Synestezja: Nigdy nie możemy wrócić do domu

Kup We Can Never Go Home Vol. 1, napisany przez Matthew Rosenberga i Patricka Kindlona, oraz zilustrowany przez Josha Hooda, w swoim lokalnym sklepie z komiksami lub tutaj.

Synestezja to stan poznawczy, w którym jeden zmysł lub ścieżka poznawcza prowadzi do automatycznych, mimowolnych doświadczeń w drugim zmyśle lub ścieżce poznawczej (całkowicie ściągnięte z Wikipedii), jak dźwięki i kolory. To również to, co postanowiłem nazwać swoją kolumną, w której tworzę playlisty do komiksów, które lubię.

Kiedy po raz pierwszy zdecydowałem, że muszę napisać coś o We Can Never Go Home, moja pierwsza myśl skupiła się na omówieniu mixtape'ów na tylnych okładkach każdego numeru. Każdy z nich zawiera dziesięć nowych klasyków punk z lat 80-tych, od takich zespołów jak The Replacements, Bad Brains, The Clash, Minor Threat, Gorilla Biscuits i wielu innych. Samemu było mi wiele radości w ich odkrywaniu, ale nie sądzę, żebym mógł wiele osiągnąć, nadmiernie je analizując tutaj, co nie zostało osiągnięte lepiej gdzie indziej (przeczytaj Our Band Could Be Your Life, jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś i jesteś ciekawy). Zamiast tego postanowiłem, że będzie bardziej zabawnie stworzyć własny mixtape klasyków punk z 2015 roku (wkrótce) i nadmiernie go analizować!

Najpierw szybkie wprowadzenie do komiksu... Madison to fajna dziewczyna, z chłopakiem, który jest kapitanem drużyny futbolowej i aplikacją na studia wypchaną dodatkowymi zajęciami. Duncan to przegrany, który ma talent do dostawania w twarz od kapitanów drużyny futbolowej. Wydarzenia prowadzą Duncan i Madison do odkrycia, że oboje mają super moce. Liceum to liceum, a wybryki Madison stają się tematem plotek, ale ona pozostaje cicha na temat prawdziwych powodów swojego "szaleństwa", aby utrzymać swój sekret w tajemnicy. To sprawia, że staje się rodzajem społecznego pariasa, a w zamian zbliża się do jedynej osoby, która traktuje ją szczerze od czasu zdarzenia. Później Duncan robi Madison mixtape'a, dokładnie takiego samego jak te na tylnych okładkach każdego numeru. Niedługo po tym wydarzenia zaczynają nabierać tempa, a wszystko szybko wymyka się spod kontroli. To niesamowite. Daj tym wspaniałym artystom 10 dolarów i przeczytaj to.

W numerze trzecim wydarzenia zaczynają się naprawdę rozwijać, a w pewnym momencie Madison znajduje się bez swoich ubrań. Więc idą na zakupy z częścią pieniędzy, które ukradli dealerom narkotyków Duncana. Ponieważ Madison niedawno uwolniła swoją od dawna ukrytą super siłę, przymierza mnóstwo kostiumów superbohaterów, ponieważ Duncan uważa, że jeśli mają być zbiegami, muszą wyglądać na takich. W buntowniczej dwustronicowej ilustracji Madison przymierza wiele ikonicznych żeńskich uniformów DC i Marvel, odrzucając każdy z nich z żartami na temat tego, jak absurdalne te stroje byłyby na rzeczywistej dziewczynie ("strój kąpielowy... strój kąpielowy... strój kąpielowy z paskiem... strój kąpielowy jako wieczorowy strój"), aż wybiera dżinsy i bluzę z kapturem.

"Co to jest?" pyta Duncan. "To nikt. To JA" odpowiada Madison.

W ciągu ostatnich kilku lat moje skarpetki zostały całkowicie zdmuchnięte przez brygadę wspaniałych, młodych i wyjątkowych zespołów punkowych, które stworzyły własną kontrkulturę, podobnie jak hardcore'owe zespoły lat 80-tych promowane na tylnej okładce każdego numeru We Can Never Go Home. Wiele z tych zespołów punkowych jest prowadzonych przez kobiety, całkowicie żeńskich lub mieszanych w harmonijny, rockujący sposób. Siła i determinacja Madison w tym komiksie podczas indie rewolucji lat 80-tych przypominają mi wiele wspaniałych kobiet, które teraz tworzą mocny, wyjątkowy i emocjonalny punk rock w 2015 roku. Chciałbym podzielić się kilkoma moimi ulubionymi z tego roku, i tylko z tego roku (żeby było trudniej/zabawniej), które pomyślałem podczas czytania tego, co stało się moim ulubionym nowym komiksem z tego roku.

https://open.spotify.com/user/dpads24/playlist/3jEg4aNQ7cj49Uc3qOy8BR

"Under a Rock" - Waxahatchee: Katie Crutchfield jest moją ulubioną autorką piosenek, która obecnie tworzy muzykę, a ona i jej siostra bliźniaczka Alison (z Swearin') robią to dobrze od dłuższego czasu (Zobacz: p.s. eliot). Ta piosenka zawiera moją ulubioną linię odpowiedzi roku: "Złościłem się, powiedziałem ci dwa razy, że wiem, jak złamać się do piętrowego domu, który zbudowałeś wokół swojej czaszki. Nosisz to jak koronę." Brzmi to jak coś, co Madison powiedziałaby Duncanowi, kiedy zachowuje się jak idiota (co robi cały czas).

"That Kind of Girl" - All Dogs: W pierwszej scenie Madison daje wiarę swojemu chłopakowi, Benowi, za to, że popycha ją, gdy próbuje powstrzymać go przed zrobieniem krzywdy Duncanowi. Po tym staje się społecznym pariasem, gdy Ben rozpowszechnia wiadomość, że jest psychopatką, a ona nie może nic powiedzieć bez ujawnienia swojego sekretu. W tej piosence Maryn Jones wydostaje się z złej sytuacji tylko po to, by usłyszeć, że ludzie mówią o niej negatywnie za jej plecami. "Co to znaczy, gdy mówisz, bym trzymała się od ciebie z daleka?"

"Purple Rage" - DILLY DALLY: Kiedy Madison wścieka się i staje się super silna, jej oczy krwawią niebieską elektrycznością. To nie całkiem purpurowa furia, ale wystarczająco blisko, by rząd mógł się tym zająć. Kiedy Katie Monks śpiewa: "Nie znasz mnie, człowieku. Próbujesz mnie powstrzymać, ale nie umarłem", śpiewa jak ktoś, kto będzie walczył, by nie zostać zaszufladkowanym i będzie się zmieniać aż do śmierci. To dobra paralela dla tego, przez co przeszła postać Madison i dokąd zmierza.

"Be Your Friend" - Dog Party: "Po prostu chcę być twoim przyjacielem." Czy nie chciałbyś, aby wszystko było takie proste? Żebyśmy nie pozwalali błahym rzeczom przeszkodzić w możliwych połączeniach między podobnymi umysłami? Żeby Duncan i Madison nie musieli przechodzić przez tak straszne doświadczenia, żeby się znaleźć? Mam na myśli, że gdyby liceum przeszło swój bieg, prawdopodobnie nie powiedzieliby sobie więcej niż dziesięć słów przez cztery lata. Na szczęście mamy punk rock i zespoły, takie jak Dog Party, które RIP SO HARD, swoją drogą.

"Texas Funeral" - Hop Along: Frances Quinlan ma super moc, a jest jej głos. Nie mówię tylko o jej pięknym i emocjonalnym wyciu, ale również o jej pisaniu, które jest jednocześnie abstrakcyjne, a jednak pełne szczegółów. Zawsze dobrze się bawię próbując ustalić, o czym śpiewa, ale bez względu na to, jak splątaną narrację to ma, jej uczucia są na wierzchu, w centrum i niezaprzeczalne. W tym względzie Hop Along łączy się w każdej piosence. Ta myśli mnie o serii pechów i złych sytuacji, które towarzyszą Duncanowi i Madisonowi w ich śmiertelnej przygodzie.

"Witness" - Makthaverskan: Luźno przetłumaczone, Makthaverskan to szwedzkie słowo oznaczające "potężna kobieta". Ten zespół to siła natury, a ta piosenka to wir. "Kto przetrwa? Kto przetrwa?" Niezależnie od tego, czy mówimy o We Can Never Go Home, czy o kimkolwiek w drodze frontwomen Maji Milner, szczerze mówiąc, nie wiem.

"Grind My Teeth" - Colleen Green: Ten utwór zaczyna się od skierowania go w stronę starego ex, ale w końcu staje się ogólnym oskarżeniem wszystkiego, co wywołuje jej złość i niepokój. Brzmi jakby niechętnie brała na siebie świat z gitarą, trochę tak, jak nasi rozwijający się superbohaterowie muszą tutaj to robić, z tym że mają super moce.

"Six" - Bully: Może jest lepsza piosenka z Feels Like, która pasowałaby do wydarzeń komiksu, ale "Six" jest moją ulubioną i nie obchodzi mnie, że są lepsze opcje. Prawie zrobiłem to samo z "TV" Colleen Green, ale pozwalam tylko na jeden taki wyjątek w moich mixtape'ach. "Pieprzyć tych dupków, oni tylko się gniewają. Nie wiedzą, że jesteś świetny, ale ja wiem!" Wydaje się, że to pasuje, prawda? Zdecydowanie wydaje się, że... coś.

"Ideal World" - Girlpool: Zastanawiam się, ile osób powiedziało Girlpool, że potrzebują perkusisty. Tom Breihan z Stereogum nazwał Girlpool "jednym z najlepszych zespołów punk rockowych na świecie obecnie" i ma rację. Nie brzmią wcale jak punk rock, ale to najbardziej punk rockowe w nich. Wprowadzają punk rockową etykę przez potrzebę bycia tylko sobą, tak jak Madison w sklepie z kostiumami, a muzyka, która z nich wypływa, jest pełna uderzającej emocjonalnej szczerości. "Uspokój mnie swoim idealnym światem." Świat We Can Never Go Home jest daleki od ideału, ponieważ jest boleśnie rzeczywisty.

"Get Bummed Out" - Sports: Niektóre relacje są skazane na niepowodzenie od samego początku, nawet jeśli nie chciałbyś, żeby tak było. Niektóre relacje najlepiej zakończyć, zanim się zaczną, pozostawiając je płonącymi wrakami w twoim umyśle, aby zminimalizować szkody uboczne. Madison i Duncan mają chemię, pomimo siebie, ale może najlepiej byłoby to zostawić w spokoju, zanim wybuchnie. Nawiasem mówiąc: Sporty mogą już nie istnieć jako zespół, ale All of Something to nadal niesamowity album, który przedstawia poważny wschodzący talent. Główna wokalistka Carmen Perry ma już album pod swoim artystycznym imieniem Addie Pray, i jest świetny.

"Raising the Skate" - Speedy Ortiz: Nie nazywaj Sadie Dupuis despotyczną tylko dlatego, że jest lepsza od ciebie i jest więcej niż zdolna, by powiedzieć ci, co jest co. W rzeczywistości wszyscy bylibyśmy lepsi, gdyby słowo "despotyczna" zostało wykreślone z naszego słownictwa. Madison spotyka wielu mężczyzn, zwłaszcza później w historii, którzy chcą ją kontrolować i jej moce. Nie znosi tego, podobnie jak nie akceptowała, gdy jej chłopak kapitan drużyny futbolowej ją popychał.

"Anywhere But Here" - Chumped: Naruszając kolejną zasadę, Teenage Retirement wyszło w 2014 roku. Ale Chumped właśnie się rozpadli, zostawiając nas z tym jednym pięknym i ważnym bałaganem, aby pomóc nam uporządkować nasze sprawy, zanim będzie za późno, lub nie, lub cokolwiek. Teraz wydaje mi się to jeszcze ważniejsze niż rok temu (z zastrzeżeniem: rok temu było to dla mnie dość kurwa ważne), co czyni to jeszcze ważniejszym, bym podzielił się tym z jak największą liczbą ludzi. Jeśli chodzi o tę piosenkę, jest niesamowita, i może być moją czwartą lub piątą ulubioną piosenką na albumie, ale myślałem, że temat wyobrażenia sobie, że jesteś wszędzie, tylko nie tam, gdzie utknąłeś, łączy się z We Can Never Go Home.

"Wave of History" - Downtown Boys: Nie miałem pojęcia, w co się pakuję, kiedy zobaczyłem Downtown Boys w naszym rodzinnym mieście Providence w kwietniu. Na początku, szczerze mówiąc, byłem trochę odrzucany przez militarną obecność sceny Victorii Ruiz i spółki. To trwało przez około pół piosenki (a ich piosenki są krótkie), ponieważ ten zespół ma taką ENERGIĘ (i dwóch saksofonistów... w zespole punkowym... tak!). To jest zaraźliwe. WIERZĄ w rzeczy, a nie boją się narzucić tych przekonań światu, aby spróbować uczynić go lepszym miejscem. Miejmy nadzieję, że Duncan i Madison dostaną tę okazję, gdy ta historia powróci w 2016 roku.

"Criminal Image" - Screaming Females: Ten zespół ucieleśnia mentalność "wejdź do vana" Black Flag, prawdopodobnie najbardziej hardcore'owego zespołu, który to wszystko zaczął. Zespół ten jest także najspóźnionym rock'n'rolowym trio, z którym miałem przyjemność się zapoznać osobiście. Marissa Paternoster to najlepsza gitarzystka tworząca muzykę obecnie, a jeśli się z tym nie zgadzasz, byłoby mi cię żal, gdybym nie był zbyt zajęty grając, by się tym przejmować. Jarrett i King Mike również są w porządku. Gdybym miał wybrać piosenkę tematyczną dla We Can Never Go Home z 2015 roku, to byłaby ta. Dlatego umieściłem ją na końcu.

Mógłbym tak ciągnąć, ale to już i tak było dość długie. Dla tych, którzy życzą, żebym nie przestawał, wrócę z kolejną playlistą do innego łuku komiksu, gdy tylko będę mógł. Nie przestawaj szukać (lub śledź mnie na Spotify!), nie przestawaj słuchać, nie przestawaj rockować, a przede wszystkim dziękuję za przeczytanie.