Kruche nieuchronności Fyre Festival

Lol

W ciągu kilku następnych tygodni historia stała się bardziej absurdalna i jeszcze bardziej smakowita. Ja Rule okazał się być jednym z głównych organizatorów festiwalu. Blink 182 mieli wystąpić jako główne gwiazdy festiwalu, na który uczestnicy zapłacili po 50 000 dolarów w 2017 roku. Wydawało się, że facet — którego dowiemy się, że nazywał się Billy McFarland — myślał, że uda mu się zorganizować festiwal w cztery miesiące. Influencerzy promujący festiwal — od Hadidów po Jennerów/Kardashianów — mogli stanąć przed zarzutami karnymi. Wyspa, na której nagrywano reklamy, nie była tą, na którą pojechali. Nie zarezerwowali powrotnych lotów dla nikogo. Była głupia aplikacja, która rzekomo była sprzedawana na festiwalu, za pomocą której można było zarezerwować Ricka Rossa na swoje urodziny. Zapomnieli/zrezygnowali z płacenia wszystkim. „Wille”, które obiecano i za które zapłacono setki tysięcy dolarów, okazały się namiotami FEMA z materacami powietrznymi. Wszyscy zaangażowani mogli pójść do więzienia.

Najlepsze było to, że oszukani ludzie wydawali się być osobami, które kochamy nienawidzić, tymi, którzy zasłużyli na to, co ich spotkało. Wiesz, bogate dzieciaki z funduszami powierniczymi, które robią selfie w czapkach z daszkiem na tle Auschwitz z 500 hashtagami, funkcjonalni nihilistyczni, których jedyną afilacją jest ich własna marka osobista. „Dostali to, co ich wreszcie spotkało, pieprzyć tych ludzi” to, co sobie mówiłeś, śmiejąc się z memów przedstawiających Ja Rule biegnącego przez dżunglę w miejsce Ace Ventury w Kiedy Natura Wzywa.

A przynajmniej tak myślałem do zeszłego tygodnia, kiedy to na Netflixie i Hulu pojawiły się dokumenty o Fyre Festival. Choć przedstawiają różne tezy dotyczące tego, co poszło nie tak — film Hulu jest bardziej o mediach społecznościowych, i FOMO, i o tym, jak kultura startupów w Silicon Valley jest nowym olejem węża, podczas gdy film Netflixa bardziej obwinia Billy'ego McFarlanda, że ​​jest jedynym szaleńcem, który potrafił oszukać tysiące ludzi bez żadnego względu na kogokolwiek — razem stanowią najdokładniejsze przedstawienie tego, co to znaczy być dziś żywym. Uchwycają tak wiele mikrokosmosów 2019 roku, od influencerów i „celebrytów”, poprzez chciwość w Dolinie Krzemowej, traktowanie festiwali muzycznych jako wydarzeń FOMO zanim są miejscami do słuchania muzyki, po przytłaczającą rzeczywistość taniej siły roboczej i kultury startupów/aplikacji.

Zrozumiesz oglądając Fyre Fraud (Hulu) i Fyre (Netflix), że Fyre Festival nie jest jakimś wyjątkiem, nie jakąś niezwykłą oszustwo czy katastrofą. Jeśli uczestnicy Fyre Festival zasłużyli na to, co ich spotkało, to jest to niezwykłe, że wszyscy nie zostaliśmy wciągnięci w coś podobnego. I szczerze mówiąc, prawdopodobnie już wszyscy byliśmy.

Głównym wątkiem Fyre Fraud jest analiza tego, jak media społecznościowe działały jak taśma przenośnikowa, wciągając ludzi do machiny Billy'ego McFarlanda, gdzie mógł im obiecać wszechmocny weekend „doświadczeń” i oddzielić ich od 50 000 dolarów za Willi, jazdy na skuterach wodnych z Hadidem, i picie alkoholu z kokosów na wyspie, gdzie świnie będą pływać obok ciebie. Podczas promocji festiwalu, Fyre Festival — i jego agencja cyfrowa, Fuck Jerry — zapłacili setkom influencerów na Instagramie za jednoczesne zamieszczenie pomarańczowego kafelka, mówiącej, że będą na Fyre Festival, z absurdalną reklamą wideo mówiącą, że festiwal odbędzie się na prywatnej wyspie Pablo Escobara. To była esencja FOMO, to wszechobecne siła życiowa, która dyktuje, dlaczego ktokolwiek cokolwiek publikuje w mediach społecznościowych. To był festiwal, który wydawał się zbyt piękny, by był prawdziwy, ale zbyt piękny, by go przegapić, więc ludzie kupili tysiące biletów. Media społecznościowe zbudowały Fyre Festival i oszukały jego nabywców biletów, ale ostatecznie, gdy festiwal okazał się katastrofą w pustym osiedlu mieszkaniowym, to również były przyczyną jego upadku, dzięki memom i zdjęciom kanapek.

McFarland zgodził się na wywiad dla Fyre Fraud (więcej o tym później) i oczywiście, niemal nigdy nie przyznaje się do żadnych błędów. Twierdzi, że pieniądze wzięte od uczestników i od inwestorów były wykorzystywane w legalny sposób, po prostu zabrakło im funduszy. Mówi, że kampania dla influencerów była moralnie w porządku, mówi, że nie jest winny wszystkich zarzutów, oszustw, oszustw telekomunikacyjnych, bycia narzędziem. Co staje się jasne w segmentach wywiadu, to że różnice między McFarlandem a na przykład założycielem Ubera to kwestia przecinków i zer w kapitale podwyższonego ryzyka. McFarland dążył do szybkiego działania i łamania rzeczy — ekonomi festiwalową, marketingu z wykorzystaniem influencerów — i zrozumienia tego później. Nigdy nie miał okazji zrozumieć tego później, ponieważ tak dokładnie wszystko zepsuł. Ale oba dokumenty kończą się drobnymi nutami pozytywu; jeśli Fyre Festival był tym, co obiecano, być może byłby to najlepszy festiwal muzyczny wszech czasów. To, że nigdy nie miało się to wydarzyć, staje się drugorzędne; jesteśmy skłonni dawać takim ludziom jak McFarland kredyt zaufania, gdy oszukują nas, byśmy wierzyli w nich.

Dokument Netflixa jest bardziej skoncentrowany na samym festiwalu, jego najlepszą częścią jest jego ostatnia trzecia, która służy jako szczegółowy, sekunda-po-sekundzie opis upadku festiwalu w ostatnim tygodniu (w jego najbardziej viralowej części, opowieść producenta/inwestora festiwalu, jak przygotowywał się do seksu oralnego z celnikiem w zamian za palety Evian trzy dni przed festiwalem). Fyre — słabszy z dwóch dokumentów, ogółem — pokazuje poziomy głupoty zaangażowane, od prawej ręki Billy'ego, który był zdenerwowany tym, że sushi, które chciał mieć w menu festiwalowym, nie dotarło, po Ja Rule'a, który po festiwalu wygłosił przemówienie, że to wszystko to tylko mały krok do tyłu (i wygłosił to samo przemówienie o „pieprzeniu się jak gwiazdy porno”, podczas gdy festiwal płonął wokół niego).

Ale jest najlepiej, gdy rozważa los armii nisko opłacanych pracowników, którzy znaleźli się w katastrofie Fyre Festival, od kobiety zajmującej się cateringiem oszukanej na 50 000 dolarów jej życiowych oszczędności, próbującą nakarmić opuszczonych uczestników festiwalu (jest GoFundMe, aby ją spłacić, ponieważ jej ostatni wywiad jest najsmutniejszą częścią obu dokumentów), po ludzi pracujących w eleganckim biurze w Nowym Jorku, budujących aplikację rezerwującą Fyre McFarlanda, zastanawiających się przy każdej wypłacie, czy ich czeki będą zrealizowane, czy będą płatne w woreczku papierowym jak ostatnim razem. W sposób, który nie jestem pewien, czy zdaje sobie sprawę, Fyre uchwycają los nowoczesnego amerykańskiego pracownika, który zarabia mniej pieniędzy niż wcześniej, i nie jest pewien, czy 1. Jego szef faktycznie zapłaci mu pensję, benefity, doświadczenie, które obiecuje 2. To, co robi, faktycznie się liczy 3. To, co robi, faktycznie zaszkodzi ludziom 4. Jego szef jest potworem 5. Będą mieli pracę jutro. Podsumowuje to krótko producent wydarzeń; wiedział, że Fyre Festival prawdopodobnie nie mógłby się odbyć w tak krótkim czasie, ale także musiał zarabiać.

Jest poczucie nieuchronności, które odczuwasz oglądając te dwa dokumenty, że oczywiście coś takiego musiało się stać. Kiedy pozwalasz charyzmatycznemu założycielowi z aplikacją sprzedawaną firmom VC za pomocą haseł takich jak „millenialsi” i „doświadczenia” mieć otwarty czek, i pozwalasz mu na dostęp do setek kont na Instagramie do promocji, i pozwalasz mu — jak pozwalamy każdemu festiwalowi muzycznemu — pakować muzykę nie jako coś świętego lub wartego docenienia, lecz jako napęd FOMO, łączysz go z agencją cyfrową, pozwalasz mu przechodzić przez świat i przez życie ludzi bez konsekwencji, pozwalasz mu składać niejasne obietnice szerokiej gamie ludzi, którzy zapłacą rachunek, jeśli coś pójdzie nie tak, coś pójdzie nie tak. Ale McFarland nie jest jakimś wielkim złym; został stworzony w tym tyglu i nie jest jego winą, że dowiedział się, jak to wykorzystać.

Te dokumenty wydają się uchwycić ducha epoki, niezbędne do obejrzenia. A teraz, kiedy już się ukazały, towarzyszy temu drama, która daje znać, że będziemy o tym mówić przez jakiś czas: Hulu niespodziewanie opublikowało swój dokument trzy dni przed Netflixem, częściowo po to, aby wjechać na falę i częściowo, aby wyprzedzić, który z nich zostanie zapamiętany. Towarzyszy temu otwarta wojna między producentami każdego z filmów — reżyser dokumentu Hulu oburza się na to, że film Netflixa był produkowany przez ludzi z Fuck Jerry (i to z dobrego powodu, Fuck Jerry to pomagierzy McFarlanda w Fyre Fraud), podczas gdy ekipa Netflixa twierdzi, że Hulu zapłaciło McFarlandowi 250 000 dolarów za wystąpienie w ich filmie, co oczywiście zrobili, McFarland udowodnił, że zarabia swoje pieniądze wchodząc i wychodząc. Ja Rule nawet nie odpuści. Ta historia nadal jest skandalizująca, i niesamowita, i jak oglądanie katastrofy kolejowej. Ale co najważniejsze, w Fyre Fraud i Fyre boli to, że nigdy nie będziemy wiedzieć, czy jesteśmy na tym pociągu, czy nie.