„Deaf Forever: Październikowa recenzja metalowej muzyki“

Blut Aus Nord: Hallucinogen (Debemur Morti)

Blut Aus Nord to zdecydowanie elitarna grupa black metalowa, ale muszę przyznać, że byłem trochę sceptyczny, gdy postanowili nazwać swoją najnowszą płytę Hallucinogen. Zwykłe odniesienie do narkotyków? Czy Vindsval padł ofiarą zbyt dużej ilości złych płyt Electric Wizard i wystarczającej ilości złej kokainy na koncertach Ty Segalla? Okazuje się, że się myliłem. Był powód, dla którego Debermur Morti zdecydowali się opublikować album cyfrowo, gdy wyciekł w zeszłym miesiącu: jest niesamowity. (Otrzymał oficjalne wydanie fizyczne w tym miesiącu.) Hallucinogen, podobnie jak trylogia Memoria Vetusta francuskiego tria i ich boski debiut Ultima Thulée, jest bardziej zakorzeniony w black metalu, chociaż ledwo przypomina te płyty. Jeśli te płyty zmierzały ku niebiosom, które były wspanialsze niż nasz świat, to ta zmierza ku kosmosom, o których ledwo możemy marzyć. Posiada swoją własną ekstatyczną energię, jasny wzrok, a jednak wciąż pod wrażeniem wszechświata, który rozpościera się przed nim. "Nomos Nebulum" to odrodzony tremolo black metal jako oszołomione przebudzenie, wręcz radosne w wykonaniu. "Mahagma" dalej zagłębia się w przyjemność, jego szybkość to bardziej uniesiony zjazd. To black metal kruszący się i na nowo pojawiający się jako jaśniejsza, majestatyczna, wielowymiarowa kula ognia. Psychedeliczny Hallucinogen nie jest; jest bardziej pijany od eksploracji. Już to mówiłem wcześniej, ale Vindsval jest black metalową wersją Richarda D. Jamesa, kimś, kto nigdy nie nagrywa tej samej płyty dwa razy, ale także tworzy albumy, które brzmią tylko jak on. Nikt w black metalu nie ma tego osobistego dotyku, jak on. Hallucinogen jest jednym z jego najlepszych dzieł w niezrównanym dyskografie.

Teitanblood: The Baneful Choir (Norma Evangelium Diaboli)

W tym miesiącu, wyróżniający się artysta wydał swoją wyczekiwaną płytę w krótkim czasie. Nie mogę uwierzyć, że muszę stwierdzić oczywiste, ale oczywiście mówię o hiszpańskim Teitanblood, który wydali The Baneful Choir kilka tygodni temu. Jeśli jest zespół, który przyciąga kvlest z kvlt i prawdziwych noise hesherów w formacji, to są to ci chłopcy. Rozkładają swoje pełnowymiarowe płyty co pięć lat, ponieważ nie możemy poradzić sobie z ich intensywnością w tradycyjnym cyklu albumów. *The Baneful Choir *jest bardziej rozdrobnione niż wcześniej, wszystko związane dzięki hałasom rumblingom dzięki CG Santosowi z długoletniego projektu drone/noise/black/doom Like Drone Razors Through Flesh Sphere. To krótsze wybuchy, ale nie są mniej intensywne. W rzeczywistości, Teitanblood idą jeszcze bardziej bestialsko na tej płycie, rzucając maelstromy tak poza kontrolą i zamazane, że ich metalowa skóra ledwo trzyma się. To niemal nie jest już śmierć ani czerń, po prostu pulsująca rytmiczna nienawiść.

Sunn O))): Pyroclasts (Southern Lord)

Podczas nagrywania swego oszałamiającego Life Metal z da gawd Steve'em Albinim, Sunn O))) brał udział w próbach przed oraz czasami po nagrywaniu. Te sesje uformowały Pyroclasts, album towarzyszący, który wyróżnia się sam w sobie. Tak jak Life Metal, jest to najcieplejsza chwila w brzmieniu Sunn O))), z prawdziwym otwarciem ich możliwości. Bez wokali z Life Metal i mniejszą obecnością instrumentów smyczkowych, jest nieco stripped down, ale Anderson i O'Malley i tak zajmują dużo miejsca. Wciąż są pewne paralele: "Frost" nadchodzi ZNISZCZAJĄCO jak "Between Sleipnir's Breaths", w stylu "nie żartujemy sobie", a "Kingdoms" osiąga podobnie szalone wysokości jak "Troubled Air". To ich najbardziej czysty album drone od jakiegoś czasu, powrót do czasów ØØ Void. Pyroclasts przemyka, zdecydowanie nie jest to jakość, której oczekiwałbyś od albumu drone. Jak to się dzieje, że cztery utwory trwające po 11 minut czują się tak… nie? Sunn O))) działa w tajemniczy sposób. To dzikie, jak album będący w zasadzie rozgrzewką jest lepszy niż większość innych rzeczy w tym roku.

Vastum: Orificial Purge (20 Buck Spin)

Jest death metal, który sprawia, że czujesz się brudno, ale nikt nie wprowadza do wewnętrznego niepokoju tak, jak Oakland's Vastum. Zaczęli jako odgałęzienie Acephalix — wokalista Daniel Butler i basista Luca Indrio nadal grają w obu zespołach — z większym naciskiem na death-doom, wolniejszy i bardziej przerażający, idealny dla ich skupienia na zniekształceniu erotyki i perwersji seksualnych. Martwe ciała są przerażające; Vastum wykrzykuje, że żywe ciała są jeszcze bardziej przesiąknięte terrorem. Orificial Purge to ich czwarty album, równie skręcony jak to, co było wcześniej. To chore uczucie jest mocno blisko; co byłoby mosh partem dla innych zespołów w "His Sapphic Longing" około 2:40 to napięte, prawie zbyt intymne uderzenie dla nich. Sprawiają, że prawie jest to niemoralne, aby to lubić, jakby to było zabronione. Shelby Lermo (która również gra na albumie Apprentice Destroyer, który przedstawiłem w zeszłym miesiącu) i Leila Abdul-Rauf tworzą przestępczy duet gitarowy, wykorzystując wolniejsze tempo Vastum do wyciągnięcia zniekształconych solówek i naprawdę wytłoczenia najwięcej brudu z ich riffów. Bierze kult Carnage z "I On The Knife (Second Wound)" i idzie w jeszcze bardziej święte głębiny, solówki są bardziej zdeprawowane i błagają o dotyk, a riffy są jeszcze bardziej miażdżące. Orificial Purge to nie komfortowy death metal. Jeśli po tym czujesz się źle, naprawdę to doceniłeś. Abdul-Rauf nagrywa świetne albumy ambientowe, jeśli potrzebujesz oczyszczenia.