Obejrzyj muzykę: Uważaj na pana Bakera

Na Netflix, Hulu, HBO Go i wielu innych platformach dostępna jest absurdalnie szeroka gama filmów i dokumentów muzycznych. Ale trudno powiedzieć, które z nich naprawdę zasługują na twoje 100 minut. Watch the Tunes pomaga wybrać, który dokument muzyczny zasługuje na twój czas Netflix i Chill w każdy weekend. W tej edycji omawiamy Beware of Mr. Baker.

W zeszłym tygodniu skrytykowałem filmowca, który zepsuł potencjalnie świetny dokument, wrzucając swoją własną głupią historię życia obok historii swojego bohatera. W tym tygodniu zamierzam entuzjastycznie pochwalić dokument, który robi prawie to samo, więc przygotujcie się.

Film Jaya Bulgera Beware of Mr. Baker zaczyna się od krzyków bohatera skierowanych do autora. „Daję ci do pieprzenia! (I’m going to fucking put you in hospital!)” ogłasza legendarny perkusista z wyraźnym angielskim akcentem, zanim zada Bulgerowi cios metalową laską. Jak jedna z tych górskich kolejek, które nie wspinają się kliku-liku, ale po prostu wystrzeliwują cię z zera do sześćdziesięciu, gdy wszyscy są przypięci, rozpoczynamy bieg w szybkim galopie. By nie pozostać w tyle za niesamowitymi zdjęciami otwierającymi, twarzą, którą widzisz zaraz potem, jest Johnny Rotten. Jeśli, jak ja, nie wiedziałeś zbyt wiele o Gingerze Bakerze przed tym filmem, to będzie niespodziewany zwrot akcji (Baker grał na perkusji w albumie Public Image Ltd. Album, eh... album) i ma niesamowity efekt, że zaczynasz się czuć trochę chwiejnie i niepewnie co do tego, co czai się za każdym rogiem, a uwierz mi, życie Ginger Baker zaskoczy cię niejednym zwrotem akcji, jak zaraz się przekonasz.

Tytuł filmu pochodzi z znaku umieszczonego tuż przed terenem Baker's w Południowej Afryce, gdzie Bulger, z pomocą nieco podrasowanych kwalifikacji dziennikarskich (które ostatecznie stają się rzeczywistością), znajduje swojego bohatera żyjącego w stosunkowo ubóstwie w porównaniu do innych członków Cream, Blind Faith i innych sławnych zespołów, w których grał na przestrzeni lat. Znak ma bardzo dosłowne znaczenie, jak już widzieliśmy w tym otwierającym fragmencie, ale w miarę, jak film się rozwija, widzimy, że jest to także metaforyczne ostrzeżenie dla każdego, kto mógłby zechcieć mieć cokolwiek wspólnego z tym szalonym rudowłosym człowiekiem, zarówno zawodowo, jak i prywatnie. Choć Ginger jest jednym z bezsprzecznie najbardziej utalentowanych perkusistów w historii tego instrumentu, co potwierdza wiele uznawanych autorytetów (zazwyczaj siedzących w pomieszczeniu z fortepianem z jakiegoś powodu), potrafi być również prawdziwym drańcem, a kilku jego byłych żon próbowało go zreformować, a byli współtowarzysze zespołu, z którymi bądź uciekł, bądź z którymi dosłownie walczył, to potwierdzą.

Dzięki zabawnym animacjom i znanym postaciom w wywiadach (Lars Ulrich, Neil Peart, Mickey Hart itp.), Beware of Mr. Baker doskonale przedstawia mniej liniową historię życia Gingera. Zaczynamy, gdy w swoim nastoletnim czasie był jednocześnie wprowadzany przez perkusistę big bandu, Phila Seamena, w dwie rzeczy, które zdominują jego życie przez nadchodzące dekady: afrykańskie rytmy i heroinę. Śledzimy Ginger'a przez jego czas w Cream i Blind Faith, gdzie zdobywa ogromną sławę, ale wywołuje tyle napięć z basistą Jackiem Bruce'em, że obaj w końcu upadają jeden po drugim. Później formowane są grupy, aby podkreślić gęste, jazzowe patenty perkusyjne Bakera, ale, jak można się spodziewać, powoli osuwają się i rozpadają pod ciężarem własnych ambicji. Baker trafia do Nigerii i staje się de facto członkiem zespołu Feli Kuti. W Nigerii Baker zakochuje się w polo, a jego pasja do tego sportu, jak się okazuje, dorównuje jego zamiłowaniu do perkusji. Wyróżniający się, jak bolący kciuk, w jakiś sposób Afryka najbardziej mu odpowiada, a on bierze młodą afrykańską żonę, która niemal z przygnębieniem otacza go opieką, przynosząc mu nowe paczki papierosów i jego codzienne dawki silnych leków przeciwbólowych.

Pomimo tego, że prowadził bogate życie twórcze, Baker czuje się bardziej niż odrobinę pokrzywdzony przez niektórych swoich starych towarzyszy z zespołu. Jednym z problemów bycia perkusistą w zespole jest to, że mimo że dostajesz swój sprawiedliwy udział ze sprzedaży biletów i albumów, nie jesteś finansowo dostrzegany z perspektywy praw autorskich, co oznacza, że Eric Clapton i Jack Bruce mają miliony, dzięki licencjonowaniu i radiowym nagraniom. Choć być może nie wydawał swoich pieniędzy rozsądnie, wysyłając cenne samochody do Jamajki, gdy chciał tam nagrywać, i inwestując w liczne konie polo, masz wrażenie, że Baker na końcu dostał względnie kiepską umowę, niezależnie od tego, jak bardzo był absolutnym i nieuzasadnionym dupkiem dla osób najbliższych.

Pod względem strukturalnym, Beware of Mr. Baker trafia w wszystkie właściwe nuty, ale prawdziwa sztuka tkwi w tym, jak Bulger udaje się jakoś złagodzić surowość swoich bohaterów i przedstawić ją jako swoistą urokliwą charyzmę, która jest niemal podziwiana za swoją stałość. Film kończy się tam, gdzie się rozpoczął, gdy filmowiec dostaje cios w twarz, ale godzi się z tym, gdy odjeżdża w kierunku zachodzącego słońca. W końcu był znak umieszczony w bramie, prawda?