dziewięcioma i dwunastolatkami, którzy wiedzieli, kim był Dee Snyder, albo że „Crazy Train” miał jedno z „najlepszych gitarowych wprowadzeń w historii muzyki”. Mój tata miał też ucho do muzyki elektronicznej. Chodziłem na rolki w sobotnie poranki do siłowni o nazwie Mildred E. Strang, gdzie organizowali pełne lodowisko dla rodzin, które chciały przyjść i pojeździć na rolkach. Przynosili DJ-a, który grał wszystko od Jock Jams po Darude i Aqua i wszystko pomiędzy. Mój tata uwielbiał tę muzykę, więc wkrótce również wycieczki do sklepu muzycznego F.Y.E. stały się częścią naszych sobotnich porannych sprawunków, a radio samochodowe było podzielone między Quiet Riot a C&C Music Factory.

Kiedy wracaliśmy do domu i otwieraliśmy drzwi, moja mama grała głośno Colm Wilkinson lub Les Miserables na dobrych głośnikach, na głośnikach w salonie, których żadne dziecko nie mogło dotknąć pod żadnym pozorem. Uwielbiała muzykę z Broadwayu i myślę, że to był jeden z głównych powodów, dla których moja starsza siostra wzięła się za teatr i stała się dzieckiem z Broadwayu. Moja siostra zmuszała nas do wystawiania sztuk na schodach, i myślę, że w wieku 9 lat znałem większość słów do Mis Saigon, Jekyll & Hyde, Phantom of the Opera, a poza moją rodziną, nie znałem żadnego innego dziecka, które miałoby pojęcie, o czym mówię, kiedy opowiedziałem im o najnowszej sztuce z Broadwayu, którą widziałem.

Moja najstarsza siostra, sześć lat starsza ode mnie, uwielbiała rock z garażu, metal i progressive. Siadałem u stóp jej łóżka, gdy wracała ze szkoły, i słuchałem z nią taśm. Czasami, kiedy szła do znajomych, wkradałem się do jej pokoju i włączałem jej srebrne radio, zawsze na 92.3 K-Rock i rozkoszowałem się dźwiękami gitary. Około 10 lub 11 roku życia zacząłem zauważać, że niektóre piosenki wywołują dziwne, nieznane uczucie w moim żołądku, i albo chorowałem, albo czułem się naprawdę, naprawdę dobrze. (Później dowiedziałem się, że niektóre utwory kojarzę z smutkiem i śmiercią, i potęgowały one moją silną nerwicę, sprawiając, że byłem chory). Pamiętam, że za każdym razem, gdy na K-Rock leciała pewna piosenka coś o „aniołach, które zasługują na śmierć”, emocje brały górę. Nie potrafię wyjaśnić tego uczucia, ale sprawiało to, że moje wnętrzności czuły się naprawdę komfortowo. Czasami byłem tak podekscytowany, że oczy wypełniały się łzami i do dziś nie wiem, dlaczego moje ciało tak reaguje, słysząc pewne rodzaje muzyki. Było kilka innych piosenek, na które czekałem w radiu, i w końcu wybraliłem ulubionych, ale to były ciemne, ciemne czasy przed internetem, więc nie mogłem niczego sprawdzić online. Kilka miesięcy później, byłem w samochodzie z mamą, odbierając siostrę z próby. Zostałem w samochodzie i nastawiłem radio na K-Rock, a prowadzący powiedział „Teraz dla POWER HOUR: System of a Down”. Nagle zaczęła lecieć piosenka aniołów („Chop Suey!”), potem „Aerials” i „Toxicity”. Wszystkie te piosenki, które uwielbiałem losowo w radiu, były autorstwa tej samej cholernej kapeli. Kim byli ci magiczni bohaterowie muzyki? To musiał być znak. To musiało oznaczać, że to moja ulubiona kapela. W końcu powiedziałem siostrze o tym zespole i przyniosła Steal This Album do domu. Nie powiedziałem mamie ani nikomu innemu, bo z jakiegoś powodu myślałem, że będę miał przez to kłopoty i nie będzie mi wolno ich słuchać. „Czy wiesz, kim jest System of a Down?” stało się dziwnym pytaniem, które zadawałem współuczniom w siódmej i ósmej klasie. Kiedy mieliśmy znajomych w domu, zawsze puszczałem ich w tle, żeby ocenić reakcję. Nigdy nie przynosiło to dobrych wyników.

Z czasem stałem się obsesyjny. Uwielbiałem wszystko w System of a Down. Od operowych wokali Serj'a po gitary, które wydawały się sięgać w twoje wnętrzności i wydobywać tęsknotę, o której nie wiedziałeś, że istnieje. Było w ich dźwięku coś innego, wśród wszystkich innych rockowych zespołów granych na 92.3 K-Rock. Było w ich brzmieniu coś głęboko wewnętrznego i poruszającego. Weź „Aerials”, „Dreaming”, „Holy Mountains” i „Question!” - crescendo w głośne, podkręcone muzyczne bałagany pod visceralnymi wokalami, które są tak silne, tak przejmujące, że naprawdę zapierają dech w piersiach. Potem mieli utwory jak „Radio/Video” i „B.Y.O.B”, które były w 100% rockowymi utworami, ale w jakiś sposób sprawiali, że chciałeś tańczyć. Jak naprawdę, naprawdę tańczyć. Jestem pewien, że prosiłem o „B.Y.O.B” podczas jednej z dyskotek w szkole średniej. Sprawiali, że byłem emocjonalny (a później emo), i zadbałem o to, by mieć każdy ich album. Kiedy byłem drugim rokiem w liceum, wydali swoje dualne albumy Hypnotize i Mesmerize, jeden 17 września, a drugi na moje urodziny 17 maja. Jeszcze więcej znaków. Pamiętam, jak kiedyś w liceum dzwoniłem do 92.3 K-Rock i „prosiłem o utwór”. Błagałem DJ-a, żeby zagrał „B.Y.O.B” i powiedział „tylko jeśli jesteś na kolanach”, co jestem pewien, że nie powiedziałby, gdyby wiedział, że mam 16 lat. Grali to na antenie, brzmiałem jak mężczyzna, i płakałem, bo usłyszenie ukochanej piosenki, przed możliwością strumieniowania muzyki, było jednym z najlepszych uczuć na świecie. Ta muzyka poprowadziła mnie do deskorolki, a skateboarding do naprawdę nieistotnych, młodzieńczych, głupich kłopotów (jak zostawanie na późno lub jeżdżenie z osobą w samochodzie, kiedy nie powinienem, i skakanie na trampolinach przypadkowych ludzi), co potem doprowadziło mnie do pierwszego wyjazdu na prywatną uczelnię przez dwa lata z 180 osobami w środku Georgii.

Tylko żartuję o muzyce jako katalizatorze. Na początku miesiący nie dogadywałem się z nikim i nie chciałem. (Byk, bardzo uparty). Nie robiłem nic oprócz chodzenia na zajęcia, potem z powrotem do mojego pokoju w akademiku, podłączałem się do muzyki i słuchałem jej przez cały dzień i noc. Później w semestrze znalazłem jednego z najlepszych przyjaciół, jakich kiedykolwiek miałem i będę mieć, bo był jednym z nielicznych ludzi na kampusie, którzy słuchali SOAD. Zrozumieliśmy, że nie tylko oboje zafascynowaliśmy się SOAD, ale też naprawdę, naprawdę uwielbialiśmy trance, techno i całą muzykę elektroniczną. Później dowiedziałem się o związku między eksperymentalnym rockiem a elektroniką. W każdym razie, kiedyś jeździliśmy pustymi drogami jedynie po to, by wywalić muzykę System of a Down, Disturbed, Avenged Sevenfold i Bullet for My Valentine. To były jedne z moich ulubionych wspomnień z college'u, móc po prostu rozpuścić włosy i rockować muzykę na cały regulator z opuszczonymi szybami. Ten koleś nazywał się Dom i wciąż jest jednym z moich ulubionych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkałem w życiu.

Ludzie śmieją się z SOAD, ale nikt naprawdę nie rozumie mocy, jaką mieli w swoim brzmieniu. Nie tylko mieli cel z ich muzyką, podkreślając rzeź Ormian i inne polityczne burze wokół nas, ale przedstawiając takie poważne tematy albo w humorystyczny muzyczny sposób, albo przez czystą, niepohamowaną, wulgarną rock, to było naprawdę, naprawdę fajne. Nigdy nie będę się wstydzić, że uwielbiałem SOAD i nadal będę nosić swoją koszulkę Toxicity z dumą. Byli i zawsze będą głębokimi, politycznymi bohaterami muzycznymi.