Wywiad z Petite League

VMP: Jesteś Amerykaninem urodzonym w Rzymie, wychowanym za granicą, uczęszczałeś do szkoły w Syracuse, a teraz mieszkasz w Nowym Jorku. Jak to wszystko wpływa na twoje poczucie tożsamości i budowanie społeczności? Jak wpłynęło to na to, czego słuchałeś dorastając?

Lorenzo Cook: Tożsamość zawsze była dla mnie dziwną rzeczą. Moi rodzice dobrze sobie radzili z łączeniem Atlantyku i sprawianiem, że nasz dom był dość amerykański kulturowo, ale gdy tylko wychodziliśmy na zewnątrz, byliśmy w sercu Europy. Mój brat i ja chodziliśmy do belgijskiej szkoły publicznej, a potem wracaliśmy do domu i oglądaliśmy VHS-y Nickelodeonu. To utrzymywało pewien rodzaj równowagi dla nas, myślę. Trafiliśmy trochę później do międzynarodowej szkoły, gdzie wszyscy byli w podobnej sytuacji jako dzieci trzeciej kultury. Łatwiej jest być komfortowym ze swoją tożsamością, mając wokół siebie ludzi w tej samej łodzi. Moi rodzice nadal tam mieszkają, więc często wracam. Bruksela to nadal moje rodzinne miasto. Przeprowadziłem się do Syracuse na studia, gdy miałem 18 lat i tam odkryłem zupełnie nową, prawdziwie amerykańską tożsamość. Wiele zawdzięczam Syracuse. Nie mam prawa nazywać go rodzinnym miastem, ale w wielu aspektach tak właśnie było. Dorastałem, słuchając dużo brytyjskiego indie rocka, a internet wprowadził mnie w amerykański krajobraz muzyczny, ale dopiero w Syracuse naprawdę doświadczyłem sceny piwnicznej i DIY w USA. Petite League nie istniałoby bez tego fundamentu.

Twoja płyta wychodzi tej jesieni. Jakie masz odczucia przed jej premierą?

Jestem podekscytowany! To pierwszy raz, kiedy faktycznie spędziłem cały rok, pisząc i nagrywając płytę, i myślę, że to słychać w brzmieniu i struktury piosenek. Próbowałem trochę poszerzyć swoje wokalne możliwości i zdecydowanie jest większa różnorodność dźwięków w poszczególnych utworach. Bez większych wątpliwości, jest to najbardziej kompletne album Petit League.

Współpracujesz z Henrym Schoonmakerem na perkusji. Czy dużo współpracujecie? Jak wygląda twój proces pisania piosenek?

Henry jest jednym z najbardziej imponujących muzyków, z jakimi kiedykolwiek pracowałem. Proces pisania za Petite League jest trochę nieregularny, ponieważ piszę i nagrywam wszystko z metronomem, a potem, gdy tylko dostaniemy możliwość wskoczenia do jakiekolwiek dostępne prowizoryczne studio, Henry nagrywa swoje partie. Zwykle słyszy piosenkę po raz pierwszy, gdy ustawiam mikrofony, a następnie opracowuje, co zagra i załatwia to w mniej niż godzinę. Henry jest dość kluczowy w procesie. Chcę również podziękować Adamowi Greenbergowi i Danowi Pughowi za pracę włożoną w koncerty na żywo.

Udało ci się uchwycić vintage'owe brzmienie, które nadal brzmi świeżo z niektórymi aspektami lo-fi twojej pracy. Co cię inspiruje?

Bez większych przesady, powiedziałbym, że wczesne rzeczy Petite League były inspirowane utworem "Whole Wide World" Wreckless Erica. Taka chwiejna, power popowa brzmienie z pewnym edge'em. Słucham szerokiej gamy muzyki, ale moje ulubione zawsze były melodyjne, zarozumiałe piosenki popowe. Myślę, że to wszystko wyraźnie przejawia się w Petite League. Uważam jednak, że ta nowa płyta jest trochę bardziej definiująca w zakresie całego brzmienia Petite League.

Jakie wyzwania napotykasz, tworząc i wydając muzykę?

Myślę, że te same blokady, które mają wszyscy. Blokada pisarska, brak pewności siebie, próby stworzenia czegoś lepszego niż to, co wydano wcześniej. Dużo jest wywołanego przez siebie nacisku, który jest dość wyczerpujący, ale zawsze warto wydać muzykę. To utrzymuje cię w rywalizacji z samym sobą, co może być dobrą rzeczą.

Co teraz słuchasz?

Czytam książkę „Meet Me in the Bathroom” o nowojorskiej scenie między 2001 a 2011 rokiem, więc ponownie odkrywam wiele z tych zespołów i doceniam to wszystko w nowym świetle. Również jak wszyscy inni, słucham nowych albumów Alex G i Big Thief. Nie wiem, cały czas przeskakuję między gatunkami i okresami czasu. Próbuję zorganizować się przez moje playlisty na Spotify, aby to wszystko ogarnąć i nie tworzyć muzycznej miazgi w mojej głowie. Również co tydzień publikuję playlisty z wszystkimi rzeczami, których słucham, z wieloma nowymi zespołami zmieszanymi. Konsultuję się również w zakresie A&R dla niektórych wytwórni, więc zawsze szukam czegoś fajnego.

Podziel się radą dla aspirujących artystów.

Myślę, że jeśli muzyka to coś, co chcesz traktować poważnie, ważne jest, aby zrozumieć cały przemysł. Zbyt wielu artystów traci możliwości lub jest wykorzystywanych, ponieważ nie rozumieją drugiej strony muzyki. Spotify naprawdę dobrze wspiera niezależnych artystów i płaci im, zarejestruj się w Songtrust i Soundexchange, aby odbierać należne tantiemy, naucz się, jak samodzielnie drukować swoje merch, itp. Właściwie napisałem krótki przewodnik dla zespołów zaczynających tutaj. Po prostu jestem smutny, gdy ludzie mówią, że w muzyce nie ma pieniędzy lub słyszę o okropnych umowach, gdzie zespoły oddają tak dużo swoich zarobków komuś lub firmie, która naprawdę nie zrobiła wiele, aby im pomóc.

Jak przebiegał proces tworzenia winylu? Jakie to uczucie, gdy twoja płyta wychodzi w ten sposób?

Julio z The Native Sound, który wydaje Rips One Into The Night, naprawdę ułatwił to wszystko. Uzyskanie mojego albumu na winylu było zdecydowanie celem, ale myślę, że nie udałoby mi się to bez pomocy. To sprawia, że wszystko wydaje się dużo bardziej rzeczywiste i profesjonalne. Jeszcze nie widziałem płyt, oprócz testowego nacisku, ale samo to było szaleństwem trzymać w rękach.

Przeprowadziłeś się z Syracuse do Nowego Jorku, aby pracować w przemyśle muzycznym. Opowiedz o tym doświadczeniu i jak wpłynęło na twoje pisanie.

Cóż, przeprowadzka do Nowego Jorku sama w sobie miała duży wpływ na proces pisania i struktury tej płyty. Nowy Jork po prostu ma to coś. Pierwotnie przeprowadziłem się tutaj, ponieważ myślałem, że mam prawie załatwioną pracę w A&R, ale to nie wyszło po trzech miesiącach oczekiwania w trakcie długiego procesu aplikacyjnego i wywiadów. Robiłem sobie przerwę od nagrywania, aby skupić się na znalezieniu pracy i innych rzeczach, ale gdy nie dostałem tej pracy, potrzebowałem czegoś, czego mogłem się trzymać. Spędziłem następne kilka tygodni wydając swoje oszczędności, zwiedzając miasto i znowu wracając do pisania. Koniec końców, cieszę się, że ta praca nie wypaliła. Teraz pracuję i moja praca jest na tyle elastyczna, że mogłem nagrywać, grać koncerty i płacić czynsz. To wszystko, czego potrzebuję. Moja dziewczyna też była jeszcze w szkole w zeszłym roku, więc mogłem wracać do Syracuse i uciec z miasta, gdy chciałem.