Velvet Negroni odpowiada na wezwanie

Dziś jest gotowy, aby spać we własnym łóżku. Światła na arenie zgasły, a fascynacja Nutzmana całym tym zamieszaniem również zelżała. Udało mu się zdobyć miejsce wsparcia dla Tame Impala dzięki działaniom agenta bookingowego, który wysłał wiadomość do Kevina Parkera. Nawiązanie współpracy wypadło świetnie i wprowadziło Velvet Negroni do Madison Square Garden z siedmioma innymi osobami w trasie.

„To zdecydowanie szok dla systemu, ale niesamowite, jak bardzo można się przyzwyczaić w zaledwie osiem koncertów” — wspomina Nutzman. „To przeszło od [bycia] za kulisami do niezbyt zwracania uwagi na cokolwiek, po prostu piliśmy drinki do jedenastominutowego sygnału i po prostu czekaliśmy tam na skraju sceny, nie czując w ogóle nic. To niesamowite, jak szybko stajesz się komfortowy.”

Kariera Nutzmana nie opiera się na cudach i prawdopodobnie nigdy nie będzie. Urodził się i wychował w scenie DIY w Twin Cities, doskonale współpracując z zaufanymi współpracownikami. Ostatnio jest to tandem szanowanych producentów z Minneapolis, Simona „Psymuna” Christensena — najbardziej znanego z pracy z Young Thugiem, Future i Juice WRLD — oraz Elliotta Kozela z Tickle Torture i nieaktualnego zespołu indie Sleeping in the Aviary. Nazwa Velvet Negroni pojawiła się niemal przypadkowo, ale symbolizowała dla Nutzmana dążenie do dojrzałości, wyciągając język z policzka.

W ciągu kilku lat Nutzman został próbowany przez Kanye i Kid Cudi w KIDS SEE GHOSTS, pracował z Justinem Vernonem nad albumami Bon Iver (w tym w tym roku i,i) i jest u progu wydania swojego drugiego albumu NEON BROWN przez 4AD. Dla kogoś, kto spędził większość swojej kariery poza zasięgiem branży, budując i krzycząc w zimnych, minnesotańskich zimach, sukcesy Velvet Negroni można przypisać jedynie zbiegowi okoliczności, kiedy świat otwiera drzwi. Celuje tam, gdzie mu się podoba, nigdy nie błagając ani nie kłaniając się, aby zdobyć swoje zasługi.

„Czuję, że jeśli zacząłbym podejmować decyzje muzyczne na podstawie publiczności, to mogłoby to jedynie przynieść negatywne efekty na dłuższą metę” — mówi Nutzman. „Albo, jeśli zacząłbym myśleć o tym, co ludzie chcą usłyszeć, a nie o tym, co próbuję przekazać… Myślę, że to wprowadziłoby mnie w kłopoty, więc najlepszym rozwiązaniem jest mieć nadzieję na najlepsze po fakcie.”

Ta zakładka tylko przynosi kolejne zyski; Nutzman stara się ignorować rosnący hałas wokół siebie w obawie o integralność swojego procesu. Uważa za śmieszne, jak interesujące ludzie go uznają, niezależnie od tego, ile im o sobie opowiada. Nie czyta swojej prasy — nie przeczyta tego artykułu — nie zwraca uwagi na komentarze i nie jest z tych, którzy łatwo się rozpraszają, niezależnie od tego, czy to pochwały, czy nienawiść. Szybki rzut oka na komentarze dotyczące jego singli wydanych przez 4AD umieszcza opinię publiczną gdzieś między wschodzącym geniuszem a jedną z najgorszych rzeczy, które przydarzyły się wytwórni od czasu jej upadku sprzed lat. (Bardziej wnikliwy wzrok dostrzega Psymuna humorystycznie trollującego swoich krytyków.) Jeden z najbardziej zauważalnych komentarzy na temat „KURT KOBAIN” zawiera uznanie dla albumu, ale sugeruje, że nie chce wyglądać źle, śpiewając niewłaściwe słowa do piosenki, którą tak bardzo lubi.

Trio „KURT KOBAIN”, „WINE GREEN” i „CONFETTI” katapultuje słuchaczy bez ostrzeżenia prosto w tajemnicę Velvet Negroni; maksymalizuje minimalizm, wycinając ucho z tanecznych fragmentów z wszystkich stron, zakorzeniony w delikatnym falsetcie, który drga i zmienia się na łączeniach. Na ekranie, Velvet Negroni brodzi w iskrowej ciemności z kubkiem napoju gazowanego, wpatrując się tęsknie w mężczyznę, który przygotowuje hibachi, zanim spryska olej do ust. W rytm Velvet wprowadza słuchacza w komfort, jednocześnie zachęcając do głębszej eksploracji; często jest niesłyszalny, ale mimo to głęboko rezonujący.

„Jestem pewien, że teksty będą opublikowane i myślę, że to może być frustrujące dla słuchacza” — rezygnuje Nutzman ze swoich nowych prac. „Jednak podoba mi się, gdy ludzie dochodzą do swoich własnych wniosków na ten temat. Może niekoniecznie to, co miałem na myśli, ale jeśli już się z nimi połączyli w pewien sposób, to nie jest moją sprawą, aby wyciągać im wołowinę z oczu.”

NEON BROWN — tytuł, który również czerpie z nonsensu — dostarcza dużo wołowiny do zakrycia oczu. To produkt lata wypełnionego 10-godzinnymi dniami, trio wędrujące przez fragmenty pierwszego aktu życia Nutzmana, żeby stworzyć to, co opisali jako „przedmowa do drugiego aktu”. Pozwól, że Nutzman to powie, pierwszy akt był jak oczekiwano burzliwy, ale teraz porusza się z nową profesjonalnością i odpowiednim wsparciem, aby w pełni realizować swoje pomysły. Zniknęły momenty, gdy jego ego i nadużywanie substancji groziły sabotowaniem jego talentu i relacji wokół niego. NEON BROWN działa jak talizman rzeczy, które zostały pozostawione w tyle. To historia o miłości, przetrwaniu i wszystkim innym, co byśmy chcieli.

Psymun i Kozel’s wonderland dają Velvet Negroni nieskończoną przestrzeń do rozprzestrzenienia swoich pomysłów, pozostawiając jedynie wskazówki i wyzwania w pochłaniającej synth-popowej muzyce, która dźwięczy gdzieś pomiędzy przyjemnym popołudniowym spacerem a lucidnymi snami, których nigdy nie chce się mieć. W jakiś sposób NEON BROWN cieszy się wspomnieniami, jednocześnie oddalając się od przyszłości, chociaż Nutzman nigdy nie ucieka od dobrej zabawy ani brudu, który zrobił. Jego wykonanie jest często poetyckie i rzadko bezpośrednie, polegając na sile jego umiejętności artykulacji surowej, emocjonalnej pojemności, aby osadzić swoje prawdy w iluzji. Często możliwe jest spowolnienie narzekań na jego traumę, aby zaśpiewać razem, gdy Nutzman wyciąga się z brzegów tego, kim jest w niebezpieczeństwie bycia. Tańczoność jest wymagająca, a skarby oferują się tym, którzy wędrują obok niego.

„Jestem gotowy, by być wrażliwy na swój sposób” — mówi Nutzman, kiedy pytam go o album „U DUNNO”. „Jestem pewien, że mógłbyś zauważyć [ten album] ma jakieś maskowanie, albo trochę tła, wiesz? Zostawiam to trochę bardziej otwartym, nie jest to... oczywiste. To nie tak, że mówię: „Dlaczego złamałeś mi serce? Dlaczego moje serce boli tak bardzo, bo za tobą tęsknię?” To trochę zostawienie tego komuś innemu do interpretacji, ale ogólne motywy są dość jasno wyłożone. Aby móc podać taką syntezę, musi być to przekazywane dosyć łatwo.”

Ekscytacja jeszcze wciąż utrzymuje się w głosie Nutzmana, gdy jest zaledwie kilka dni przed premierą, świeżo po graniu piosenek stworzonych w izolacji i niezwykle tłumacząc ich do tysięcy ludzi, co nigdy nie było wyobrażane w przestrzeni tak ogromnej. Wspomina, jak zespół spędzał większość swojego wolnego czasu w zorganizowanych internetowych dziurach na YouTube w Airbnb w całym kraju, przeszukując teledyski muzyczne w poszukiwaniu inspiracji. Teraz ma pieniądze na zbudowanie dowolnej estetyki wizualnej, którą zechce, z ogniami hibachi lub bez. Z dumą promieniuje przez przerywany sygnał, jak jedynie reagował na świat i dotarł tak daleko.

Nutzman często przemyśliwuje swoje myśli, aby znaleźć właściwe odpowiedzi, lub ich brak. Jest postacią, która wyjaśnia tylko to, co konieczne, i nic więcej. NEON BROWN to album, który pochodzi z zobowiązania Nutzmana do trzeźwości, gdy przestroi operację. Album działa tak jak on, przerzucając się przez detale wielu ubiegłych nocy, żyjąc na pożyczonym czasie z innymi. Często daje swojej pracy czas i przestrzeń na „oddech”, zanim dokona jakichkolwiek zmian, wyciskając najlepsze momenty z jego wybuchów. Z drugiej strony, jeszcze nie słuchał swojej pracy po miesiącach obsesyjnego zajmowania się sekcjami basowymi i miksami. Nie jest pewien, co ten album mówi o pierwszym akcie jego życia, gdy drugi unfolding przed nim... teraz pragnie snu i następnej szansy na pisanie, gdy spektakl się skończy.