Album tygodnia: Strange Peace METZ

Po raz pierwszy spotkałem się z METZ w jakiejkolwiek formie nie jako MP3 lub JPEG przy ogłoszeniu albumu; zobaczyłem ich na żywo na edycji M for Montreal w 2010 roku. Festiwal, który miał za zadanie przyciągnąć uwagę do montrealowych zespołów, zgromadził typowe indie brzmienia, które były modne w tamtym czasie. Kiedy METZ - którzy tak naprawdę pochodzą z Toronto - weszli na scenę, wyglądając jak statyści z Slap Shot, spodziewałem się przyjemnego indie. Nie spodziewałem się jednak uczucia, że stoję przed eksplodującym wagonem kolejowym, który spada z klifu, na krawędzi bycia rozdartym na kawałki. METZ byli jakby Jezus Lizard zażył za dużo metamfetaminy i grał całą swoją muzykę na scenie, która właśnie ich elektrowała. Byli niesamowici, a nie jestem pewien, czy kiedykolwiek dojdę do siebie po szumie w uszach, który dostałem tej nocy.

Chociaż mniej więcej wiesz, czego się spodziewać z każdą kolejną płytą METZ - 10-tonowe riffy, utwory, które wybuchają jak niekontrolowana implozja budynku, przepełnione liryką i album, który łatwo mógłby podłożyć muzykę do Mad Max: Fury Road - radość z każdej nowej płyty polega na tym, jak ewoluowali i dopasowali swoje brzmienie do surowej, nieprzyciętej wersji, która pojawiła się na ich debiutanckim albumie z 2012 roku. Ich trzeci LP, przyklejony tytułem Strange Peace - z wyjątkiem wolnego utworu w środku albumu, jest tu bardzo mało pokoju - to postrzępiony, wyjącą płyta, która rozwija i ewoluuje ich paletę z utworami, które mają wolniejsze BPM niż cokolwiek, co zrobili wcześniej. Ale w jej centrum wciąż jest rosnący żywioł, nieustająca presja, którą zapewnia jeden z najcięższych zespołów działających dzisiaj.

Otwarcie z oddzielonym producentem - przypuszczalnie Steve Albini, który to prowadził - mówiącym „kręcisz”, Strange Peace brzmi jakby zostało nagrane w czasie rzeczywistym przez swoje 36 minut, cykl piosenek o niepewności i rzeczach, których nie możesz kontrolować. „Mess Of Wires”, otwierający album, jest jak napływ chmury błyskawic, bębny i riffy zbieżające się jak grzmiące pioruny. Ta burza zapada w „Drained Lake”, utwór, który brzmi, jakby został zagrany na instrumentach wykonanych ze szkieletów, i buduje się z powrotem w „Cellophane”, wiodący singiel albumu, który uchwyca uczucie skurczu solarnego plexusu przy oglądaniu METZ na żywo. Album spiraluje w różne kierunki stamtąd, wszystko powiązane z tnącym brzmieniem zespołu. Nie wszystko jest jednak nastawione na pełen gaz; „Sink” to najbliższy METZ do ballady. Wciąż jest surowa, przerażająca i brzmi jakby została dostarczona po blitzkriegu. Ale wskazuje na drogę, która jest dostępna dla METZ, jeśli chcą z niej skorzystać; spowolnienie nie osłabia ich ataku zbytnio.

Strange Peace to już trzeci z rzędu łomot od METZ. Nigdy nie stworzą muzyki, która mogłaby podłożyć dźwięk do reklamy iPoda, ale świat muzyki jest znacznie lepszym miejscem wiedząc, że są tutaj, czując nerwy i tworząc dziką muzykę na ten temat. Włącz to, kiedy chcesz poczuć się jakbyś jechał na smoku nad murami.