Winyl, którego potrzebujesz: Waterloo Records

Winyl, Którego Potrzebujesz wykonuje telefony do pracowników sklepów płytowych i pyta ich, jakie płyty uważają za niezbędne. Ta edycja przedstawia Waterloo Records.

Austin to światowa stolica muzyki na żywo. Wzdłuż Sixth Street można znaleźć wiele miejsc — zarówno ukochanych, jak i sławnych na swój sposób — rozpoznawalnych po kolejkach przed wejściem i dźwiękach dobiegających z wewnątrz.

Ale oczywiście miasto znane ze swojej sceny muzyki na żywo musi mieć sklep płytowy (albo kilka), żeby wspierać tę społeczność. Waterloo Records służy jako ten pomost dla Austin. Wydałem mnóstwo pieniędzy w Waterloo podczas tej wizyty.

Przestronna jaskinia z przestrzenią, Waterloo Records to jeden z tych sklepów płytowych, które mają prawie wszystko, co związane jest z muzyką, czego klient mógłby kiedykolwiek potrzebować. Mają bogatą sekcję winyli, tanią sekcję CD, koszulki, markowe gadżety, piny, plakaty, drobiazgi i inne gadżety. Promują wszystkie lokalne koncerty w wymienionych wcześniej miejscach i więcej, a także organizują własne sesje w sklepie.

Mając tak duży wpływ na społeczność muzyczną Austin, skontaktowaliśmy się z Billem Jeffreyem z Waterloo Records. Od dawna jest kupcem muzycznym w sklepie, wybory Jeffery'ego są mocne, z silnym naciskiem na klasyczny, lecz częściowo undergroundowy rock. Ale jak pisze, „Muszę powiedzieć, że naprawdę ciężko było poświęcić niektóre z moich ulubionych!”. W szczególności żałuje, że pominął wybory Guided By Voices i Lou Reeda, ale zauważa, że to „prawdopodobnie było najlepsze, zwłaszcza w przypadku Reeda, ponieważ mógłbym argumentować, że Lulu to naprawdę świetna płyta!”.

Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, które pięć albumów uważa, że każdy powinien mieć na winylu.

Pięć Niezbędnych Płyt do Posiadania na Winylu
Bill Jeffery
Kupiec, Waterloo Records

Artysta: David Kilgour
Album: Here Come The Cars
Powód: David Kilgour jest jednym z moich ulubionych artystów z Nowej Zelandii. Prawie wszystkie zespoły z Nowej Zelandii, które lubię, są związane z wspaniałą wytwórnią Flying Nun. Ta muzyka naprawdę przetrwała mnie przez lata 90-te. To pierwszy solowy album Kilgoura, nagrany między płytami The Clean. Choć uwielbiam późniejsze płyty The Clean, wyraźnie widać, że Kilgour zachował swoje dobre utwory na tę płytę i późniejsze (jak równie genialną Sugarmouth) solowe wyjścia. Dla mnie, jeśli chodzi o pop music, wszystkie drogi prowadzą do Kilgoura! Ta płyta ma świetne melodyjne, hipnotyczne utwory jak „Spasm” i „You Forget”, ale również proste smutne piosenki jak tytułowy utwór.

Artysta: Gary Numan
Album: Telekon
Powód: Będąc dzieckiem z wielkim apetytem na muzykę, ale niewystarczającym bogactwem, by sprostać tym wymaganiom, miejsce do kupowania płyt znajdowałem w koszach „cut out” w sklepach płytowych w centrach handlowych. Dla tych, którzy nie są zaznajomieni, „cut outs” to dodatkowe wytłoczone płyty, które nie zdobyły popularności po wydaniu i były sprzedawane hurtowo przez „cut out” firmy za grosze. W zasadzie zbudowałem swoją kolekcję z niechcianych winyli! Miałem Telekon zanim w ogóle usłyszałem Pleasure Principle! Co za okazja za 1,99 USD! Nie ma tu tak chwytliwego utworu jak „Cars” na Telekon; zamiast tego mamy „I Dream Of Wires” (które Robert Palmer coveruje). Na tej płycie jest także klasyczny „I Die You Die”, a album w końcu stał się ścieżką dźwiękową do początku mojego okresu new wave w liceum.

Artysta: Nick Cave
Album: The Good Son
Powód: Ta płyta jest dla mnie ważna, ponieważ to mój pierwszy album Nicka Cave'a. Mój przyjaciel puścił mi utwór „Lament” i to był koniec. Oczywiście, zdobyłem wszystko, co miało na sobie nazwisko Nicka Cave’a (w tym The Birthday Party). W wywiadzie, który kiedyś czytałem z Cave’em, wymienił kilka swoich inspiracji i było ich całkiem sporo, ale dwa, które najbardziej utknęły mi w pamięci to Scott Walker oraz Elvis z lat 70. (w słowach Nicka, „To wtedy był najbardziej szczery”). The Good Son to właściwie jego pierwszy album, na którym struny odgrywają dużą rolę w strukturze piosenek. Utwory takie jak „Lament” i „The Ship Song” są tak piękne.

Artysta: Throbbing Gristle
Album: DOA: The Third and Final Report Of...
Powód: DOA: The Third and Final Report Of... to moja pierwsza prawdziwa „outsiderska” płyta. Ci kolesie byli przełomowi. Dziś brzmią prawie łagodnie w porównaniu do wszystkich zespołów, które zrodzili. Jednakże „Hamburger Lady” była, i nadal jest, jedną z najbardziej przerażających piosenek nagranych na winylu, zwłaszcza gdy wiedzieć, na czym jest oparta (szukajcie, to nie jest ładne!). Choć zespół często zostaje uznawany za założyciela muzyki industrialnej, poza swoją własną wytwórnią Industrial Music, porównania do dzisiejszych zespołów z tego gatunku na tym się kończą. Dla mnie to bardzo ważny zespół, który utorował krwawą, hałaśliwą i tak, czasami taneczną ścieżkę dla innych.

Artysta: David Bowie
Album: Heathen
Powód: Moja ostatnia płyta do wyboru to musi być Heathen Bowiego, głównie dlatego, że po jego śmierci wciąż słyszałem i czytałem posty, że jego ostatnia płyta, Blackstar, była najlepszą płytą w ciągu 20-30 lat. To tak, jakby wszystkie płyty, które zrobił pomiędzy, nigdy nie istniały! Powiem, że 1987’s Never Let Me Down była niskim punktem, ale od 1995’s Outside zaczął robić dobre płyty ponownie. Więc choć uważam, że Blackstar jest genialna i świetna jako ostatnia płyta w jego karierze, Heathen warto by było ponownie przeanalizować, choćby z dwóch powodów — utwory „Sunday” i „Heathen (The Rays)”. Ten ostatni utwór sugeruje, że Bowie już myślał o śmierci. Zawsze się wzruszam, gdy go słyszę!