David Gray patrzy wstecz, nie z gniewem

VMP: Kiedy White Ladder pojawia się w Twoich myślach, co czujesz, patrząc na to teraz, po tylu latach?

David Gray: Cóż, jestem bardzo dumny z tego, co zrobiliśmy. Myślę, że mam mieszankę emocji, a robienie tej 20. rocznicy, to wszystko jest związane z tysiącem myśli i uczuć. Ale naprawdę, to był moment przełomowy, w którym, aby przetrwać na początku mojej kariery, musiałem zdobyć pewien rodzaj twardej zewnętrznej powłoki cynizmu i defensywności, aby przejść przez fakt, że nie wszystko szło tak dobrze. Trudno było na koncertach, nawiązywać kontakt z ludźmi i muzyką. Budowanie czegoś znaczącego było ogromnym wyzwaniem. Ale to, co wydarzyło się z White Ladder i co zdałem sobie sprawę niemal od momentu jego wydania, to to, że miało ten dziwny rodzaj magii. Te utwory miały dziwną magię i zaczęły dziać się niezwykłe rzeczy.

Czy możesz opisać tę magię?

Ludzie śpiewali je z powrotem. Sprzedawaliśmy płyty, na miłość boską. To było zanim stało się to globalne. To był tylko nasz własny label w Irlandii, w Wielkiej Brytanii. To było coś, co ludzie dzielili się i to oznaczało, że ten defensywny cynizm, który był tak istotny dla przetrwania, musiałeś wyrzucić i żyć w inny sposób w świecie, który mógł całkowicie się zmienić i dać ci wszystko, na co miałeś nadzieję i więcej. Więc to jest dla mnie White Ladder. To ten kluczowy moment, w którym wszystko się zmieniło i jestem dumny z tego jako fragment muzyki. To byli troje ludzi, którzy wkładali całe swoje pomysły w jeden koncept. Mieliśmy bardzo mało pieniędzy i bardzo mało sprzętu robiąc najlepszą rzecz, jaką mogliśmy, i to wciąż się broni.

Album zdecydowanie wyprzedzał swoje czasy pod względem instrumentalnym. Jakie były niektóre rzeczy, których słuchałeś lub co próbowałeś osiągnąć muzycznie z albumem, gdy nad nim pracowałeś?

Myślę, że to jest typowo brytyjska sprawa, ale w brytyjskiej muzyce ważne jest, aby łączyć rzeczy w w sposób dość gwałtowny i być może nieprzewidywalny. To bardzo mały, skompresowany kraj, z dużą ilością ludzi i pomysłów oraz wielkimi osobowościami. I w jakiś sposób, nasze dziedzictwo muzyczne obejmuje wiele rzeczy, od punka do nowej fali, po Beatlesów i Stonesów w latach 60. Nie chciałem być świadomie elektroniczny, ale pragnąłem znaleźć brzmienie dla mojej muzyki, które brzmiało jak coś z teraźniejszości, coś z mojego życia, co odzwierciedla wszystkie rzeczy, które słyszałem. Chciałem uciec od porównań do Van Morrisona, Boba Dylana, Johna Martina i Nicka Drake'a. Chciałem uzyskać coś, co mówi w inny sposób. Dlatego włączenie niektórych z tych dość niegrzecznych elementów, tych elektrycznych, zadziornych dźwięków elektronicznych, było kluczowe.

Jak szybko po wydaniu albumu na własnej małej wytwórni zdałeś sobie sprawę, że jesteś na czymś i album odniesie sukces?

Cóż, bardzo szybko, ale to jest "Nie do wiary!" w małych horyzontach, ponieważ najpierw wydaliśmy go w Irlandii, bo to jedyne miejsce, gdzie kiedykolwiek sprzedałem jakieś znaczące płyty. Musieliśmy sprzedać cztery lub pięć tysięcy moich wcześniejszych albumów. Nacisnęliśmy 5,000 egzemplarzy i sprzedały się w ciągu kilku tygodni. Potem musieliśmy nacisnąć kolejne pięć, a to się powtarzało, aż zdobyliśmy złoto. Potem platyna. Potem podwójna platyna, potrójna platyna. I to wszystko tylko w Irlandii. Znaleźliśmy partnerów i wydaliśmy płytę tutaj, a to był znacznie trudniejszy proces, aby przejść dalej i uzyskać pewien impet. Dlatego w 2000 roku zaczęło to się rozkręcać na całym świecie. To jest amerykańska historia, która przez wytwórnię Dave'a Matthewsa, został tam wydany, a potem Warner licencjonował to na resztę świata, z wyjątkiem Irlandii i Ameryki Północnej. I zaczęli stawiać za tym swoją siłę, jak to wielki wytwórnia może.

W kilku latach po tym, byłeś bardzo wdzięczny za swój sukces i bardzo się cieszyłeś z wyniku albumu, ale wydaje się, że może miałeś trochę problemów z oczekiwaniami fanów i tym, co oczekiwali potem.

Nie sądzę, że to było związane z fanami. Myślę, że to wszystko jest złożone, ponieważ coś powstało w bardzo nieskrępowany sposób, a nagle zostałeś wrzucony w sytuację odwrotną, w której musisz stworzyć coś innego. Bardzo ciężko jest znaleźć to komfortowe, naturalne miejsce, w którym tworzysz muzykę. To był przytłaczający, burzliwy okres, w którym jakoś cofnąłem się do swojej skorupy. Nie cieszyłem się ze świata sławy i sukcesu i nie myślałem, że ma to zasługi na własnych warunkach. Byłem... Uwielbiałem fakt, że wszyscy słuchali mojej muzyki. A potem pojawia się cały ten temat, że wszyscy chcą usłyszeć pewne piosenki, i to pierwszy raz spotykasz się z tym, to dość przytłaczające, bo myślisz: "Cóż, poczekaj, wiesz? Tak, były świetne, ale nie dajmy się definiować przez jeden moment." A to był tak ogromny moment, że w zasadzie nigdy się od niego nie uciekniesz, i teraz mam różne taktyki, aby sobie z tym radzić.

Kiedy mogłeś się cofnąć i docenić sukces tego albumu?

Zajęło to trochę czasu. W pewnym sensie minęło chyba dobre 10 lat, powiedziałbym, zanim przestało być to dużym problemem. Myślę, że było tak obecne w moim umyśle, aby nie załamać się pod presją ludzi, którzy chcą od Ciebie tylko pewnych rzeczy, pewnych piosenek w pewien sposób. Byłem tak zdeterminowany, aby włożyć całą moją energię w robienie innych rzeczy i przedstawianie ich inaczej, zmienianie piosenek, bawienie się piosenkami, odrzucanie pewnych piosenek, czy to “This Year's Love” czy “Babylon.” Starałem się je odnowić.

Nie ma naprawdę podręcznika, aby dowiedzieć się, jak to wszystko ogarnąć.

Ta trasa to pierwszy raz, kiedy rozpocznę coś, gdzie publiczność dostaje dokładnie to, czego chce. Odtworzę album od początku do końca, z dźwiękami i sprzętem oraz ludźmi, z którymi go robiłem. Nie sądzę, że powtórzę to ponownie, to taka jednorazowa rzecz. To święto dla tłumu i to święto dla nas, więc... Z drugiej strony musimy zobaczyć, jak wygląda teren, po tak dużym wydarzeniu.

Ta płyta zostanie wprowadzona do niektórych osób, które nigdy wcześniej jej nie słyszały. Co masz nadzieję, że nowy słuchacz weźmie ze słuchania tego albumu w roku 2020?

Myślę, że chcę, aby połączyli się z tymi piosenkami, naprawdę. Nie mieliśmy zbyt wielu pieniędzy, nie mieliśmy prawdziwej technologii, nie mieliśmy możliwości produkcji, aby stworzyć jakąkolwiek wielką płytę. Zbudowaliśmy coś, co miało trochę surowości, odrobiny humoru i stylu, ale pozwoliliśmy piosenkom mówić. Wszystko inne wspiera wokal i piosenkę. To jest metoda White Ladder. To płyta nagrana w sypialni, więc piosenki muszą być najważniejsze. To naprawdę chodzi o połączenie od pierwszej chwili, gdy słyszysz “Please Forgive Me.” Od razu wiesz, czy chcesz podjąć tę podróż, czy nie. White Ladder został zaprojektowany tak, abyś zaczynał na samym początku i przeszły cię przez całość. Dlatego dla ludzi, którzy się łączą, wydaje się, że łączą się intensywnie. Naprawdę mam nadzieję, że dotrze to do nowych słuchaczy. Zawsze cieszę się na nowe uszy, które tam są.