Debiut Heleny Deland to dysonansowy sen

Odkąd Helena Deland po raz pierwszy pojawiła się na indie-scene w Montrealu prawie 5 lat temu, tworzy dream pop, który dosłownie przypomina sen. Jej głos waha się od miękkiego jak pióro do zaskakująco ostrego, a jej zniekształcony styl introspektywnej, a jednak bezpośredniej liryki oraz eksperymentów popowych, które zarówno uspokajają, jak i dręczą, najnowszy album Deland Someone New kontrastuje z jej najpiękniejszym i najbogatszym krajobrazem marzeń, jaki kiedykolwiek stworzyła.

„Ciche gwiazdy w środku popołudnia”, trille tutaj surrealistycznie wyróżniający singiel „Pale”, prowadząc nas do robotycznego, ale ciepłego przerywnika w maszynie perkusyjnej. Wszystko w świecie Someone New tworzy - nawet gwiazdy - jest doskonale źle umiejscowione. W bardziej groove'owym i dziwnym „Comfort, Edge” błaga: „Daj mi komfort, daj mi krawędź / Uczyń to łatwym, spraw, żebym błagał” podczas gdy linia gitary wije się w oszałamiającym tempie między intensywnym napięciem a frustrującym uwolnieniem.

W filmie nagranym w jednym ujęciu na utwór tytułowy i opener „Someone New”, siedzi, dramatycznie oświetlona i pozując na krześle w tym samym ubraniu i stylu, co na obrazie okładki albumu, ze wzrokiem odwróconym i wydaje się być nieświadoma. Z jednej strony widzowie są niemal na pewno woyerami, ale Deland jest także inscenizowana do tego, aby była obserwowana, po pewnej wskazówce dotyczącej artystycznej interpretacji.

Doświadczenie i przyjemność z Someone New jest podobna: narrator powtarza lęki, niechęć do siebie, dynamikę związków, które wydają się ekstremalnie intymne i osobiste, ale ich inscenizacja jest bezszwowa, strategiczna, artystyczna. Deland bawi się tymi dwiema siłami i sprzecza je w sposób, który jest tak satysfakcjonujący jak dysonanccy syntezatory, które wprowadzają „Smoking at the Gas Station” lub oszałamiające warstwy wokalne w „Truth Nugget”, i jest niemożliwe, aby się w to nie zaangażować.