Album tygodnia: 'American Utopia' Davida Byrnea

Od ponad 40 lat David Byrne dokumentuje sposoby, w jakie wyzwania nowoczesnego życia — od wiadomości politycznych po technologie czy bezsensowne wojny o zasoby naturalne — sprawiają, że trudno nam dostrzegać sens życia, doceniać to, co ważne, i żyć bez bycia nerwowym wrakiem. Dlatego sens ma, że American Utopia, jego pierwszy całkowicie solowy album od 14 lat, oddaje to, co to znaczy żyć w 2018 roku, roku, w którym każde odświeżenie swoich mediów społecznościowych może przynieść nową katastrofę, nowy sposób końca świata i nowy sposób na oddalenie się od znaczącego istnienia.

Byrne został namówiony do stworzenia American Utopia przez Briana Eno, który, jako producent i współpracownik Byrnea przez 40 lat, ciągle wysyłał mu ścieżki perkusyjne do obróbki. Gdy Byrne zaczął majstrować przy ścieżkach perkusyjnych, zdał sobie sprawę, że stworzył 10 piosenek, a jak powiedział w Uproxx, zdał sobie sprawę, że chce, aby utwory były jak najlepsze, co skłoniło go do zaproszenia do współpracy takich artystów jak Daniel Lopatin z Oneohtrix Point Never, Doveman i Joey Waronker w różnych rolach instrumentalnych. Dźwięk, który wyczarowują, jest lekki i jednocześnie ciasny, mechaniczny, ale również organiczny; innymi słowy, brzmi tak, jak powinien brzmić album Davida Byrnea.

„I Dance Like This” otwiera album delikatnym fortepianem, zanim przejdzie do „innej rzeczywistości” wspomnianej w tekstach, w których Byrne rozmyśla nad zamieszaniem wynikającym z napotkania trybu istnienia, którego nie da się zrozumieć przez taniec. Tematyka staje się od tego momentu trudniejsza i bardziej rezonująca, uchwycając naukową podróż kuli przez czyjeś ciało („Bullet”), próbując określić, co jest „słuszne” w moralnie niejasnej sytuacji w moralnie niejasnym świecie („Doing The Right Thing”), oraz jak radzić sobie z przeciążeniem informacją („Here”). To album, w którym poszukiwanie odpowiedzi jest pochłaniające i być może niemożliwe.

Chociaż na American Utopia odczuwalny jest wyraźny dysonans, Byrne nie jest pesymistą; ostatecznie wierzy, że rzeczy mogą być dobre, a małe cuda życia sprawiają, że warto żyć. „Każdy dzień to cud / każdy dzień to niezapłacony rachunek / musisz śpiewać za swój posiłek / kochajcie się nawzajem,” śpiewa w żartobliwym utworze „Every Day is a Miracle,” zanim postawi sprawy w perspektywie. „Karaluch może zjeść Mona Lisę / papież nie znaczy nic dla psa,” śpiewa Byrne, przypominając, że jesteś tylko pyłem na wietrze. Byrne nie miał zamiaru stworzyć tego albumu jako jakiejś pocieszającej maści na te czasy; to był jeden z jego przekazów od czasów Talking Heads: 77. Jednak nadal jest to odpowiedni moment na to przypomnienie.