Obejrzyj utwory: Tom Petty and the Heartbreakers: W pogoni za marzeniem

W zeszłym lipcu, w tej samej kolumnie, Andrew Winistorfer ogłosił Historię Eagles jako „nie tylko najlepszy dokument muzyczny, jaki kiedykolwiek widziałem, ale także najprawdziwszy i najbardziej autentyczny.” Ten film zapadł w pamięć, trwając nieco ponad trzy godziny. Przy luźnym odniesieniu do własności zwrotnej, czy Runnin' Down a Dream, czterogodzinny dokument Petera Bogdanovicha o kariera Toma Petty'ego, ma potencjał, aby być nawet o dwadzieścia pięć procent lepszy niż to? W rzeczywistości, ma! Będę pierwszą osobą, która ci powie, że cztery godziny to długi czas, aby usiąść i oglądać film o czymkolwiek, tym bardziej o facecie, który był jedną piątą Traveling Wilburys, ale na litość boską, gdy napisy końcowe się pojawią, będziesz zszokowany, jak fascynująca, pełna i przyznajmy to, lekko wyblakła okazuje się historia Petty'ego.

Nie sądzę, że to przesada powiedzieć, że, nawet mając garść multi-platynowych albumów na swoim koncie, geniusz Petty'ego jako autora piosenek i lidera zespołu jest wciąż w jakiś sposób kryminalnie niedoceniany. Po obejrzeniu tego filmu myślę, że powód jest prosty – on po prostu jest taki luzacki. Film jest długi, tak, ale ten czas trwania staje się niczym więcej niż mierzalnym wskaźnikiem tego, jak zrelaksowany jest Petty. W końcu jest chłopakiem z południa, naturalnie urodzonym gawędziarzem, z ponad czterema dekadami szalonych opowieści z branży muzycznej, które wszystkie potrzebują czasu i przestrzeni, aby się rozwinąć i wzrosnąć, a on nie zamierza się spieszyć.

Jedną z rzeczy, których potrzebują wciągające narracje, jest dramatyczne napięcie, ale jakoś Runnin' Down a Dream potrafi przyciągnąć twoją uwagę, mimo że niemal nie ma tego elementu. W żadnym momencie Petty nie wydaje się borykać z jakimikolwiek trudnościami, co jest niemal frustrujące. Od samego początku jego pierwszy zespół składa się z pierwszej grupy facetów, na których mniej więcej przypadkiem natknął się w Gainesville na Florydzie. Po nieproszonym dostarczeniu swoich dem do wszystkich wytwórni w LA, mają wiele ofert kontraktów płytowych. To po prostu kolejne wstąpienie w górę, aż do dnia dzisiejszego. Nieliczne problemy w jego karierze wydają się stosunkowo małe i bezstresowe. Na przykład, po zwolnieniu, długoletni perkusista Heartbreakers mówi praktycznie: „Tak, to trochę czas już chyba,” jakby to było najrozsądniejsze na świecie. Nawet wczesne kłótnie z ich wytwórnią płytową są z powodzeniem załatwione bez większych trudności.

Tom Petty to „ten facet”, rodzaj nieprzytłaczająco fajnego gościa, który nie tylko potrafi się wpasować w każdą sytuację, ale gdy już tam jest, ma również surowy talent, aby to zadziałało oraz ciepło osobowości, przez co nigdy nie czujesz do niego zazdrości z powodu jego sukcesu. Mówiąc o jego procesie pisania piosenek, swobodnie mówi: „Nie rozumiem tego, ale najlepsze po prostu... pojawiają się,” i łatwo uwierzyć, że dla niego to naprawdę jest tak proste. Nie wydając się w ogóle forsować, Petty potrafi nie tylko tworzyć muzykę, która idealnie znajduje się w słodkim miejscu pomiędzy punkiem, nową falą, country a power popem, ale prawdziwa sztuczka magiczna, jaką widzę, to to, że wszystko wydaje się być wyjątkowo jego.

Jedyną oczywistą krytyką, jaką mogę wystosować przeciwko Runnin' Down a Dream, jest to, że, pomimo swojej ogromnej głębi, są momenty, które wydają się stosunkowo płytkie. Najbardziej widoczne jest to w odniesieniu do życia osobistego Petty'ego. Mówiąc o tym, jak ktoś tragicznie spalił jego dom w 1987 roku, casually wspomina o swojej córce po raz pierwszy, a potem przeskakuje do wywiadu z nią, jakby wspomnieli o niej dziesięć razy wcześniej. Podobnie jego druga żona jest wspomniana pod koniec filmu i chociaż przedstawiona jest jako ta, która uratowała go w tamtym czasie jego życia, nie mogę sobie przypomnieć nawet jednego przypadku, gdzie jego pierwsza żona byłaby wymieniona bezpośrednio. Nie żebym chciał, żebyśmy wiedzieli wszystkie zawiłości jego życia rodzinnego, ale gdy tak wybiórczo wchodzisz i wychodzisz, wybierając fragmenty, które chcesz uwzględnić, tworzy to efekt rozczłonkowania.

Niektóre dokumenty muzyczne mają na celu dalsze potwierdzenie wielkości już znanych postaci, podczas gdy inne przetwarzają mało znanych artystów. Z Runnin' Down a Dream, efekt na mnie był odkryciem czegoś naprawdę cennego, co było ukryte na widoku. Muzyka Petty'ego była, i pozostaje, rodzajem dźwiękowej tapety dla Amerykańskiego Doświadczenia. Jest chwytliwa, rezonująca i stworzona, by przetrwać próbę czasu, ale nigdy nie jest ostentacyjna, bo Petty to po prostu luzacki gość, który nie może się powstrzymać przed tworzeniem świetnej muzyki i to wystarczy dla niego. Jeśli dokument o Eagles udowodnił, że byli oni najbardziej brutalnie udanymi, to Runnin' Down a Dream udowadnia, że Tom Petty jest brutalnie genialny i nic sobie nie robi z tego, jak bardzo odnosi sukcesy.