Wysłaliśmy mieszkańca Eau Claire na festiwal Eaux Claires

Nasza pisarka Amileah Sutliff jest rodowitą mieszkanką Eau Claire, która widziała, jak jej rodzinne miasto stało się nieoczekiwanym centrum indie rocka dzięki Justinowi Vernonowi z Bon Iver. Poprosiliśmy ją, aby napisała o tym, jak to było zobaczyć drugą edycję festiwalu Vernona, Eaux Claires.

Raz, gdy z entuzjazmem opowiadałam o moim rodzinnym mieście komuś, kogo właśnie poznałam, zapytała: „Dlaczego każdy z Eau Claire ma tak ogromne upodobanie do Eau Claire?” To było uzasadnione pytanie, na które nie wiedziałam, jak odpowiedzieć, tak jak nie jesteś w stanie rozpoznać swojego własnego zapachu, ponieważ zawsze cię otacza. Ten moment sprawił, że zaczęłam cynicznie zastanawiać się, co takiego wspaniałego jest w miejscu, w którym dorastałam. Ale po uczestnictwie w drugiej edycji festiwalu Eaux Claires w ten miniony piątek i sobotę, stało się dla mnie jasne, że uczucie rodowitych mieszkańców Eau Claire wykracza poza patrzenie na nasze miasto i jego twórcze wytwory przez różowe okulary.

Tradycyjny autor Michael Perry trafił w sedno, gdy powitał Bon Iver na scenie w piątek wieczorem, chwaląc: „Dziękujemy, że rozkwitliście tak wspaniale, jak myśleliśmy, że tak będzie.” Przywiązanie do tej społeczności zakorzenione jest w kulturze wsparcia dla ludzi, którzy dążą do tego, aby pomysły i sztuka rozkwitały w miejscu, w którym zostały zasiane. Justin Vernon to dostrzegł i chciał się tym podzielić. W swojej istocie festiwal jest celebracją tej kultury i ruchem, aby rozszerzyć ją poza granice naszego miasta. Nawet jeśli leśna, falsetowa indie folk nie jest twoją ulubioną muzyką, większość zgodzi się, że sztuka w jakimkolwiek gatunku wymaga zaufania i wiary. Miejsce (fizyczne lub inaczej), które obiecuje wsparcie dla eksperymentów, to to, co napędza wzrost, ryzyko, nowość i, być może, podziw. Wśród ponad 50 występów na Eaux Claires różnorodność była widoczna w niemal każdy możliwy sposób, ale otwarcie do wiarę w to, co każdy artysta robił, pozostało stałe.

Ogrom Eaux Claires uderzył mnie w zeszłym roku, gdy szłam obok linii samochodów wjeżdżających na pole namiotowe i zobaczyłam tablice rejestracyjne z niemal wszystkich 50 stanów. Nasze miasto liczące mniej niż 70 000 mieszkańców miało coś, co przyciągało wszystkich tych ludzi nad brzeg rzeki Chippewa. Po początkowym wybuchu ekscytacji na inauguracyjnym Eaux Claires, wszyscy zdawali się wypatrywać, czy festiwal się utrzyma i w jaki sposób. Ale w swoim drugim roku entuzjazm był obecny wszędzie.

Atmosfera wspólnotowa, która przyczyniła się do sukcesu pierwszego festiwalu, była obfita na scenach; rzadziej można było zobaczyć występ, który nie zaprosił artysty gościnnego na scenę, niż taki, który to zrobił. Współpraca często przekraczała gatunki i wylewała się z wykonawców jak pot, wydobywający się z porów publiczności. Najbardziej zauważalne współprace to starannie zaplanowany Day of the Dead uczciwie wspomniany Greateful Dead, Staves pojawiające się niemal wszędzie, aby wzmocnić wokalnie utwory oraz Justin Vernon i Chance the Rapper dołączając do Francis & the Lights, aby zakończyć festiwal utworem "Friends."

Unikalnie dzikie momenty czystego talentu były kluczowe dla sukcesu tego roku. Bon Iver zagrali swój pierwszy album od pięciu lat w atmosferze ekscytacji. The Staves i yMusic zagrali prawie godzinę wzbudzających ciarki akordów w gorącym słońcu. Sam Amidon rozgrzał publiczność podczas gdy jego perkusista i gitarzysta Shahzad Ismaily jednocześnie zdzierali i chrupali na paczce popcornu. Moses Sumney wydawał się przekraczać wszelkie ludzkie i wokalne ograniczenia, stając się niemalże bóstwem. Sloslylove tworzył całe światy audytycznych marzeń. Jenny Lewis stworzyła przerażającą eksplozję, gdy przyprowadziła Lucius i The Staves na niesamowicie bogate partie wokalne. Zarówno Vince Staples, jak i James Blake wydawali się przywoływać chrzest deszczem przy każdym uderzeniu basu, przemaczając tłum zarówno dosłownie, jak i w przenośni. Pomimo jej spóźnienia, które skutkowało ekstremalnie krótkim występem, Erykah Badu upewniła się, że każda chwila była niezwykle wartościowa, żyjąc zgodnie ze swoim absolutnym boskim statusem. Z determinacją, aby otrzymać swoje pieniądze (co udało się osiągnąć po około dwóch występach), zapakowałam swoje dwa dni, i mogę szczerze powiedzieć, że każdy artysta dał z siebie wszystko, nawet jeśli tylko na chwilę.

Duża część magii Eaux Claires, oczywiście, znajdowała się nie tylko w jego dźwiękowych kreacjach, ale w starannie kuratorowanych instalacjach. Uczestnicy mogli zebrać się wewnątrz geometrycznej architektury Serra Victoria Bothwell Fels, zatracając się w ambientowym hałasie VNESSWOLFCHILD. Wiele osób można było zobaczyć podążających za współrzędnymi wysłanymi za pośrednictwem aplikacji Eaux Claires przez las, aby wykopać zakopane dioramy Gregory Euclide’a. Dziwny organ ustawił się w złożonej rzeźbie, wypuszczając nawiedzającą, barokową muzykę, która unosiła się nad terenami. Leśne ścieżki prowadziły do sztuk inspirowanych naturą, które wpleciono w krajobraz, takich jak sznury liści z wytłoczonymi frazami jak „Pójdź naprzód i zabłądź w ziemi lub w splątaniu gwiazd” i „Zanurz swoje dłonie i pij przez długi czas.”

Te dwa dni były pełne wspaniałych momentów, dużych i małych, ale mój punkt szczytowy zrozumienia pojawił się skromnie zaledwie kilka godzin po rozpoczęciu festiwalu. Idąc przez las z audycyjnego blasku występu Prinze George’a, w drodze, aby zostać emocjonalnie zmiażdżoną przez My Brightest Diamond, usłyszałam w oddali „In the Stream” S.Careya. Podążałam ścieżką w kierunku dźwięku i, rzeczywiście, oto był Sean Carey i jego zespół, usadowieni na ręcznie zbudowanej, drewnianej scenie przypominającej dom na drzewie. Grali intymnie dla stopniowo rosnącej grupy około 30 osób, śpiewając „Byłem zwinięty przez paprocie / Możesz zwrócić ziemię / Wszystko dla niej.” Nawet w tym momencie wydawało się to prawie śmieszne, jak bardzo „Eau Claire” to wszystko wyglądało. Ale nigdy nie czyniło to tego mniej autentycznym, mniej wspaniałym. Natura i krajobraz tego obszaru są ważnym tematem w pracy wielu artystów stąd, a słuchanie ich rozkwitającej doli do terenu, na którym staliśmy, było poruszające. Jako naturalne uzupełnienie występu S.Careya, zaprosili poetkę Honorée Fanonne Jeffers na scenę, aby przeczytać swoje poetyckie wersy duchowego oddania, osadzone w tematach piękna wśród ziemi i zmagania. Jej prace były bogato zmysłowe i pełne nadziei, odpowiednio towarzyszyło im surowe, jazzowe improwizacje zespołu.

Zjawisko, które obserwowałam podczas tego występu, przypomniało mi o jednym z najbardziej poruszających aspektów obserwowania tego festiwalu z perspektywy rodowitej mieszkanki Eau Claire. Jak wiele najbardziej wyjątkowych momentów Eaux Claires, ten występ miał skromny charakter. Ludzie spacerowali po lesie, łapiąc podmuch magii, a ich oczy rozszerzały się z podziwu. Coś małego zyskało na znaczeniu. To przypominało to, co wyglądało jak obserwacja, jak nasze miasto zdobywało kulturową istotność przez ostatnią dekadę. Obserwowanie, jak ludzie są zarażani tym samym małym, istotnym powietrzem, które ty także oddychasz, jest dzikie. Dzielenie się wpływem ożywia.

Szczyt zarówno Eau Claire, jak i Eaux Claires jest zawarty w zdaniu znalezionym w otwierających akapitach programu, życząc czytelnikowi, aby doświadczenie „odesłało cię do domu z głośnym szumem w głowie i małym ziarnkiem w kieszeni.” Niezależnie od tego, jakie momenty wzbudziły rezonans w uczestnikach przez ostatnie dwa dni, mam nadzieję, że doprowadziły ich do ziarnka, które mogą zabrać ze sobą, wyhodować i podzielić się.