Debiut Katy Kirby to panteon niespodziewanych szczegółów

„Czy mogę przyjść? Czy jest za późno? Czy zachowasz mnie w chłodnym, suchym miejscu? Z moją głową na twoich ramionach, nie za dużym ciężarem?”, pyta Katy Kirby, starając się nie narzucać swoim ciepłym, głosowym tonem, przypominającym sposób, w jaki para unosząca się nad kubkiem gorącej rumiankowej herbaty uderza w nos w bliskiej odległości. Miesza się z uderzeniem stabilnego, powolnego basu i warstwami przyjemnych gitar, wokale Kirby wpadają w szept w tle, domagając się bycia usłyszanym, ale starannie udając, aby nie przyciągać zbyt dużej uwagi.

„Miałam bardzo zabawny nawyk angażowania się w kimś i potem stawania się oschłą, gdy ktoś potrzebował lub po prostu chciał mnie bardziej, niż byłam z tym komfortowa. Myślałam, że to bardzo inteligentne z mojej strony, wiedzieć, kiedy się wycofać, zanim zbliżę się wystarczająco, żeby stracić obiektywność,” wyjaśniła Kirby w oświadczeniu w zeszłym roku na temat „Cool Dry Place”, utworu tytułowego z debiutanckiego albumu Kirby, który ukazuje się w tym tygodniu nakładem Keeled Scales. „Mogę sądzić, że to nie jest straszna zasada, biorąc pod uwagę, że ludzie są statystycznie niebezpieczni. Ale ta piosenka była dla mnie początkiem dostrzegania moich własnych potrzeb, w zawstydzająco przejrzysty sposób. Ja również nie jestem niczym więcej jak mięsnym woreczkiem z wrażliwościami.”

Podczas gdy utwór jest surową, ale zabawną medytacją na temat wrażliwości i bliskości w relacjach, daje solidny obraz tego, czego możesz się spodziewać, gdy odtworzysz Cool Dry Place w całości. W niedawnej rozmowie z VMP Kirby wyjaśniła, że projekt był wynikiem lat prób, porażek, eksperymentów, zabawy i zaufania („Z ludźmi przy sobie, lub za sobą, którym naprawdę ufasz i z którymi się dobrze czujesz, to bardzo zabawne — proces tworzenia i odrzucania, a nie demoralizujący”). Wysilony efekt tego procesu to zwięzłe 28 minut bogatego, twórczego indie rocka, który jest panteonem subtelnych niespodzianek i łagodnych melodii, które kiełkują i rosną jak mech w twoim mózgu.

Jak na album, który jest tak melodyjny, naturalny i po prostu czuje się tak dobrze, Cool, Dry Place jest wypełniony żywymi detalami w każdym zakamarku: jasne linie trąbek, które flirtują w „Peppermint,” sposób, w jaki gęste gitary wystrzeliwują bezpośrednio w mglistą przestrzeń dźwięków organowych w „Traffic!,” niesamowite krojenie i chaotyczne przeróbki „Hallelujah” Leonarda Cohena, które rozpoczynają „Secret Language”, nigdy więcej nie wracając. Zabawne i odurzające teksty dostarczane są z prawie komiczną lekkością w niesamowitym tempie. Każde nowe odsłuchanie zdaje się oferować inną genialną obserwację tekstową lub dźwiękowy skarb, czyniąc Cool Dry Place jednym z najbardziej ujmujących i satysfakcjonujących debiutów w świecie indie rocka, które pojawiły się w ostatnim czasie.