Nowy album Deerhuntera kontynuuje mimo zniszczenia

Chociaż jestem pewny, że poprzednie pokolenia i epoki miały swoje chwile fatalizmu, te momenty, kiedy wydawało się, że istnienie po prostu się skończy, człowieku, na pewno czuję, że zbliżamy się do końcowej fazy czegokolwiek, czym ta era jest, prawda? Nie chcąc jeszcze bardziej podgrzewać twojego narastającego lęku egzystencjalnego, wygląda na to, że jakie dzieci sprowadzę na świat, będą dziedziczyć zupełnie inny świat niż ten, do którego wrzeszczałem, z powodów politycznych, środowiskowych, filozoficznych, ekologicznych i każdego innego wielkiego słowa dla tematów, które sprawiają, że życie dzisiaj jest przykrym obciążeniem. Trudno żyć dalej, próbując zarabiać na życie, używając swojej ekspresji, kiedy może nie być nawet świata wartowego ekspresji w ciągu 20 lat, a może nawet pięciu. To centralne zagadnienie leży u podstaw superlatywnego ósmego albumu Deerhuntera, Why Hasn’t Everything Already Disappeared?, quasi konceptualnego albumu o świecie, gdzie nowotwór jest „ułożony w linie”, a ludzie nie mają wielu opcji, poza ucieczką od monotonii swojego istnienia na równinach.

Deerhunter, osiągając osiem albumów, nie był naprawdę trajektorią, którą byś przewidział, gdy zdobyli popularność po wydaniu drugiego albumu Cryptograms w 2007 roku. Ich psychodeliczny rock o lewicowych tendencjach wydawał się łatwopalny, jak zespół, który poleci blisko słońca przez chwilę, zanim zniknie. Jednak w przeciągu dekady, cicho stali się jednym z najkonsekwentniej świetnych i ciągle poszukujących zespołów indie rockowych. Potrafią grać zardzewiały garage rock (album Monomania z 2013 roku), lśniący shoegaze (album Halcyon Digest z 2010 roku) i delikatny klasyczny rock (album Fading Frontier z 2015 roku). Na Why Hasn’t Everything Already Disappeared? stają się pastoralni, dostarczając album, który brzmi jak niesione wiatrem ziarna, jak kurz unoszący się z pobocza drogi. (Teledysk do „Death In Midsummer” to może najlepsze połączenie lokalizacji i piosenki, jakie zobaczysz w tym kwartale). Gitary są minimalne i użyte do maksymalnego wpływu, podczas gdy klawesyn i fortepian zajmują centralne miejsce, co oznacza, że ten album jest prawdopodobnie najdelikatniejszym albumem Deerhuntera do tej pory. Może być też ich najlepszym.

Why Hasn’t otwiera najbardziej rozległa, rozprzestrzeniona piosenka, „Death in Midsummer”, która ogłasza główny motyw muzyczny albumu: migotliwe, przerażające figury klawesynu. „Death in Midsummer” buduje się i buduje, aż w końcu wpada w chrupiący solowy moment gitary, pierwszy moment, w którym fani Fading Frontier usiądą i zdadzą sobie sprawę, że Deerhunter jest tutaj, by grać. Od tego momentu, mamy pop w stylu Kinksów („No One’s Sleeping”), dostojne stompersy („Elemental” i „Futurism”) oraz może najfajniejszą piosenkę w zbiorze utworów Deerhuntera, „Plains”, która ma sprężystą, elastyczną linię basową i bębny Tom Tom Club. Lirycznie, Cox maluje wyraźne kawałki dystopijnej rzeczywistości, im głębiej nurkujesz, tym bardziej zdajesz sobie sprawę, że to nie z jakiegoś koncepcyjnego albumu, ale sama rzeczywistość.

Why Hasn’t nie kończy się żadnymi odpowiedziami, ani takimi z tytułu, ani innymi. Jego przekaz tkwi w jego istnieniu. Nawet jeśli wszystko naprawdę ma zniknąć, jeśli zmuszą nas w góry lub do maszyn, lub życie zacznie przypominać dystopijną sci-fi, musisz nadal tworzyć i próbować nadać sens temu wszystkiemu.