Album tygodnia: 24K Magic od Bruno Marsta

Pomimo wszystkich postępów, jakie dokonaliśmy w poptimizmie, nadal jest coś niesmacznego w tym, gdy performer w bezpośredni sposób pragnie być „rozrywkowcem”. Mamy świadomość, że utwory na szczycie list przebojów niekoniecznie są najniższym wspólnym mianownikiem, akceptujemy, że to, iż Weeknd nagle brzmi jak Michael Jackson z lat 80., to dobry krok w jego karierze, i zgadzamy się, by umieszczać popowe piosenki na naszych listach „Najlepsze Piosenki Roku”. Ale kiedy ktoś pragnie być numerem jeden, pragnie dotrzeć do jak najszerszej publiczności, pragnie nie robić niczego innego, jak tylko bawić każdą babcię i każde niemowlę, nadal postrzegamy to jako chamskie. Pitbull, Flo Rida, Black Eyed Peas; śmiejemy się, gdy ci artyści starają się przyciągnąć jak największą grupę fanów.

Ale nie uznajemy też tej wąskiej ścieżki, jaką trzeba przejść, aby dotrzeć do tej publiczności, a także robić muzykę, która nie jest beznadziejna. Bruno Mars, w ogromnej przewadze, jest obecnie najlepszym artystą, który potrafi tworzyć muzykę, która jest zarówno „świetna”—nie było żadnej piosenki wydanej w 2015 roku, która byłaby lepsza niż „Uptown Funk”—i która będzie grana na każdej weselnej imprezie do końca świata. Jego początek jako małego imitatora Elvisa, który występował jako artysta w barze, jest częścią jego historii pochodzenia, ale odnosi się także do jego podejścia: jest gotowy na występy dla każdego, kto przekroczy próg.

Jego nowy album, 24K Magic, będzie jedynym albumem z 2016 roku, na którym ty i twój kuzyn Jed zgodzicie się, gdy usiądziecie przy stole na kolacji dziękczynnej w ten weekend. Jest tak wielki, że niemal nie może się nie udać; piosenki na nim są perfekcyjnie skonstruowane—Mars powiedział Rolling Stone, że przerabiał wiele utworów tu w różnych gatunkach—i gotowe do tego, by dudnić z głośników samochodowych w całym amerykańskim krajobrazie. Gdzie jego ostatni album—z 2012 roku Unorthodox Jukebox, album, który był zarówno hitem, jak i może niedocenianym; gdyby Weeknd wydał go zamiast tego, zyskałby entuzjastyczne recenzje na Pitchfork—łączył nową falę, funk i sporą dawkę Police, teraz przechodzi w R&B, wydobywając nowe życie z dźwięków Bell Biv Devoe, New Edition i Ready for the World, dostarczając album, który ponownie przyciągnie wielu ludzi na taneczne parkiety w szkolnych salach gimnastycznych, na weselach i na korytarzach kongresu, jak jego poprzedni album.

Sukces „Uptown Funk” najwyraźniej mocno obciążał Marsa, gdy wszedł do studia, aby nagrać 24K, ale wcale tego nie widać na albumie. Jest lekki, pełen piosenek o tańcu, seksie, zabawie i pozostawieniu konkretnej marki odzieży na podłodze, gdy szukasz bliskości z romantycznym partnerem (zobacz wyróżniającą się piosenkę „Versace on the Floor”). Dwa pierwsze utwory albumu—rozweselająca tytułowa piosenka i „Chunky”-- próbują zadowolić tych, którzy może przychodzą sprawdzić, czy Mars nadal ma to coś po „Uptown”, ale potem album wykonuje lewoskręt w stronę New Jack Swing i najlepszych dźwięków późnych lat 80. i wczesnych lat 90. Różne wywiady z albumu, takie jak „Finesse”, biorą swoje bębny „Poison” i dostarczają pierwszą nową piosenkę jaką słyszałem od lat, która mogłaby być podkładem na studniówkę w "Fresh Prince of Bel Air". „That’s What I Like”, ze swoimi stuknięciami palcami i wolnym refrenem, oraz ostentacyjnie bogaty styl drugiego singla „Versace on the Floor”, czują się jak długoterminowe hity, które będą miały premierę latem przyszłego roku, gdy wszyscy zapomną o 24K Magic. Ale czarnym koniem jest „Too Good to Say Goodbye”, jedna z najlepszych ballad Marsa w jego bogatej dyskografii, która będzie podkładem wielu smutnych spacerów po campusach uniwersyteckich przez następne 18 miesięcy.

Tydzień przed Świętem Dziękczynienia jest zawsze jednym z najbardziej zapracowanych w kalendarzu wydania albumów, ponieważ duże wytwórnie wydają jeszcze jeden ogromny album przed tym, jak ludzie ruszą do swoich lokalnych wielkich sklepów na Czarny Piątek. To oznaczało, że ten tydzień był najbardziej obfity do wyboru, jeśli chodzi o ten tutaj kolumnę, Album Tygodnia. Ale spośród wszystkich kandydatów, tylko ten czułem, że jest odpowiedni, tylko ten, który wydawał się szczery. Bruno Mars może tworzyć muzykę dla każdego, ale tego rodzaju muzyka masowa zwykle nie bić wysoko, nie ma tyle niuansów, ani nie jest tak konsekwentnie satysfakcjonująca jak 24K Magic. Już nie mogę się doczekać, żeby być w letni rodzinny grill przy 4/5 procent w majowym słońcu, a dzięki Brunowi, to będzie miało ścieżkę dźwiękową.