Album tygodnia: 'Crack-Up' zespołu Fleet Foxes

"Ta filozofia pasowała do mojego wczesnego dorosłego życia, kiedy widziałem, jak to, co nieprawdopodobne, niewiarygodne, często "niemożliwe", stawało się rzeczywistością. Życie było czymś, co dominowałeś, jeśli byłeś w tym dobry."--F. Scott Fitzgerald, The Crack-Up

Sześć lat temu Robin Pecknold, główna siła kreatywna Fleet Foxes, wydał swój ostatni album, Helplessness Blues. Ten album był nagrywany w przerywanych sesjach przez trzy lata między tym a debiutanckim albumem zespołu, kiedy Pecknold zniszczył demo i próbował ustalić, co tak naprawdę zyskuje na byciu znanym muzykiem. Po zakończeniu cyklu koncertowego dla Helplessness Blues, zrobił coś nie do pomyślenia: zapisał się na studia na Columbia, wracając na uczelnię po tym, jak wcześniej ją porzucił, z zamiarem odkrycia, co tak naprawdę go interesuje. Czy chciał spędzić życie, tworząc muzykę, czy pragnął czegoś innego? Po latach poszukiwań okazało się, że jednak tak; wrócił z Crack-Up, najlepszym albumem zespołu od debiutu i ma w planach wydać kolejny album Fleet Foxes oraz projekt solowy.

Na wiele sposobów, wycofanie się Fleet Foxes na sześć lat, w momencie, gdy ich sława zdawała się szykować do dotarcia na wielkie areny, było prawdopodobnie najlepszą rzeczą, jaką Pecknold mógł zrobić. Zespół cieszy się coraz większą popularnością - Pecknold mówił, że podczas swojej solowej trasy z Joanną Newsom ludzie mówili mu, że nigdy nie zainteresowali się Fleet Foxes aż do momentu, gdy przestali koncertować - i mogli wyjść z cyklu hype'u i powrócić do świata muzyki, który jest nawet dziwniejszy i bardziej gotowy na nowy album od nich niż byłby w 2013 roku.

A podczas gdy świat tak bardzo się zmienił, że ich stary perkusista wydał najlepszy album 2017 roku jak dotąd, sama muzyka z Crack-Up nie wskazuje wiele, że nadeszła sześć lat po ostatnim albumie Fleet Foxes. Głos Pecknolda wznosi się, muzyka rozwija się jak materiały zza kulis z Planet Earth. Hippisowskie folkowe brzmienia łączą się z harmoniami AM i skupiają się wokół kultu Zombies, co kończy się jako najmniej „cool” coolowa muzyka na rynku. Co oznacza, że Crack-Up jest wspaniały w ten sam sposób, w jaki wszystkie albumy Fleet Foxes są wspaniałe. Jedyną subtelną różnicą jest to, że utwory mają tu większą tendencję do rozprzestrzeniania się; wiele piosenek to wieloczęściowe suity, które zmieniają style, wykonania wokalne i nawet perspektywy.

Tekstowo to, gdzie Pecknold dokonuje wielkiej zmiany. Narracje na Crack-Up dotyczą osobistego rozwoju, obserwowania, jak przyjaźnie się zmieniają i rozpadają, stawiania czoła niepewnemu światu z niepewną wiedzą, związków romantycznych i innych, pozostawionych bez opieki, oraz nieustannego zagrożenia bycia rockowym zespołem w trasie muszącym radzić sobie z sukcesem. Metafory są trudne do rozpakowania, i tam Crack-Up zyskuje swoją satysfakcjonującą powtarzalność.

Odnosimy wrażenie, że sukces i trasa koncertowa były trudniejsze dla Fleet Foxes, niż ktokolwiek wiedział. Wznosząca się "I Should See Memphis" porównuje trasę do wyjazdu na wojnę secesyjną i jak karę, podczas gdy oszczędna "If You Need To, Keep Time on Me" obejmuje to, co przypuszczasz, jest podnoszącym na duchu związkiem w centrum Fleet Foxes między Pecknoldem a współpracownikiem Skylerem Skjelsetem. "Jak to się mogło zdarzyć w jeden dzień," śpiewa Pecknold o ich relacji, zanim oferuje swój tempo jako sygnał alarmowy do Skjelseta. Centralny punkt albumu i jego wyróżniający moment "Third of May / Ōdaigahara" opisuje bycie na "linii ognia" sławy, i jak obaj się oddalili w latach po Helplessness Blues. W ten sposób Crack-Up wydaje się być wyjaśnieniem od Pecknolda dla Skjelseta, i dla fanów Fleet Foxes, na temat tego, co działo się w jego umyśle od czasu ostatniego albumu, oraz przeprosiną za odległość i czekanie.

To niezwykłe, słuchając Crack-Up, że prawie 10 lat po swoim debiucie, Fleet Foxes są praktycznie niepodrabiani, sonicznie niezrównani. Oczywiście, było tsunami zespołów o różnym poziomie przeciętności, które udały się do lasów na sesje promocyjne po tym, jak skopiowały część repertuaru zespołu, a na pewno, Mumford and Sons wykorzystali pustkę pozostawioną przez Fleet Foxes, by grać na arenach i inspirować uczniów liceum do sięgania po banjo. Ale wciąż: nic nie zbliżyło się do tego zespołu pod względem sposobu, w jaki rozciąga formy, które moglibyśmy myśleć, że są martwe i pogrzebane, i sprawia, że czują się ponadczasowe i oryginalne. Dali zespołom sześć lat na nadrobienie zaległości, a nikt nie mógł tego zrobić. Więc musieli wrócić, aby pokazać wszystkim, na czym polega rzecz.