Wiele twarzy Vagabona

Tamko, która występuje jako Vagabon, sama jest urodzona w znaku Bliźniaka i identyfikuje się z jego centralną definicją: istota dwustronna z często zmieniającym się umysłem.

„To jest pierwszy album, który stworzyłam, gdzie dźwiękowo i lirycznie wydaje się jakby były to dwie różne jednostki, które połączyły się w jedną,” mówi Tamko. „Czuję, że dźwiękowo — bez wokali, bez tekstów i melodii mojego głosu — prowadzi to do myślenia. Ale z piosenkami jako całością, powiedziałabym, że [prowadzą do] odczuwania.”

Vagabon, który ukaże się 18 października na Nonesuch Records, pokazuje nieustanną samorefleksję Tamko, niepokojącą bezdomność i nieuniknione pragnienie. Throughout the record, jest jedyną, samokrytyczną osobą, stojącą samotnie wśród zatarcia przychodziń i odejść innych. Ponieważ ten album istnieje poza gatunkiem — R&B? nieuchwytne „indie”? utwory odpychają definicję — wydaje się być ciałem samym w sobie.

Przyciągnięta zarówno do „pierwszej myśli, najlepszej myśli”, jak i do „umysłu początkującego”, na Vagabon Tamko eksperymentuje z nowymi instrumentami i efektami, a następnie archiwizuje swoje organiczne odkrycia w albumie. Umysł początkującego wymaga otwartości i eksploracji, a z serią utworów związanych głównie tematyką i głosem (a mniej melodą), każda piosenka jest eksploracją samą w sobie — wystarczy zestawić skoczną popową piosenkę „Water Me Down” obok wolnego, mściwego „Flood”. Zawsze w tym eksploracyjnym sposobie myślenia, Tamko nagrywa sama, gdzie takie dźwiękowo zróżnicowane utwory są tworzone bez zakłóceń.

„Zwykle jestem w izolacji — jestem domatorką, jestem gniazdotwórczynią — i ponieważ to część mojej osobowości, mojego charakteru, na pewno odbija się to w rzeczywistej zawartości muzyki,” mówi Tamko.

Nie jest zaskoczeniem, że tak wiele na albumie koncentruje się na izolacji, czy to mówiący w „Full Moon in Gemini”, który stawia dbałość o siebie na pierwszym miejscu i wie, że „skończę / kiedy już cię nie będzie”, czy prośba w „Please Don’t Leave the Table”, która dodaje po swoim tytule linię: „Wciąż jem.”

Głęboki syntezator łączy się z głęboko nasyconym, syropowym altowym głosem Tamko w kaskadzie niespodzianek, od hymnalnego chóru w „In a Bind” po echowy „Flood.” Tamko, świadoma jak bardzo Vagabon różni się od swojego poprzednika, skoncentrowanego na perkusji i gitarze, Infinite Worlds z 2017 roku, celowo uporządkowała utwory, aby prowadzić słuchaczy przez to nowe doświadczenie. Być może najbardziej znaczącym dla historii albumu jest wyróżniający się utwór „All the Women in Me” — przywołuje moc pokoleń, kobiecą spuściznę oraz wieloaspektowe „ja” w zaledwie trzy i pół minuty. Początkowo tytuł albumu, Tamko pragnie, aby służyło jako „wyjaśnienie” płyty, hołd dla tych, którzy ją poprzedzili („Używam [‘Kobiet’ w tytule] bardzo niepłciowo, mówię o ludziach bardzo zmarginalizowanych, mniejszościach”) i starsza siostra dla tych, którzy się rozwijają.

„Mówi to też o tym, że jak wiele wersji mnie znajduje się na tym całym albumie i jak wiele wersji mnie mam szczęście eksplorować bez przeszkód,” mówi Tamko. „Uznanie tego przywileju i uhonorowanie kobiet, które pozwoliły mi na swobodne wyrażanie tak wielu wersji samej siebie.”

Kiedy była młodsza i właśnie przeprowadzała się z Kamerunu do USA, muzyczni przodkowie Tamko bardzo byli obecni na MTV i Grammy: Jej świat był zamieszkały przez takie gwiazdy jak Fefe Dobson, Mariah Carey i Mary J. Blige. Ci popowi artyści nauczyli ją, jak zająć przestrzeń i jak stosować etykę pracy. Później, grając w przestrzeniach DIY, znalazła społeczność wśród innych muzyków i zdała sobie sprawę, że istnieją różne drogi do uczynienia muzyki swoją życiową pasją.

„Znalazłam wiele pocieszenia w przyjaźniach, które zawiązałam, oraz w ludziach, którzy są naprawdę zainwestowani w kulturę wolną od zazdrości, nie-bramkarzy… Naprawdę interesuje mnie tworzenie wspólnoty wokół Vagabon, wspólnoty wokół wiadomości, które są dla mnie naprawdę ważne, i pomaganie innym w dojściu do siebie, a także łamanie elitarnych zasad przemysłu muzycznego,” mówi Tamko. „Im więcej ludzi takich jak ja będzie miało trochę władzy, trochę do powiedzenia, tym bardziej możemy otworzyć drzwi dla innych ludzi jak my, aby mieli więcej władzy i więcej do powiedzenia.”

Interesujące, że album kończy się repryzą pierwszej piosenki, ale z innym wokalistą; Tamko jest nieobecna. To brzmi jak inny kochanek, śpiewając piosenkę Tamko do swojego kochanka. Jak bardzo powtarzamy nasze destrukcyjne wzorce? Ile wersji siebie możemy zobaczyć w Vagabon? Album prowadzi nas przez korytarz luster, stawiając przed nami nasze własne twarze na każdym kroku, rozcięte na sto szokujących kątów. Mamy nadzieję, że jak Tamko śpiewa w „Water Me Down,” możemy nauczyć się z tej introspekcji: „Następnym razem wezmę mój czas / I zrobię to dobrze.”