„Angelo“ zabiera Brijean w podróż

Brijean tworzy muzykę do ucieczki. Perkusistka i piosenkarka Brijean Murphy powiedziała VMP w zeszłym roku: „Piszę, aby uspokoić niepokój i cieszyć się beztroskim oraz delikatnym odpoczynkiem od szorstkich spraw. Jeśli wyobrażam sobie przestrzeń, która jest naprawdę dobra, to jest to mała podróż.”

W 2019 roku, po tym jak Murphy i multiinstrumentalista oraz producent Doug Stuart spotkali się podczas występów na scenie muzycznej w rejonie Bay Area — Murphy jako perkusistka występująca na żywo i w sesjach dla artystów takich jak Toro Y Moi, Poolside i U.S. Girls oraz Stuart jako wykształcony muzyk jazzowy i samouk producent — wydali Walkie Talkie, album tropical house, który ucieleśniał transportujący klimat nadmorski. Duet podpisał kontrakt z Ghostly na początku pandemii i wydał Feelings w następnym roku. Gdy wiele osób utknęło w domach, a muzyka na żywo jeszcze nie wróciła, jazzowo-nasycone utwory taneczne i spokojne medytacje z tej płyty sprzyjały autorefleksji, więzi i tańczeniu, ile to tylko możliwe.

Na nowym EP Brijean Angelo pragnienie zagubienia się w muzyce i ruchu przeszło od kolektywnej potrzeby do osobistej konieczności. Po wydaniu Feelings, Brijean doświadczyła straty po nagłej śmierci ojca Murphy'ego oraz obojga rodziców Stuarta. Toyota Celica z 1981 roku, którą para nazwała Angelo, zabrała Murphy'ego i Stuarta z miasta do miasta, aby być blisko przyjaciół i rodziny, a ostatecznie osiedliła ich w Los Angeles. Auto jest również duchowym pojazdem. „Angelo, Angelo, możesz mnie przetransportować?” pyta Murphy nad hipnotycznym beatem house, jakby chrapie do kryształowej kuli.

Pierwszym przystankiem Brijean z Angelo jest klub, gdzie stukające obcasy wprowadzają powrót do życia nocnego. Disco groove i rozproszone perkusje uchwycają zatłoczone nocne życie w utworze „Take A Trip”, a mglisty „Shy Guy” wyraża beztroską flirtację z gościem, który nieśmiało wisi na skraju parkietu. W przeciwieństwie do Feelings, które duet ukończył przez sesje jamowe z współpracownikami, Angelo zostało nagrane i wyprodukowane całkowicie przez Murphy'ego i Stuarta. To podkreśla ich mocne strony, takie jak atmosferyczna produkcja Stuarta i śmiałe linie basowe. Praca Murphy jako artystki wizualnej nadal ukazuje się przez teksturowane syntezatory i kalejdoskopową produkcję w „Colors”, nie wspominając o jej własnym dziele na okładce EP. Różnorodność i talent perkusji, które Murphy demonstruje — od drewnianych bloków, przez kongi, po tamburyn — jest szczególnie dojmująca, wiedząc, że jej zmarły ojciec, Patrick Murphy, był perkusistą i inżynierem, który wprowadził ją w tę umiejętność.

Gdy EP się kończy, Angelo zabiera Brijean tam, gdzie rzadko się udają muzycznie: z powrotem do domu. „Caldwell’s Way” jest hołdem dla ich społeczności Bay Area, najcięższy tekstowo utwór Brijean do tej pory i być może najbliższy balladzie. W czasach żalu i niepewności, marzenia dzienne i pragnienie ucieczki mogą tylko doprowadzić Brijean tak daleko. Czasami spojrzenie w głąb siebie jest jedynym sposobem na postęp. „Chcę zgubić swój telefon / Nie mogę ciągle wybierać czasu samotności / Dokąd płyniemy dalej?” miękko zastanawia się Murphy w „Where Do We Go?”, które okazuje się być centralnym pytaniem Angelo. Odpowiedzi są niejasne, ale Brijean ma pojazd, aby tam dotrzeć.