Obejrzyj melodie: Upadek zachodniej cywilizacji

Istnieją sprzeczne historie dotyczące tego, jak tytuł legendarnego dokumentu punkowego z 1981 roku Penelope Spheeris The Decline of Western Civilization uzyskał swoją nazwę. Jak mówi jedna z teorii, to odniesienie do przewidywania Lestera Bangsa, że wzrost Iggy'ego Popa i Stooges wywoła "upadek cywilizacji zachodniej.” Inna możliwość to to, że pochodzi to od nieoczekiwanego zainteresowania wokalisty Germs, Darby'ego Crash'a, niemieckim teoretykiem społecznym Oswaldem Spenglerem, którego książka nosi tytuł The Decline of the West. Trzecia hipoteza zakłada, że tytuł został zaproponowany Spheeris przez Claude'a Bessy'ego, znanego jako Kickboy Face, wokalistę Catholic Discipline i redaktora Slash Magazine, a ona to przyjęła. Jedna z tych historii niewątpliwie jest prawdziwa, ale wszystkie są na tyle trafne w duchu, że można pominąć to pytanie.

Jako część trylogii filmowej, mogę śmiało powiedzieć, że The Decline of Western Civilization jest bez wątpienia jednym z najważniejszych dokumentów rockowych w historii. Nakręcone w latach 1979 i 1980, film zawiera wywiady oraz materiał z występów na żywo z udziałem Black Flag, Germs, X, Circle Jerks i Fear, między innymi. To był krótki okres czasu, kiedy punk przechodził szybkie dojrzewanie, mutując w hardcore, a kamery Spheeris rejestrowały najważniejsze zespoły w ich najlepszym wydaniu. Oprócz archiwalnej wartości zatrzymania tych grup (szczególnie Darby'ego Crash'a) w bursztynie, otrzymujemy również szokująco intymne momenty od fanów i uczestników sceny, które ujawniają smutek i rozpacz, z których uciekają, będąc pochłoniętymi tym światem muzyki i chaosu. "Powietrze w utopii jest zatrute... ostateczny żart" zastanawia się Crash w pewnym momencie.

Tragedia przebija się na krawędziach każdej klatki tutaj, ale to, co najbardziej mnie zaskoczyło w tym ponownym oglądaniu filmu, to jak wiele z tego kończy się jako komedia, która, w końcu, została zwięźle zdefiniowana przez Steve'a Allena jako "tragedia plus czas." Spheeris zaczynała pracować w obozie i komedii, produkując wiele krótkich filmów dla Saturday Night Live z Albertem Brooksem i ostatecznie powróciła do tych dni SNL, aby wyreżyserować pierwszą część Wayne’s World, więc w perspektywie nie jest niespodzianką, że rytmy jej montażu naturalnie układały się do humoru, niezależnie od tego, jak świadome to mogło być. A na zakończenie dnia, mimo życia na dalekich obrzeżach uprzejmego społeczeństwa, ci ludzie są naprawdę zabawnymi osobami! Po znalezieniu martwego malarza w swoim ogrodzie (który zmarł w wyniku ataku serca podczas pracy), przyjaciółka Darby'ego Crash'a, Michelle, opisuje, jak kopnęła martwe ciało, zanim zwołała resztę zespołu, aby zrobić z nim zdjęcia. Gdy Spheeris zapytała ją, czy czuje się z tego powodu źle, Michelle swobodnie i bez wahania odpowiada "Nie. Wcale. Bo nienawidzę malarzy." Bo nienawidzę malarzy. To doskonały, choć z pewnością perwersyjny, moment osadzony w tym świecie nędzy (jeden z wielu), który nigdy przestaje mnie śmieszyć.

Ile czasu spędzamy z innymi zespołami, być może już to zauważyłeś, film jest całkowicie skradziony przez Darby'ego Crash'a, który, krótko po kręceniu, popełnił samobójstwo w wyniku celowego przedawkowania heroiny 7 grudnia 1980 roku (tego samego dnia, gdy John Lennon został zamordowany), mniej niż sześć miesięcy przed premierą The Decline of Western Civilization. Miał 22 lata. W materiałach, które widzimy, jest nihilistycznym komikiem, który używał narkotyków, alkoholu i przemocy, aby radzić sobie ze swoimi wewnętrznymi zawirowaniami. Na scenie błagał publiczność, aby podawali mu piwa, gdy nie zapominał śpiewać do mikrofonu. Kiedy jednak udawało mu się zaśpiewać poprawnie do mikrofonu, brzmiało to jak mokre karaoke z baru. Był chaotyczny, ale był to niewiarygodnie elektryzujący bałagan, który wziął najbardziej ekstremalne wybryki Iggy'ego Popa zbyt na poważnie i stosował je zbyt swobodnie.

Jeśli Darby Crash przyszedł na scenę ze swoją autodestrukcyjną obecnością zbyt szczerze, to druga strona tego monety to FEAR, których prowokacje wobec publiczności stanowią finał Decline, są prosto z podręcznika zapasów. Wszystkie inne zespoły przedstawione w filmie próbują robić swoje i przebić się z muzyką, traktując wynikłe zniszczenia jako koszt działalności, ale nie FEAR. Na czele z Lee Vingiem, zespół był tak samo zdolny do prowokowania publiczności do uderzeń w siebie, jak i muzycznie zgrany i efektywny. Po tym, jak powiedział jednemu z widzów "Zjedz mój kutas, dupek," Ving ogłasza, że "Jeśli są tu jakichś ludzie od A&R... idźcie umrzeć." I znowu, mimo ich dość unikalnej skłonności do ultrawiolencji, niemożliwe jest, aby nie dostrzegać humoru w ich ciągłym samobójstwie. Mam na myśli, jak poważnie możesz traktować zespół, który napisał piosenkę zatytułowaną "New York's Alright If You Like Saxophones?"

Nie ma się co dziwić, że większość ludzi umieszcza drugi odcinek trylogii Decline Spheeris na szczycie swojej listy. Przy subtytule The Metal Years obejmuje gatunek pełen rozgorzałych ego, które były idealne do jej rodzajowego żartowania, ale w tym pierwszym wydaniu myślę, że osiąga bardziej interesujący cel: subtelnie uwypuklając elementy czarnego humoru, które można znaleźć w porównaniu do szanowanych zespołów pionierskich, które tworzą korzenie hardcore punka, jednocześnie dodając więcej głębi do subkultury jako całości.