Chano, Pablo i ja: Życiodajne, wszystko jest możliwe, Wspaniały Dzień Kolorowania

Wysłaliśmy Michaela Penna II na festiwal Chance'a The Rappera w Chicago, Magnificent Coloring Day. Zobaczył wszystko i zdobył nową apreciację dla wzlotów Chance'a.

Obrońca mumble rapa w mnie z radością przyjął, gdy "Do What I Want" zaczęło głośno brzmieć, zaraz po tym jak usiadłem. Uzi - jak sam przyznał - był na grzybach przez trzy dni, jego dredy wciąż farbowane na czerwono/niebiesko jak na koncercie Made in America, w którym okrążył niemal całe tereny festiwalu. Zagrał 25 z zaplanowanych 40 utworów, przelatując przez hity, które grają twoje małe kuzyni w tylnej części rodzinnym grillowaniu. Nigdy nie rozumiałem, dlaczego grał "Money Longer" na drugim lub trzecim miejscu, aż zobaczyłem to na żywo: nie jako zamknięcie energetyki setu, ale jako moment aktywacji, który natychmiast wysłał chmury dzieci do pierwszego moshpitu dnia.

W radości obserwowałem tłum z mojego samotnego miejsca w loży, wykorzystując 50-minutową przerwę (nie było występu Young Thuga, ale podobno był tam?) aby przyjrzeć się siedzeniom wokół mnie. Nie mogę ci powiedzieć jak wygląda uczestnik MCD, ponieważ wygląda jak wszyscy: każda rasa, wiek, orientacja seksualna i poziom sosu były reprezentowane wśród 47,609 osób, które przyszły, aby świętować swoje życie i swoich bohaterów. Nie ma co do tego wątpliwości, MCD to koronacja i wzmocnienie hip-hopu i popu jako młodzieżowych ruchów, co dalej potwierdza wprowadzenie nowej organizacji non-profit Social Works ogłoszonej na kilka dni przed festiwalem.

Widząc czarne dziewczyny wystarczająco młode, aby być moją siostrą, obróciłem się w prawo w stronę białego nastolatka, który zmieniał swoje skarpetki z Dri-Fit na Golf Wang, zakładając z powrotem swoje Golf Wang Vans w przygotowaniach do występu Tylera, Twórcy. Chłopak przez wiele razy trzymał wysoko swój plecak w kształcie pączka, nawiązując ze mną kontakt wzrokowy podczas "Tron Cat", podczas gdy uświadomiłem sobie, jak bardzo się zestarzałem, zdając sobie sprawę, że Goblin ma więcej niż pół dekady. Tyler, trochę wstrząśnięty z powodu ataku astmy, skarcił projektantów sceny za ustawienie miejsc za sceną: "Kto to przygotował z tym problemem, powinien natychmiast zostać zwolniony!" Powtarzał to wielokrotnie, przechodząc za konsolę podczas "Sam (Is Dead)" i zapraszając tych nieszczęśliwych do Camp Flog Gnaw w tonie, który niczym przypominał Suge Knighta z nagrody Source z '95 roku.

To porównanie Kanyego do perfekcjonizmu Tylera miało znacznie bardziej poetycki charakter, niż ktokolwiek był przygotowany: akurat gdy wyszedłem na pobyt, usłyszałem pierwszy sample "Father Stretch My Hands", co zatrzymało mnie na korytarzu. Wszyscy na korytarzu zrobili to samo. Jest niewiele po 16:00 i jest koncert w Nashville tej nocy, nie było mowy... Biegłem z powrotem po schodach, aby zobaczyć, że każdy ma tę samą myśl, koloseum radości niszczącego moje bębenki:

Pieprzony Kanye West, Pablo sama, w całości na czarno, gotowy na medley.

Następne 20 minut składało się z pandemonium, które myślałem, że dzieje się tylko w klipach z Woodstock lub filmach o Beatlesach: setki osób przeskakujących przez ogrodzenia i bariery, aby wbiec prosto na pit dla 39-latka, który wciąż panuje nad "kulturą", cokolwiek to dla ciebie znaczy. W tym filmie, mniej zwracałem uwagę na muzykę, a więcej na mur ochroniarzy, którzy konfrontowali dzieci, aby je cofnąć, częściowo obezwładniając innych, którzy przechodzili obok nich lub łamali swoje rzeczy. W tym filmie, podszedłem na krawędź i czekałem na kilka fal dzieci, które testowały swoje szczęście, w obawie, że moja szczupła sylwetka zostanie złapana i wyrzucona bez możliwości powrotu. Użyłem przycisku Ask Madden w moim umyśle: obliczając, ile dzieci musi odejść przede mną, obserwując wzory, które ochroniarze co robią, czy pojawią się policjanci z CPD, czyją rękę złapać, aby nie zostać memem i nie złamać sobie nic w tych zmęczonych butach Nike jakbym był '07 Wale. Z jakiegoś powodu, głos Travisa Scotta był w mojej głowie krzyczący "LET 'EM OVERRRRR. THEY CAN’T STOP YOU, IT’S TOO MANY OF YOU"

W rzeczywistości, pozwolili nam przejść. Trzymałem kogoś za rękaw na czterometrowym spadku, wbiegałem w morze ciał i gubiłem się przez 15 minut, jakbym naprawdę pochodził stąd lub coś. Tyler na scenie, szalejący z radości z powodu swojego idola. Morze ludzi krzyczących "All Falls Down" i "Touch the Sky" ponad sobą, modląc się, aby Lupe się pokazał. Oczywiście, jedyną modlitwą, jaką potrzebowaliśmy, była ta, by Chano przybył w sam środek popołudnia na "Ultralight Beam", przyjął pochodnię i przyniósł Jezusa do moshpitu w momencie, którego być może już nigdy nie zobaczymy.

Funkcjonariusze CPD robili swoje obchody po szaleństwie Yeezusa; widoczne, ogromne przypomnienia o prawdziwej przemocy czyhającej na wyciągnięcie ręki, nawet gdy się cieszymy. John Legend, w stylizowanym na niedźwiedzia mundurze, uśmiechał się z całej siły, płynnie wykonując cały swój zestaw, sprawiając, że wszyscy śpiewają "Ordinary People" i "All of Me" do swoich partnerów, podczas gdy ja wkurzałem się na nadejście sezonu, w którym się przywiązuje. Set Legenda zakończył się wersją "Glory" z Commonem, facetem, który miał w sobie własny festiwal następnego dnia. To jedna z nielicznych wzmiank o Laquanie i Rekii przez cały dzień i niezbędna: wykonana ze smakiem, nie w deprecjonującym, ale z szacunku i honoru dla Southside, która pozostaje celem i niedosłużona tam, gdzie grają White Sox.

Pomimo mojego nieuznawania albumu Collegrove, obawiałem się, że Lil Wayne i 2 Chainz zagrają wiele z niego, gdy zostaną zaproszeni razem. To nie to; podali nam 75-minutowy przegląd hitów, gdzie moja dziennikarska integralność została zachwiana przez to, jak szybko poddałem się i z gryźli w gardle od momentu, gdy "Duffle Bag Boy" uderzyło w głośniki. Była to ożywcza sesja wspomnień, głupoty, losowego scratchingu DJ-a, Wayne zmieniając swoje teksty na otwartą krytykę Birdmana, Chainz udowadniający, dlaczego jest jednym z najbardziej niedocenianych w grze. Na pewno musiałem odwrócić wzrok, aby widzieć, jak śmiało biali ludzie w moim otoczeniu nie zostawiają nikogo niewłaściwego, przynosząc na myśl dziwną debatę o poglądach Wayne'a na rasizm, ale inaczej zostawiłem mój detektor czarnuchów w kieszeni i uroniłem łzę w momencie, gdy usłyszałem "Wasted" w "Sky’s the Limit" podczas gdy wciąż oddychałem. Przyjęcie oczywistości jest trudne, ale żaden niemelanowana dusza nie zabierze mi "A Milli".

Alicia Keys zaskoczyła mnie w sposób, którego nie byłem przygotowany zobaczyć, uchwycając połowę tego z LCD w kolejce, aby wydać 12 dolarów na hot doga i Dasani dla mojego odwodnionego ciała, które spędziło godzinę jak fan. To, co może wydawać się sięgnięciem, było wszechobecnym momentem, aby każdy mógł się dzielić, jak wiek 35 lat nie tylko zaostrzył jej umiejętności: od występu "Empire State of Mind" do stadionowego harmonizowania "Fallin'", Alicia przyprowadziła to jako jedyna kobieta w programie. Mimo że miała slot przed Chance'em, to odstępstwo, które wymaga szybkiego zwrócenia uwagi, aby przyszłe MCD pozostały odpowiedzialne za swoje reprezentacje.

Po sześciu utworach, Chance The Rapper na chwilę zatrzymał się na "Brain Cells" i wyszedł, podczas gdy set i stadion zgasły na czarno. Pięć minut, które był nieobecny, minęło jak godzina. Jako osoba, która widziała go dziesięć razy i otwierała dla niego raz, to mnie zaskoczyło, że Chano mógł zrobić coś w stylu 8 Mile. Nie było mowy, aby utrzymał tę porażkę, trzęsłem się na trybunach z możliwościami: czy to techniczne trudności, awaria, szybka zmiana, on był przytłoczony (lub zmęczony) na największej scenie swojego życia, czy wszystko powyższe?

Nie jestem pewien, czy to było którekolwiek, ale wiem, że Chano podjął ryzyko. Przypominając mi 90-minutowy set Kanyego z ery MBDTF na Coachelli, powrót Chance’a na scenę był flankowany przez jego wyimaginowanego przyjaciela Carlosa Lwa i wielu innych marionetek prowadzących go przez występ. Nie zdradzając szczegółów przyszłych występów, to było Broadway spotykający główną scenę z Sesame Street: z mojego widzenia, czułem, że to jest komentarz jego życia przez pryzmat sukcesu na drodze do bycia gwiazdą, nie oddalając się za bardzo od Chrystusa oraz słowa, którym Chance został obdarzony. Nie przyprowadził żadnych gości, wielkich nazwisk ani wzrastających z Chicago, ale był wspierany przez Francis i Chór Dziecięcy z Chicago podczas pełnej błogosławieństwa mszy, aby przygotować tłum na ich błogosławieństwa.

Moje odczytanie może być całkowicie błędne, ale to może nie mieć znaczenia. To sprawiło, że poruszyłem się wewnętrznie, przypominając sobie, że wciąż jestem dzieckiem bawiącym się moją wyobraźnią, aby spełnić moje najdziksze marzenia. Pomyślałem o radości, jaką przyniósł mi Uzi, o biegu do tłumu, aby zobaczyć Kanyego, o tym, jak Lil Wayne sprawił, że czułem się jak 14-latek w piwnicy z mikrofonem USB, jak moje policzki zarumieniły się, gdy Alicia Keys wspomniała moje imię, jakbym był facetem zamawiającym specjalność z gorącą czekoladą na 35th & Lennox. Przeszedłem przez całą dobę z aniołami na boisku, aby cieszyć się masową, skoordynowaną radością z tysiącami ludzi, których nigdy więcej nie zobaczę w sposób, w jaki być może nigdy już nie poczuję. Cholera, to nawet sprawiło, że zostałem na część seta Skrillexa, na który nigdy bym nie poszedł sam, i miałem znacznie więcej radości niż się spodziewałem.

4 maja 2013 roku to ten jeden raz, kiedy otwierałem dla Chance'a. Acid Rap wydano w tym tygodniu, a The Sett w UW-Madison był pełen przy pomocy wyczuwalnego hype'u. Wiedziałem, że nikt nie był tam dla mnie, ale byłem w pełnym trybie "pierdol to" i próbowałem crowd-surfingu pod koniec mojego występu. To cały czas jedyny raz, kiedy mnie upuszczono w moim życiu. Po tym, widziałem Chance'a z boku sceny przed jego 30 minutami i zapytałem go, kiedy podpisze kontrakt z wytwórnią. Spokojnie wyjaśnił, że nie sądzi, aby to miało miejsce; nawet robił ze mną mnóstwo zdjęć z moimi przyjaciółmi. Widziałem go na Festiwalu FRZN 26 stycznia 2013 roku w High Noon Saloon; grał z Kids These Days w sali nie większej niż 30 osób. Przed tym, 14 grudnia 2012 roku w The Sett z nie więcej niż 50. Wtedy był tylko dzieckiem z Chicago, wszyscy kumple, z którymi chodziłem do szkoły, znali go, znali go z czegoś, albo twierdzili, że znali go po trochu. By widzieć go na Magnificent Coloring Day w wieku 23 lat, tak młodego, czarnego i utalentowanego, sprawia, że te momenty wydają się tak odległe. To nie tylko motywacja, ale także usługa dla umysłów takich jak moje i przypomnienie, że każde i wszystko to możliwe. Nie wiem, jaki festiwal znowu sprawi, że poczuję się w ten sposób.

"Po prostu dobrze się bawię..."