Patrick Paige II przygotowuje się do startu

Patrick Paige II może jeszcze nie być tak dobrze znany jak inni artyści solowi, którzy wyszli z The Internet — jak Syd czy Steve Lacy, obaj tutaj obecni — ale jego najnowszy album ma szansę to zmienić.

If I Fail Are We Still Cool? to podróż — w locie, z przerywaniami ze strony obsługi pokładowej, które są tylko jedną z tekstur w dźwiękowym świecie, który stworzył Paige. Cel tego albumu koncepcyjnego jest jasny: Przygotuj się do startu, bo nie jest to przeciętny drugi album. Jego drugi album solowy ma energię prawdziwego debiutu, z pewnością siebie, która była nieobecna na Letters of Irrelevance.

Paige rozmawiał z Complex, razem z rodakiem z L.A. i basistą Thundercatem, o jego nowo odkrytej pewności siebie i miłości do siebie. O swoim pierwszym projekcie solowym powiedział: “Letters of Irrelevance to był bardzo osobisty projekt. To było bardziej ujście dla mnie, coś jak dziennik... Osobiście nie podoba mi się ten album już więcej. Trochę się go wstydzę. Bardziej chodzi o występy i brzmienie, a nie to, o czym mówiłem. Bo całkowicie przyjmuję to, o czym mówiłem. Wiesz co mówię? To, co się wydarzyło, się wydarzyło, takie jest życie... Ale nowy album, jestem z niego bardzo dumny... Zdecydowanie mam więcej pewności siebie w moim głosie, w tym, o czym piszę, o czym mówię. Dla mnie to po prostu wielkie potwierdzenie.”

I zaczyna się od potwierdzenia: W tym kojącym głosie stewardessy, “Dzisiaj jesteś kapitanem własnego lotu.” Ta pewność siebie przepływa przez cały album, a ten dokładny tekst powraca na końcu „So They Say”, na wypadek, gdybyś przegapił to za pierwszym razem.

Pewny siebie klimat jest zaraźliwy w utworach takich jak “Ain’t Talkin Bout Much,” który pokazuje tempo i zapał od Syda, którego wkład jest zazwyczaj bardziej cichą burzą niż rapową powodzią. Jest również w pełni widoczny w “Freestyle,” gdzie Paige i Saba płynnie się zamieniają — mogło to wydawać się niezrównoważone, ale Paige dorównuje zwinności Saby, jeśli nie szybkości.

Inne wyróżniające się utwory to “Whisper (Want My Luv)” — singiel z elementami funk, w którym występują Steve Lacy, Allen Love i Durand Bernarr — oraz “Big Plays” z Westside Mcfly, cały pełen przebojowej letniej energii, z Paige'm dosłownie pokazującym muskuły, podnoszącym ciężary, a w pewnym momencie ciągnącym za sobą samochód.

Koniec “Good Grace” słyszy, jak Paige zadaje tytułowe pytanie: “Jeśli zawiodę, czy nadal będziemy w porządku?” Odpowiada mu najpierw “Oh, zdecydowanie.” Ale potem, inny głos się włącza, pytając, dlaczego w ogóle zadaje to pytanie w przestrzeni. Mówią mu, “Mówisz, ‘Kiedy wygramy, czy będziemy zawsze w porządku,’ a potem, ‘Porozmawiajmy o tym, jak wygrywasz.’”

Wygląda na to, że Paige uczynił to emocjonalnym centrum albumu. Zadaje pytania o sukces, jak on wygląda i co robi, aby go osiągnąć, i nie waha się przed niepewnością i podatnością, z którymi zaczynał na Letters of Irrelevance. Ale pytanie zostaje zadane i odpowiedziane: Tytuł pyta “Jeśli zawiodę,” a album odpowiada tym, jak wygrywa.

Nie ma wątpliwości, że jest tutaj wyraźna orkiestracja, przez cały projekt, co jest przykładem tego, co się dzieje, gdy artysta jest muzykiem przede wszystkim — raperem, piosenkarzem i producentem na drugim miejscu. To może być „solowy” projekt Paige'a, ale mimo jego wielu talentów, nie jest to pokazywanie jednego człowieka. Powiedział Complex, “Bawiłem się znakomicie. Każdy gość, który się tam znajduje, to moi przyjaciele w rzeczywistości.” Ten element społeczności jest widoczny, w łatwości i otwartości tego albumu. Ma zmysł do aranżacji i umiejętność wiedzenia, jak dostosować się do tych gości, tworząc spójny finalny projekt, w którym zróżnicowane talenty nie konkurują, ale budują na sobie nawzajem.

Przy 17 utworach, If I Fail Are We Still Cool? mogłoby zdawać się mozolne. Zamiast tego, to lekki list miłosny do L.A., który może nawet się skończyć za szybko.