Wędrowne kapłaństwo Davida Bazana: Rozważania o wierze i 'Blanco'

Przypomniałem sobie cytat od znanego (przynajmniej dla mnie) chrześcijańskiego wątpiącego Carla Fredericka Buechnera kilka tygodni temu, kiedy po raz pierwszy słuchałem Blanco, najnowszego dzieła pióra lidera Seattle, Davida Bazana. Zamieściłem cały cytat tutaj z powodów akademickich, a nie kaznodziejskich, więc wybaczcie mi:

„Jeśli powiesz mi, że chrześcijańskie zaangażowanie to coś, co zdarzyło się raz na zawsze, jak rodzaj duchowej operacji plastycznej, powiem ci, że kłamiesz, oszukujesz samego siebie lub próbujesz oszukać mnie. Każdego ranka powinieneś budzić się w swoim łóżku i zadawać sobie pytanie: "Czy mogę w to wszystko uwierzyć znowu dzisiaj?" Nie, lepiej, nie pytaj, dopóki nie przeczytasz New York Timesa, dopóki nie zapoznasz się z tym codziennym zapisem zepsucia i korupcji świata, który zawsze powinien stać obok twojej Biblii. A potem zapytaj siebie, czy możesz uwierzyć w Ewangelię Jezusa Chrystusa na dany dzień. Jeśli twoja odpowiedź zawsze brzmi Tak, to prawdopodobnie nie wiesz, co oznacza wierzenie. Przynajmniej pięć razy na dziesięć odpowiedź powinna brzmieć Nie, ponieważ Nie jest tak samo ważne jak Tak, może nawet bardziej. Nie jest tym, co dowodzi, że jesteś człowiekiem, w przypadku, gdybyś kiedykolwiek miał wątpliwości. A jeśli pewnego ranka odpowiedzią stanie się naprawdę Tak, powinno to być Tak, które dławi się wyznaniem i łzami i... wielką śmiechem.”

Ten cytat przyszedł mi na myśl, ponieważ prace Bazana zawsze były dla mnie pocieszeniem i dla wielu moich przyjaciół, którzy wychodzą z konserwatywnego chrześcijaństwa, gdy fale odkupującego monoteizmu uderzają szczególnie mocno w boki łodzi. Wszystkie te samopotępiające zmiany na bok, wiara może być okropna i dobrze jest słuchać kogoś, kto nazywa to, czym jest, nie zerkając przez ramię.

Po raz pierwszy usłyszałem Pedro the Lion, mniej więcej znane przedsięwzięcie Bazana z końca lat 90. i początku 2000 roku, byłem w gimnazjum, a mój przyjaciel Christopher nagrał dla mnie kopię It’s Hard To Find A Friend. “Bad Diary Days” wyjaśniało każde problemy w związkach, których jeszcze nie miałem, ale wyobrażałem sobie dla siebie. “Secret of the Easy Yoke” było prawdopodobnie najważniejszym oskarżeniem amerykańskiego chrześcijaństwa w tamtym czasie. “The Bells” to jedna z najszczerszych piosenek o poczuciu duchowej porażki, jakie kiedykolwiek napisano i stałoby się tematyczną trampoliną dla jego późniejszej kariery solowej. Całość była czymś z kartki dziennika, którego byłem zbyt przerażony, aby napisać sam.

Większość ludzi, których znałem w tamtym czasie, była oburzona Bazanem za jego otwarte wahania teologiczne, a z biegiem czasu pytanie brzmiało nie tyle, co Bazan myśli o Bogu, ale co Bóg myśli o Bazanie. Rozważania i ich niezbędne gimnastyki były typowym pokarmem dla “świadomych kulturowo” rodziców, grup młodzieżowych i sklepów z muzyką opartą na wierzeniach. It’s Hard To Find A Friend i The Only Reason I Feel Secure były zdecydowanie “w” a Control i Winners Never Quit były zdecydowanie “na zewnątrz”, przy czym Control było w szczególnie lodowatej orbicie, biorąc pod uwagę jego bardziej dosadne treści. Achilles Heel miało stopę w każdym obozie, mówiąc kanonicznie.

Co było dziwne. Jakoś było w porządku czytać o Dawidzie w Izraelu, który kazał zabić Uriasza z powodu własnego romansu, ale nie było w porządku, żeby Dawid w Seattle śpiewał o bałaganie, żalu za romansem na Control. Kontekst był królem, chyba, ale pod auspicjami, że romanse są kategorią ohydne, Seattle Dave brzmiał jak znacznie mniej palant w tej sprawie i szczerze mówił wartość. Jednak do czasu, gdy dostałem samochód, moja kolekcja CD nie była moja, więc byłem ugrzęźnięty w swojej własnej utracie kontroli, jakby. O co chodzi, Bazan jedynie cierpliwie stawał przed widokiem tego, że amerykański kościół nigdy naprawdę nie znalazł sposobu, aby zaakceptować Jezusa z Nazaretu jako tym, za kogo się podawał. I to nie było nawet przedmiotem debaty w umysłach każdego, kto był wystarczająco uczciwy, aby spojrzeć na siebie lub swoją kongregację wystarczająco blisko. Prawie nie było żadnej podobieństwa między wytrąconym, skłaniającym się ku socjalizmowi wędrowcem z Bliskiego Wschodu a nami, republikanami kochającymi prywatną własność z Południowego Wschodu, z bransoletkami przypominającymi. Bazan o tym wiedział, my też i był jedyną osobą, która miała odwagę to powiedzieć. A my tego potrzebowaliśmy. Zmaganie się z drobiazgami He-loves-me-He-loves-me-nots, które towarzyszą wielu biblijnym wykładom na temat kolokwialnego Jezusa, było piekielnym procesem i prawdopodobnie zrujnowało wiele potencjalnie interesujących ludzi w drodze. Całość była bałaganem.

Im starszy jesteś w tej kwestii, tym bardziej komfortowo czujesz się z porankami, kiedy budzisz się i mówisz "nie", a te poranki stają się coraz częstsze. Stajesz się bardziej komfortowy z pokorną powagą, która pochodzi z zmagania się z tymi rzeczami, które, czy realne, czy wyimaginowane, są znacznie zbyt wielkie, aby przezwyciężyć je samodzielnie. A w oceanie głosów śpiewających o byciu złamanym lub pokonanym, głos Bazana pozostaje jednym z nielicznych, które są gotowe pokazać nam, raz po raz, jak on (i my) się rozpadaliśmy. I właśnie dlatego nie zdziwi mnie, że jego występy domowe stały się stałym elementem jego kariery koncertowej na przestrzeni lat. Tak wielu z nas potrzebowało wędrownego księdza gotowego posługiwać naszym "nie", a nie naszym "tak". Pisać piosenki o tym, kim naprawdę jesteśmy, a nie o tym, kim powinniśmy być. Rozumieć piękno w łamaniu się i uczyć nas, kiedy zostawić siebie w spokoju.

A Blanco, dla mnie, jest ścieżką dźwiękową uczenia się, jak żyć pod ciemniejącą tajemnicą czegoś, czego być może nigdy nie nauczymy się, jak się trzymać lub puścić. To rezonujące echa naszych duchów i dróg, którymi nieuchronnie będziemy podróżować w poszukiwaniu czegoś, co możemy nazwać domem. To dźwięk kogoś tak przestraszonego i niewidomego jak my, który wciąż gwiżdże w ciemności, aby dać nam znać, że nie jesteśmy sami, bez względu na to, jak reszta tego wszystkiego idzie. Może nie każdy potrzebuje pracy Davida Bazana, nie mi to oceniać, ale ja zdecydowanie potrzebuję. Jest w tym coś świętego, ucząc się, jak nosić coś, co nie jesteś nawet pewien, czy jest prawdziwe.