Ograniczenie i katharsis w debiucie Hany Vu

Dwudziestoletnia piosenkarka i autorka tekstów z LA, Hana Vu, najczęściej klasyfikowana jest jako bedroom pop, ale z Public Storage zdecydowanie wyszła poza ten gatunek i wkroczyła w coś nowego. Vu wcześniej skłaniała się ku abstrakcji i ubogiemu liryzmowi w swoich wcześniejszych EP-kach Nicole Kidman / Anne Hathaway i How Many Times Have You Driven By (która zawiera największy hit Vu, „Crying on the Subway”). Produkcja tych EP-ek często charakteryzowała się oddalonymi wokalami Vu, brzmiącymi jakby były pod wodą. Z Public Storage, swoim debiutanckim albumem pełnoformatowym, wypłynęła na powierzchnię, trzymając głowę nad wodą i stawiając wokale na czoło, dotykając swoich najbardziej wrażliwych i ugruntowanych tematów.

Public Storage dotyczy ograniczeń, dosłownych jednostek magazynowych, które były niezbędne z powodu wielu przeprowadzek Vu i jej rodziny podczas dorastania, oraz metaforycznych: pudełek, w które wkładają nas obcy, bliscy a nawet my sami. Wybijający się utwór i singiel „Keeper” bezpośrednio odnosi się do tego uwięzienia, z wizualizacjami i tekstami podkreślającymi szczególny ból braku dostrzegania przez rodzinę, osoby, które mają nas rozumieć najlepiej.

Głos narrujący Public Storage jest samokrytyczny, a nawet czasami wypełniony nienawiścią do siebie. Ale ten mówca i Vu nie są dokładnie tym samym – ona powiedziała NME: „Nie dorastałam w rodzinie religijnej, ale zawsze czułam, że jeśli istnieje jakiś Bóg, to jest naprawdę złośliwy. Czułam tę naprawdę karzącą, opresyjną siłę. Myślę, że perspektywa [tekstów] pochodzi od kogoś, kto jest bardzo samonienawidzący, ponieważ gdy coś mówi ci, że nie zasługujesz na dobre rzeczy, ani na szczęśliwe życie, ludzie naturalnie myślą, że jest z nimi coś nie tak. To jest perspektywa, z której pisałam.”

Czy to wyrażone z katartyczna mocą („Public Storage”, „Gutter”), czy zaciemnione syntezatorami („Keeper”, „I Got”), Public Storage stawia trudne pytania o wartość samego siebie, rodzinę i stagnację. „Co mogłabym powiedzieć, co nie jest błędne?” pyta Vu w „April Fool”; „Czy wierzysz w porażkę?” oraz „Czy wierzysz w rodzinę?” pyta na utworze tytułowym, a na obie odpowiada „Bo nie sądzę, że w to wierzę.”

Czasami głos Vu jest nadal nieco zbyt wypolerowany, ale w „Gutter” refren osiąga punkt kulminacyjny, do którego inne utwory wydają się dążyć, ale nie osiągają. Tkwi w nim surowość i moc wokali Vu, które nie są eksplorowane w innych kawałkach na albumie – co jest odpowiednie, ponieważ „Gutter” jest centralnym punktem albumu w każdym sensie: jego dźwiękowym szczycie, emocjonalnym centrum i dosłownie środkowym utworze.

„My House” zachowuje większość energii „Gutter”, ale wystarczająco łagodzi ją, aby rozpocząć stopniowe uspokojenie, które stanowi drugą część albumu. Na zakończenie, ostatni utwór „Maker” mówi bezpośrednio do tej wyższej mocy, którą Vu sobie wyobrażała, z instrumentali nadających się do Sufjana Stevena, a Vu śpiewa: „Uratuj mnie, mój twórco / I nie jestem wystarczająco mądra, by wiedzieć lepiej / Rozpadnę się, bo to moja natura / Tak jak ty / Czy możesz uczynić ze mnie kogoś innego?” Stwórca tutaj jest twórcą, zabójcą, łamaczem – tym złowrogim figurem, którą Vu opisała, kto nie może cię uratować, nawet jeśli będziesz go błagać.

Vu jest gotowa na moment przełomowy – tworzy muzykę w zgodzie z odrodzeniem pop-punku, które ma wpływ na nawyki słuchowe jej pokolenia. Pod koniec tego wywiadu z NME, Vu powiedziała: „Myślę, że mam jeszcze wiele przestrzeni, by po prostu dorastać.” Ale z Public Storage stworzyła coś, co mistrzowsko balansuje między młodością a dojrzałością: jest wystarczająco dojrzałe, by być traktowane poważnie z całym ciężarem dorosłości, ale nadal przesiąknięte wszechogarniającą mocą uczuć izolacji i błędnego postrzegania, jakie mają, gdy jesteśmy młodzi.