Wywiad z Hrishikesh Hindru podcaście Song Exploder

Świetnie zaznajomiony z problematyką rozwiązywania problemów i eksperymentowania związanych z pisaniem piosenek, muzyków i producent z Los Angeles zainspirował do stworzenia Song Exploder po tym, jak spędził czas, pracując nad remixami swoich kolegów. Słuchanie izolowanych ścieżek dało Hirwayowi świeżą perspektywę. Każdy odcinek trwa nieco poniżej 20 minut, a Hirway edytuje się z rozmowy, pozwalając na niezwykle skoncentrowane i głębokie wyniki. Chociaż muzyka pozostaje centralnym elementem programu, Song Exploder to odświeżające słuchowisko dla każdego, kto pragnie uzyskać dostęp do swojego twórczego ducha.

Vinyl Me, Please: Song Exploder przypomina życie wewnątrz notatek liniowych albumu. Czy były one częścią inspiracji dla podcastu?

Tak, w zasadzie. Pierwszy moment, który mogę powiązać z pragnieniem stworzenia Song Exploder, pochodzi z czytania notatek liniowych do Things Fall Apart autorstwa The Roots. Questlove napisał coś w notatkach liniowych o tym, jak uzyskał dźwięk perkusji, którego szukał przez tak długi czas. Wstydliwie, nie mówi jak uzyskał ten dźwięk perkusji... Uwielbiałem szczególny dźwięk, o którym mówił, i chciałem zgłębić ten temat. To było tylko kilka zdań. Napisał kilka zdań dla każdej piosenki i to wszystko, co uzyskałem z tego. Przeczytałbym cały rozdział książki tylko na podstawie tego. Z tyłu mojej głowy to było rodzajem zasady przewodniej dla tego, jak tworzę Song Exploder lub tego, co mam nadzieję, że inni wyniosą z tego.

Kiedy masz potwierdzonego artystę, jak decydujesz, która piosenka będzie prezentowana?

To po prostu rozmowa. To zależy od artysty i sytuacji. Często jest nowy album, który będą promować, więc naturalnie mogą chcieć porozmawiać o piosence z tego albumu. Czasami są artyści, których mówię: „Hej, to jest piosenka, o której naprawdę chciałbym z tobą porozmawiać, czy byłbyś na to otwarty.” Czasami to działa, czasami zbliżam się do kogoś i mówię, że uwielbiam tę piosenkę, uważam, że byłaby świetna dla Song Exploder, a oni wracają i mówią, że ta piosenka ma znacznie lepszą historię, czy możemy o tym porozmawiać. Oczywiście, oni wiedzą lepiej niż ja. Staram się bazować to, co słyszę. Nie ma jednego ustalonego procesu, jak to jest ustalane.

Jak przygotowujesz się do swoich wywiadów?

To kręci się wokół samej piosenki. Otrzymuję ścieżki od artysty i spędzam czas, słuchając różnicy między tym, co mogę odkryć w ścieżkach a tym, co znajduje się w finalnym miksie. Często rzeczy, które myślę, że tworzą najlepsze momenty w programie, to te, które odkrywam tylko dlatego, że mam ścieżki. Słucham i zdaję sobie sprawę, że są rzeczy, których nigdy wcześniej nie słyszałem w tej piosence i wtedy staram się skupić niektóre z moich pytań wokół tych dźwięków. Co to jest i przynoszenie tego na pierwszy plan. Często są to sekrety lub są tam z jakiegoś powodu. Nawet jeśli nie możesz ich wyraźnie usłyszeć, jest powód, dla którego są w piosence.

Artyści wydają się czuć bardzo swobodnie rozmawiając z tobą. Czy to pomaga, że jesteś fanem, a nie krytykiem?

Nie myślę o sobie jako o fanie na pierwszym miejscu. Nie powiedziałbym, że w ten sposób angażuję się w te rozmowy, ale również nie powiedziałbym, że jestem krytykiem. Kontekst dla rozmów to to, że staram się podejść do tego bardziej jak do kolegi. Oni są muzykami, a ja też jestem muzykiem i mogę współczuć w niektórych procesach tworzenia piosenki, zarówno kreatywnych, jak i technicznych trudnościach. Proces pisania tekstów, proces pisania muzyki. Nawet jeśli nie mają pojęcia, kim jestem lub nie mają pojęcia, czym jest Song Exploder, to jest kontekst, z którego pochodzę i który przynoszę do rozmowy, nawet jeśli nie są tego świadomi. To informuje sposób, w jaki zadaję pytania, aby dla nich, mam nadzieję, czuło się to jak rozmowa z kolegą.

Rozmowa, którą miałem z wieloma przyjaciółmi, czy to w studiu, czy w trasie. To był Carl Newman z The New Pornographers, nagraliśmy odcinek w zeszłym roku i obawiał się, że nie będzie wystarczająco dużo do powiedzenia na temat piosenki. Zakończyliśmy rozmowę łatwo przez godzinę. Po tym podziękowałem mu, a on zauważył, jak bardzo był zaskoczony, że rozmowa przebiegła tak łatwo. Powiedział to w sposób, który uznałem za dokładnie to, co liczyłem, że poczuje. Powiedział, że to przypomina rozmowę, którą masz o 3 nad ranem z tyłu autobusu tournee. To było naprawdę satysfakcjonujące. To dokładnie to, co chcę, aby czuli. Że to jest naturalne, chcę, aby słuchacze czuli, że są częścią tej rozmowy, która nie jest zazwyczaj publiczna.

Jak zdecydowałeś się usunąć siebie z rozmowy podczas finalnego montażu?

Na początku, gdy program nie był niczym, chciałem być ostrożny, aby nie sprawiać wrażenia, że próbuję stworzyć pojazd dla własnej osobowości. W najczystszej wersji pomysłu, jak notatki liniowe, jak notatki Questlove’a, jest on bezpośrednio w kontakcie z czytelnikiem i słuchaczem. Nie masz osoby, której dyktuje te rzeczy, nie masz ich odcisków palców wszędzie. Metafora notatek liniowych jest dobra, ponieważ powinna wydawać się, że pochodzi bezpośrednio od artysty. Powinna być bardziej jak pokaz i opowiadanie od artysty, a nie jak słuchacz uczy się tej informacji przez pośrednika. Czułem, że to mogłoby przeszkadzać niektórym z bezpośredniości i intymności doświadczenia słuchania.

Tak wiele odcinków koncentruje się na małych decyzjach w studiu, które mają wielki wpływ na album. Czy jest jakiś przykład, który zawsze się wyróżnia?

O jeden moment od razu przychodzi mi na myśl, nie wiem, czy to można uznać za małą decyzję. Od dłuższego czasu uwielbiam dźwięki perkusji na Writer's Block, albumie Peter, Bjorn and John. Produkcja tego albumu w ogóle jest świetna, a przez długi czas po tym, jak ten album wyszedł, byłem zafascynowany tą produkcją. Dla mojej muzyki próbując myśleć o tym, jak to jest takie magiczne i starając się znaleźć własny sposób, aby znaleźć rzeczy, które najbardziej mi się w tym podobały. Byłem podekscytowany, aby porozmawiać z nimi o „Young Folks” z tego albumu we wrześniu z wielu różnych powodów, nie wiedząc, jaka była historia. Po prostu wiedząc, że uwielbiam teksty i wszystko w tym albumie. Jedyną rzeczą, której się nie spodziewałem, była historia, dlaczego album brzmi tak, jak brzmi, i dlaczego perkusja brzmi tak, jak brzmi. Dla mnie ma ten idealny dźwięk perkusji. Okazuje się, że przed Writer's Block nagrali album w studio i wydali na to dużo pieniędzy, myśląc, że będzie to ich przełomowy album. Czuli, że nie otrzymali tego, co włożyli, i na co mieli nadzieję.

Prawie się rozpadli i postanowili nagrać jeszcze jeden album i spróbować jeszcze raz. Postanowili zrobić to tanio i nagrali go w swojej sali prób. Sala prób była akustycznie naprawdę restrykcyjna, ponieważ była to mała, trochę pudełkowa sala. Nie nagrali perkusji z żadnymi talerzami. Zderzaki nie brzmiałyby dobrze, więc powód, dla którego ta perkusja brzmi tak ciasno, jest taki, że nie musieli martwić się o miksowanie w sposób, który uwzględniałby talerze. Zamiast tego użyli wszelkich innych dźwięków w miejsce tych talerzy. Użyli dźwięku zbiornika pogłosowego uderzającego o ziemię jako talerz w niektórych miejscach lub arkusza grzmotu z sekcji perkusyjnej orkiestry. W każdym razie, dźwięki perkusji, nad którymi nie byłem pewien, czy je zapętlili, czy to próbka... Nie mogłem zrozumieć, dlaczego brzmiały tak perfekcyjnie i ciasno. Okazało się, że nie było to efektem jakiejś niesamowitej magii studia, ale wynikiem tego, że ich ostatni album nie poszedł dobrze. Ta historia głęboko mnie poruszyła.

Wspomniałeś, że używasz 'testu mamy', aby uczynić program przystępnym dla osób, które nie tworzą muzyki. Jaka jest ta historia?

Moi rodzice, bardzo słodko, słuchają wszystkiego, co robię. Muzyka, którą tworzę... przyszli na mój koncert w punkowych klubach. To całkiem świetne. Słuchają programu, więc łatwo jest mi myśleć o nich jak o zastępcach dla potencjalnie szerszej publiczności. Ludzie spoza tego autobusu tournee o 3 nad ranem. Rozmowa, którą masz, to jedna rzecz, ale jak edytujesz ją, ramujesz i kontekstualizujesz, aby ci, którzy nigdy nie byli w autobusie tournee, mogli znaleźć w tym znaczenie i istotność.

Czy są jakieś trendy przy rozmowach z nowymi artystami w porównaniu do doświadczonych weteranów?

Jeden trend, nie dzieli się on w rzeczywistości wzdłuż długości kariery artysty, ale coś, co myślę, jest produktem nowoczesnej epoki, to to, że wszyscy używają aplikacji notatek głosowych na iPhone'ie. To premierowe narzędzie demo dla autorów. To świetne, gdy mogę je włączyć do odcinka. Pierwszy moment, gdy możesz usłyszeć narodziny piosenki w tym kontekście. Wszyscy, od Chet Faker do Metallica, wspomnieli o używaniu notatek głosowych jako miejsca, w którym zaczynają swoje pomysły.

Wielokrotnie mówiłeś, że dużą częścią twojego programu jest rozwiązywanie problemów. Jaki był największy problem, który musiałeś rozwiązać, odkąd rozpocząłeś?

Najważniejsza zmiana, która miała miejsce w programie, to struktura. Oryginalne pierwsze cztery odcinki programu były publikowane z małym wprowadzeniem, a następnie piosenka odtwarzana w całości, a po niej analiza. Zacząłem rozumieć zakres osób, które mogły potencjalnie słuchać programu. To coś, gdzie test mamy również odgrywa rolę. Nie zdawałem sobie sprawy z potencjału, jak ogólna publiczność może być zainteresowana programem. Myślę, że spodziewałem się publiczności, która bardziej przypominałaby moją własną historię i innych muzyków. Niekoniecznie muzyków, ale ludzi, którzy kulturowo podchodzili do programu z tego samego miejsca co ja. Byłoby curatorskim, niemal DJ-owym aspektem programu, gdzie mówiłem: oto fajna piosenka, teraz posłuchajmy, jak została stworzona.

Okazało się, że było dużo ludzi, którzy nie miały pojęcia, kim są niektóre z zespołów. Ktoś wspomniał, że odkrył zespół The Postal Service dzięki podcastowi Song Exploder. To mnie zszokowało. Dla mnie, z moich doświadczeń, The Postal Service… artysta platynowy, byli wszechobecni w 2003 roku przez cokolwiek. Nie mogłem sobie wyobrazić, że ten rodzący się podcast, który miał kilka tysięcy słuchaczy, mógłby wprowadzać zespół takiego formatu do kogokolwiek. To była rzecz, której nie zdawałem sobie sprawy, że było to problem do rozwiązania, dopóki program się nie ukazał. Musiałem powiedzieć, że w takim przypadku mogą być ludzie, którzy słuchają tego z innym zestawem założeń i kontekstu kulturowego niż mój. Porozmawiałem z kilkoma osobami, uzyskałem kilka wskazówek i zmieniłem to, tak że rozmowa odbywa się najpierw, aby ludzie mogli budować jakieś poczucie zaangażowania w artystę, jakiś rodzaj inwestycji w piosenkę. Może być pewien element tajemnicy, elementy, które łączą się, tak że piosenka odtwarzana na końcu wydaje się objawieniem.