Wywiad: Artysta druku Pinkerton Fuco Ueda

Jeśli jesteś członkiem, to do tej pory powinieneś zacząć otrzymywać swoje egzemplarze Pinkerton. W tej paczce znajdziesz wydruk od niesamowitej japońskiej artystki o imieniu Fuco Ueda. Rozmawialiśmy z Fuco – przez tłumacza – o jej sztuce i wydruku.

VMP: Jeśli możesz, chciałbym wiedzieć, jak zaczęłaś swoją przygodę jako artystka i kto był twoją pierwszą inspiracją. Czy był jakiś konkretny artysta lub styl, który cię zainspirował?

Fuco Ueda: Studiowałam sztuki piękne i wzornictwo w liceum i na uniwersytecie. Jednak moimi największymi wpływami były Modern Japanese Literature i manga, z którymi zapoznałam się w okresie wczesnej młodzieży. Szczególnie zainspirowały mnie liczne japońskie artystki mangi, które zreformowały scenę mangi skierowaną do młodych dziewcząt w latach 70-tych. W czasach, gdy mężczyźni dominowali nad kobietami, były to filozoficzne mangi, które analizowały ciężar społeczeństwa z różnych perspektyw i pocieszały młode dziewczęta i kobiety. Do tych artystek należały takie osoby jak Moto Hagio, Jun Mihara, Yumiko Oshima i Yoshino Sakumi, która jest nieco młodszą artystką. Wpływ różnorodnych artystów, którzy oddziaływali na mnie w tak podatnym na wrażenia wieku, jest czymś, co będę nosić ze sobą przez resztę życia. W tamtym czasie nauczyłam się wielu różnych rzeczy, które do dziś są w centrum mojej pracy.

Kiedy po raz pierwszy zaczęłaś myśleć o sobie jako o artyście, a nie tylko o kimś, kto tworzy sztukę, jeśli to rozróżnienie ma sens?

Moment, w którym poczułam, że jestem artystką, przyszedł, gdy spotkałam młodego artystę, który powiedział, że jest pod wpływem mojej pracy.

Jakie są główne tematy twojej pracy? Czy są jakieś konkretne pytania lub problemy, z którymi zmagasz się w swojej pracy?

Kultura jest jak kawałek tkaniny. Przechodzi przez różne grupy ludzi i pokolenia, wpływając na kształtowanie kultury i łączenie historii. Można to naprawdę poczuć. Oprócz samego tworzenia sztuki, jedną z rzeczy, które są dla mnie ważne, jest idea braku zaufania do samej siebie. Nawet najmniejszy cień wątpliwości lub odczucie, że coś w mojej codzienności jest nie na miejscu, to coś, co wysoko cenię.

Jakie są twoje ulubione dzieła? Czy zechciałabyś opowiedzieć nam trochę o każdym z nich?

Jest dla mnie niezwykle trudno prezentować dzieło, z którego jestem naprawdę zadowolona, ponieważ nieustannie dążę do tworzenia sztuki, którą mogę docenić. Mimo to, zawsze trzymam w pamięci wczesne prace z moich serii ze szkolnych czasów, aby nigdy nie zapomnieć o moich pierwotnych intencjach.

Co zainspirowało wydruk użyty przy wydaniu albumu Pinkerton? Czy są jakieś ważne historie, którymi chciałabyś się z nami podzielić na temat tego dzieła?

Kiedy stworzyłam to dzieło, miałam 20 lat, jednak zaczęłam je rysować, gdy miałam około 12. Początkowo miała to być krótkoterminowa historia, jednak nie udało mi się jej zrealizować i po licznych próbach w końcu się poddałam. Ostatecznie nabrało kształtu, gdy skończyłam 20 lat. W tym momencie zdolności artystyczne mojej 20-letniej wersji połączyły się z wizją i duchem mojej 12-letniej wersji, tworząc niewytłumaczalną sytuację, w której mogłam kontynuować produkcję. Mimo, że takie rzeczy rzadko się zdarzają, jest to doświadczenie, z którego czerpię wsparcie aż do dziś. Obecna okładka albumu to dzieło, które wywodzi się z niedawnej serii uchwycającej świadomość "Śmierci." Płomienie wychodzą z ust kobiety, która przeszła na drugą stronę, podczas gdy popielate motyle, oświetlone przez płomienie, nabierają koloru i wspaniale się ukazują.

Na koniec, jakiej muzyki słuchasz w ostatnim czasie? Czy są jacyś konkretni artyści, których powinniśmy sprawdzić?

Ostatnio słucham ścieżki dźwiękowej z starego filmu Burt'a Bacharach'a, ponieważ poprawia mi nastrój. Często cieszę się również ścieżką dźwiękową z filmu reżysera Wima Wendersa zatytułowanego Pina. W przypadku japońskich muzyków zazwyczaj słucham wielu albumów Susumu Hirasawa, Takagi Masakatsu i Shutoku Mukai.

Credit tłumaczenia: Dan Martin | DanFM.net