Wywiad: Lucy Dacus o tożsamości i przekonaniach

Oczywiście, refleksyjne pisanie piosenek jest wszechobecne od pokoleń wśród muzyków, ale Dacus idzie dalej niż tylko katalogowanie swoich przeżyć. Pisze z niezwykłym poziomem samoświadomości, dostrzegając subtelności w swoich zetknięciach z śmiercią, złamanym sercem, wiarą i egzystencjalizmem, i próbuje zrozumieć, jak te elementy wpływają na siebie nawzajem. Jak historycy, którzy badają przeszłość, aby przewidywać przyszłość, utwory na nowej płycie Dacus, odpowiednio zatytułowanej Historian, są czymś więcej niż tylko katartycznymi uwolnieniami; to jak dokumenty, do których można się odwołać, aby lepiej zrozumieć siebie.

„Wielkim pytaniem, które zadaję na albumie, jest to, jak w obliczu smutku, lęku i straty, ludzie mogą żyć i maksymalnie wykorzystać życie?” powiedziała przez telefon w połowie lutego. „Zawsze wchodzę i wychodzę z tej myśli: Co się dzieje? Jak powinienem żyć? Jak mogę żyć w pełni?”

Chociaż podczas naszej rozmowy zauważyła, że obecnie jest z dala od tego stanu umysłu i czuje się spełniona, dwa lata od momentu wydania debiutanckiego albumu No Burden były trudne. Ogromne uznanie dla tej płyty, w większości skromnej, jednak czasami pełnej emocji, wspartej niezachwianym wokalem Dacus, wyniosło ją na indie szczyty i zapewniło kontrakt z Matador Records—coś, o czym marzyłby każdy artysta tworzący szczery rock.

Jednak przeżyła także śmierć swojej babci, zniosła trudny rozstanie i zmierzyła się z nowym zestawem oczekiwań i obaw, które wiążą się z byciem cenionym muzykiem w dużej wytwórni indie. W porównaniu z łagodną naturą No Burden, która, jak mówi Dacus, była napisana z myślą o graniu solo, Historian jest burzliwym albumem rockowym z mnóstwem ogromnych wzlotów i bogatych aranżacji, które jak mówi, są „reprezentatywne dla piosenek i ich znaczeń.”

„Piosenki są nieco bardziej burzliwe z natury. Tematy, które są bardziej frustrujące lub pochodzą z miejsca, hmm, lęku, czy wysiłku, aby pozbyć się lęku... dużo zamieszania. Album ma więc wiele wzlotów i upadków.”

Nie traci czasu na wprowadzenie tych dynamik, zaczynając płytę od „Night Shift”, sześciominutowej epickiej ballady, która spokojnie gotuje się jako napięta ballada, zanim wybuchnie w niezwykle energetyczny mur zniekształconych gitar, nad którymi Dacus śpiewa. Praktycznie każdy utwór na płycie ma jakiś wspaniały crescendo, z wieloma z nich, które zawierają olśniewające sekcje instrumentów dętych, smyczkowych i syntezatorowych, „rzeczy, których nie sądziłam, że są możliwe podczas tworzenia No Burden,” powiedziała. Wznosi również swój głos na ogromne rejestry, osiągając dźwięki, których większość jej rówieśników nie dałaby rady, a jeszcze do niedawna nawet ona bała się spróbować.

„Czuję się naprawdę dobrze, mogąc być głośno,” powiedziała. „Mam bardziej skomplikowane melodie na tej płycie. Wznoszę się wyżej i czasami krzyczę. Pomaga mi to w pewności siebie, mieć zespół za sobą, który pomaga mi dotrzeć do miejsca, gdzie mogę otworzyć się wokalnie.”

Oprócz ogromnego refrenu w „Night Shift,” są kulminacje w „Yours and Mine” i „Body To Flame,” gdzie głos Dacus wznosi się w zgodzie z wirującymi instrumentaliami, co daje zapierające dech w piersiach momenty muzycznej chemii. „Pillar of Truth”, najdłuższy i przedostatni utwór na płycie, jest najbardziej intensywnym z nich wszystkich. Tańcząc i wirując z akcentami jasnych instrumentów dętych i toczących się bębnów, utwór osiąga szczyt, gdy Dacus krzyczy linię: „jeśli moje gardło nie może śpiewać / to moja dusza woła do ciebie,” jej głos przebija się przez mix pod koniec ostatnich czterech słów z oszałamiającą siłą.

Wiele z tych satysfakcjonujących kulminacji zostało celowo włączonych w piosenki, gdy Dacus dochodzi do pewnego rodzaju rozwiązania lub akceptacji swoich dylematów. W „The Shell,” piosence o kryzysie tożsamości artysty, mocne solo na gitarze przychodzi po kilku zwrotkach lamentacji na temat blokady twórczej i poczucia własnej wartości, zdaje się zmywać jej lęki, tak że na końcu może z pewnością zaśpiewać: „nie chcesz być twórcą, to nie znaczy, że nie masz nic do powiedzenia.”

„Jeśli definiujesz siebie jako artystę i nie tworzysz sztuki, lub definiujesz siebie jako pisarza, ale tak naprawdę nie piszesz, kim jesteś?” powiedziała o tematyce albumu. „Nie zmuszaj się do tworzenia czegoś. Chyba chciałam to usłyszeć wcześniej, więc myślę, że to, że mogłam to napisać i powiedzieć jest motywujące, ponieważ czasami muszę wziąć własne rady.”

Na końcu „Nonbeliever,” piosenki, w której Dacus zaczyna akceptować złożoność wiary, pojawia się przypływ wspaniałych dźwięków smyczkowych i ogromnych chórów harmonijnych, które zderzają się z nagraniem kazania z chrześcijańskiej sekty.

„To po prostu bardzo nienawistne, osądzające kazanie, które stawia twardą linię między wierzącymi a niewierzącymi,” powiedziała. „Myślę, że to powód, dla którego tak wiele osób stresuje się swoim statusem jako wierzącego. [Ta] piosenka dotyczy rozdzielenia z wiarą, domem i oczekiwaniami na ogół i rozglądania się, zastanawiając się, czy wszyscy inni mają to wszystko tak zrozumiale, jak się wydaje.”

Jednak mimo wszystkich punktów na Historian, gdzie Dacus pisze i śpiewa swoje utwory bardzo świadomie, z uwagą na to, co mówi i jak to mówi, zamykający album utwór „Historian” jest zarówno najcichszym, jak i najbardziej niepewnym.

„Ostatnia piosenka trochę łamie zasady ustalone przez resztę albumu, które mówią, że chcę, aby ludzie zobaczyli, że wierzę, że nadzieja jest możliwa,” mówi. „‘Historian’ to, mimo że możesz intelektualnie powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, nie czyni bólu mniej bolesnym i wciąż... jest trudne.”

Ledwo przekraczając huczący szept, Dacus kończy słowami: „Czy byłem najbardziej kompletny na początku czy na zmierzchu? / Jeśli przeszła wersja ciebie spotka przyszłą wersję mnie, czy trzymałbyś mnie tu i teraz?” to przerażająca aluzja do efemeryczności życia.

„Napisałam to, gdy czułam się ogólnie bardzo szczęśliwa z wszystkich relacji w moim życiu. Miałam tę chwilę poczucia bezpieczeństwa, a potem to przełączyło się i zdałam sobie sprawę, że mogę to wszystko stracić,” powiedziała.

„Chciałam, żeby zakończenie było refleksyjne, chciałam, żeby ludzie odeszli, wciąż myśląc o albumie. Takie coś nierozwiązane w tym. No Burden jest podobne, nie daje ci naprawdę wielkiego „piątka” na końcu,” śmieje się. „To trochę jak kropeczki…”

Kwestionowanie własnej pewności to bardzo ludzki sposób na zakończenie bardzo ludzkiego albumu. Jednak mimo tematycznego jądra jej albumu opierającego się na czystej niepewności, jest jedna rzecz, co do której jest całkowicie pewna.

„Nie sądzę, żebym napisała jakiekolwiek piosenki, z którymi już się nie zgadzam i trzymam kciuki, żeby to się nie zdarzyło.”