Portrety rodzinne The Killers

Dla nas, którzy pochodzimy z małych miasteczek, gdzie wykonanie zadania oznacza spotkanie kogoś znajomego, ucieczka może wydawać się koniecznością. Chociaż niektórzy z nas poszli dalej, niemożliwe jest całkowite pozostawienie za sobą „ciebie”, który został ukształtowany przez tętniące życiem miejsce.

Pressure Machine towarzyszy bezpośrednio szóstemu albumowi studyjnemu The Killers, Imploding the Mirage, który został wydany pośrodku COVID-19. Jak wiele innych albumów z ubiegłego roku, Pressure Machine został napisany w czasie samorefleksji i kontemplacji lidera zespołu Brandona Flowersa, który przypatrywał się swoim własnym korzeniom z rodzinnego miasta Nephi w stanie Utah. Fragmenty wywiadów z mieszkańcami miasta wprowadzają każdą piosenkę, dając przegląd poruszanych tematów i dokumentalny wgląd w środowisko, w którym Flowers spędził swoją młodość.

Pressure Machine zaczyna się od „West Hills”, opowiadając o zbyt dobrze znanym cyklu nigdy nie opuszczania miejsca, w którym się dorastało, pod czujnym okiem współobywateli małego miasta, podczas gdy mieszkańcy padają ofiarą używania heroiny w celu znalezienia jakiegoś rodzaju wolności. Piosenka otwiera się smutnymi, ale pięknymi melodiami fortepianu, po których następują ciche twangs i struny. Flowers poświęca czas w niższych rejestrach, zanim jego znajome brzmienia rozbrzmiewają w refrenie.

„Quiet Town” wprowadza przerażającą rzeczywistość samobójstw w obliczu złowrogiej atmosfery, więc kiedy migoczące nuty rozwijają się w piosenkę, jest to szokująca zmiana. W „Quiet Town” występuje pewna kontrast pomiędzy raczej żywymi akordami gitary a wolontaryjnymi harmonijkami, gdy Flowers kontynuuje narrację albumu o bólu.

„Terrible Thing” to jedna z niewielu piosenek na albumie bez fragmentu dźwięku i jest napisana z perspektywy geja nastolatka. W wywiadzie dla Rolling Stone, Flowers mówił o piosence: „Byli dzieciaki, z którymi dorastałem, o których nie wiedziałem, że są geje, dopiero po latach. To musiało być dla nich bardzo trudne”. Nawet wśród wolniejszych i cichszych piosenek na albumie, „Terrible Thing” szczególnie pomija perkusję, skupiając się na tekście.

Posuwając się naprzód na liście utworów, „Runaway Horses” prezentuje Phoebe Bridgers razem z Flowers w refrenie. Wciągając w folkowy charakter albumu, The Killers znów wykluczają jakąkolwiek perkusję na rzecz zrelaksowanej gitary fingerpicking. „Runaway Horses” wydaje się bardziej otwarte w porównaniu do innych tytułów na albumie — głównie ze względu na przezroczyste zdjęcia wolności w ogromnych nieznanych przestrzeniach oraz dzięki własnemu, eterycznemu głosowi Bridgers uzupełniającemu głos Flowersa.

Refleksja nad wyborem, „In Another Life” jest być może najbardziej bezpośrednią piosenką wśród tytułów na Pressure Machine. Jest to seria pytań, które zmuszają do spojrzenia na rodzaj drogi, którą sami sobie torujemy, jednocześnie żałując nieznanych aspektów, których nigdy nie odkryliśmy. Dotyka to myśli, która pojawia się w umyśle każdej osoby i sprawia, że doświadczenie wydaje się trochę mniej samotne.

Tytułowa piosenka albumu „Pressure Machine” różni się wyraźnie od poprzednich projektów The Killers. Flowers ujawnia swoje nieskazitelne umiejętności wokalne, przechodząc od swojego zwykłego zakresu do mrożących krew w żyłach falsetów. Instrumentacja utworu również pracuje melodyjnie z wokalistą zespołu, nawiązując do użycia fingerpicking i miękkich strun na albumie. Tekstowo zdaje się podążać za drogą dorastania i odczuwania „czasu uciekającego”. Podobnie jak poprzednie tytuły na albumie, wydaje się to melancholijna piosenka, która umieszcza życie w bardziej celowej perspektywie.

Motywy religii, narkotyków, śmierci, natury i niepokoju to nieskrępowane tematy, które przenikają przez listę utworów Pressure Machine. Dla nas, którzy dorastaliśmy w podobnych środowiskach, trafia to do nas. Życie istnieje poza hałaśliwym ruchem miejskich miast. The Killers malują sugestywny obraz tempa i stłumionego życia, które może dotyczyć przedmieść i obszarów wiejskich. Ale mimo to, jest to pięknie zrobione i pokazuje niekonwencjonalną metodę podejścia przez zespół.