Post Malone próbuje stać się postrasowy w Ameryce

przez Michael Penn II

To jest Rozdział Pierwszy serii zatytułowanej „Białe Czekoladowe”, która będzie omawiać i krytykować nowoczesny wpływ oraz historyczne konsekwencje białego rapera w kulturze hip-hopowej przez pryzmat intersekcjonalności.

Naprawdę chciałbym polubić Austina Posta, 20-letniego z jakiegoś przedmieścia w Dallas w Teksasie. Podoba mi się, jak miły się wydawał, nawet kiedy Charlamagne zaatakował go i jego dziewczynę w swoim pierwszym prawdziwym wywiadzie w radiu. Podoba mi się, jak potrafi znieść efekty swojego starego MySpace, z czasów, gdy wszyscy myśleli, że mogą być Soulja Boyem lub Sethem Rogenem, jeśli tylko przesłali wystarczająco dużo. Cholera, nawet zaakceptowałem fakt, że przeprosił za powiedzenie „nigga” na swojej kanapie jakieś cztery lata temu, kiedy ktoś go za to wyjawił, prawdopodobnie w wysiłku, aby usunąć go z przysłowiowego miejsca sławy SoundCloud.

To nie jest tylko o Austinie Poście, człowieku. Nie całkowicie.

Jego pierwszy hit, „White Iverson”, ukazał się jako odwrócenie, które więcej niż mile widziałem na płycie: nowoczesny, cyfrowy biały chłopak oddający cześć dumie z Filadelfii, z wystarczającą ilością odniesień do NBA, aby James Harden tańczył obok Post Malone'a w klubie, na zawsze utrwalonego na Instagramie. W kontekście hip-hopu jako popu, Post wpasował się idealnie w lukę między niszą a crossoverem; nie wymyślając koła na nowo, pozostając wystarczająco anormalnym, aby przebić się przez tę niszę undergroundową i zdobyć pełną platynę prawie rok po początkowym „White Iverson”.

Jestem kłamcą, jeśli powiem, że nie przeszły mi przez głowę piosenki Post Malone'a przez ponad połowę 2015 roku. Noszę jego siedem piosenek jak trendsetter, ściskając satysfakcję bycia „na czasie z nowymi rzeczami”, aż ślina mi cieknie od millenialsowej radości. „What’s Up” błyszczało z kabla AUX, gdy jechałem przez metropolitalne Atlanta w poszukiwaniu pieczonego kurczaka z Yoh z DJBooth. „That’s It” grało z Toyoty Avalonu, gdy mój przyjaciel Coby wiózł mnie z powrotem do South Madison, ja wymuszając wysokie tony, gdy przejeżdżaliśmy przez kilka ulic, by spotkać gentryfikowane palmy. Nawet puściłem „Too Young” z opuszczonymi oknami, gdy pokazywałem Malikowi, gdzie kupić tanie burritos na tej samej ulicy, tylko kilka tygodni po tym, jak mój dobry kolega Andrew odszedł z Ziemi zbyt wcześnie.

Dlaczego, z niewiadomych powodów, Post Malone potrafi czarować swoich słuchaczy w uwodzicielski trans, do tego stopnia, że jesteśmy zmuszeni do przebywania w pós-rasowym tunelu czasowym, gdzie możemy wybaczyć jego biel, przynajmniej na trzy minuty. (Ten tunel czasowy będzie bardzo ważny później...). Uwodzenie przez SoundCloud jest jedną rzeczą - nie miałem domyślnego obrazu do dodania do magii Auto-Tune - ale po wydaniu super niedopasowanego wideo „White Iverson”, poczułem, jakbym oszukał samego siebie w rasowe zamieszanie, przez które przechodzimy trzy razy w roku. Ten biały chłopak naprawdę przyjął wygląd Iversona do serca; na tyle, że zaplecił włosy, włożył złote zęby i otworzył tę właśnie buzię gdzieś na styku południowego akcentu i blaccent. Nie. Nie znowu to gówno. Nie w tym milenium.

Lubiłem muzykę Post Malone'a, aż zrozumiałem, że to tylko przemyślenia kolejnego białego nigga, który posiada wszystkie możliwe i dostosowalne czekoladowe atrybuty bez obciążenia bycia w pełni czarną osobą. Co to jest „biały nigga”, pytasz? Webster (np. ya boy) definiuje białego nigga jako osobę pochodzenia kaukaskiego/ europejskiego, która selektywnie przyjmuje cechy i charakterystyki związane z czernością i tożsamością w kontekście Stanów Zjednoczonych Ameryki, głównie zakorzenioną w wykreowanej i stereotypowej. Cechy obejmują, ale nie ograniczają się do: fryzura, odzież, wybór języka, akcent, ruch ciała, orientacja polityczna itp. Biali niggas funkcjonują na spektrum; które obejmuje wszystkich, od blondynki, z którą chodziłeś do szkoły średniej, która pali reggie na swoim Snapchacie z Brysonem Tillerem w tle, po chłopaków z fraternitu, którzy puszczają Chief Kefa na boomboksie i Donalda Trumpa w urnie wyborczej.

Post Malone to biały nigga z naprawdę krótkimi warkoczykami Iversona, który może nigdy nie musieć ich wyjmować, aby biały pracodawca wziął go na poważnie. Biały nigga noszący złote zęby, które może nigdy nie zapewnią mu przywileju bycia zatrzymanym w stop-and-frisk, zanim zostanie pobity przed rodzicami za to, że istnieje w ten sposób. Cała ta historia to rozcieńczony relikt białych mężczyzn w czarnym makijażu opowiadających niggerowskie dowcipy, a ja spędziłem miesiące, akceptując to, ponieważ jest to modne.

Być może te przekonania ważą zbyt ciężko na ramionach 20-latka, ale zapewniam, że nie mogą się równać z walką tych, którzy noszą tę skórę. Poza tym, Post Malone jest tylko kolejnym beneficjentem afirmacyjnej akcji w rapie; praktykantem pós-rasowym, który zdaje się bardziej skupiony na zostaniu białym Ginuwinem niż na wykręcaniu się na protestach, wkładając swoje ciało na pierwszą linię, aby policjanci nie uderzyli czyjeś babci z taką szybkością. Mówię „zdaje się”, ponieważ znam tylko działania przedstawione przez Post Malone'a jako postać, poprzez pop-rap jako medium.

Krytykując sztukę taką jak Post Malone, zapominamy, że nie znamy pełnej ludzkiej natury kryjącej się za tymi obrazami. Często widzimy mainstreamowego artystę jako prawie gotowy produkt na platformie długo po okresach rozwoju i poprawiania wad. Cokolwiek poza krytyką sztuki to tylko spekulacje; z tym powiedzeniem jestem więcej niż skłonny spekulować, że postanowiliśmy propinować Post Malone'a w głębokim okresie rozwoju, z kilkoma kluczowymi eksploitami wciąż na widoku. Znam około dziesięciu utworów Post Malone'a, ale nie znam Austina Posta jako człowieka.

Co właściwie wiemy o Austinie Poście na podstawie przedstawionych informacji? To 20-letni biały mężczyzna z okolic Dallas w Teksasie. Wzrastał pod silnym wpływem muzyki country i zaczął uczyć się gry na gitarze za pomocą kontrolera do gry wideo Guitar Hero. Jego ojciec jest szefem gastronomii w Dallas Cowboys, co zapewnia rodzinie Postów wiele weekendów z darmowymi paskami kurczaka, a nawet zdjęcie z Austinem i Jerrym Jonesem na przyjęciu bożonarodzeniowym.

Oficjalna narracja o Post Malone mówi, że Austin przeniósł się do L.A. i połączył siły z 1st (z duetu producenckiego FKi) i zaczął tworzyć potrzebne beaty, aby popchnąć go do sławy SoundCloud, zanim podpisał kontrakt z Republic Records około sześciu miesięcy później. Post Malone nie uważa się za rapera, ani nie tworzy muzyki rapowej. Noszą złote łańcuchy i złote zęby, ponieważ tak mu się to podoba. Włosy zapleciono mu na cześć Allena Iversona. Niektóre dni wyciąga retro koszulkę, czasami może zagrać w wysokiej mody. Jego brzuch wyniknął z złych wyborów żywieniowych, ale jego dziewczyna Ashlyn kocha go mimo wszystko.

Post Malone spełnia kryteria „białego nigga”, ponieważ biali niggas zawsze będą mieli swoje miejsce w mainstreamie czarnego spektrum, nie mylić z większą iluzją wielkości, jaką jest biała supremacja w Stanach Zjednoczonych i na całym świecie. Post Malone może zanurkować z zębami w puli tylko dla kolorowych, ponieważ społeczeństwo przyznało mu ten przywilej. Jego sukces uosabia funkcję pós-rasowej Ameryki, która jest jednocześnie pós-hip-hopem; czyniąc jedynie to imię coraz bardziej ironicznym. Post Malone jest popularny po prostu dlatego, że odzwierciedla współczesne trendy w przyswajalnej karnacji: białe dzieci są na Timberlandach z opóźnieniem dwudziestu lat, białe dzieci ciągle nadają czarnym fryzurom nowe nazwy, białe dzieci myślą, że sztuka jest „po prostu sztuką”, bez uwzględniania rasy, klasy czy płci, i białe dzieci mówią „nigga” na swoich kanapach. Może nawet mają czarnego przyjaciela, któremu to nie przeszkadza.

Mówiąc o czarnym przyjacielu, Post Malone ma wielu: zdobył aprobatę od każdego czarnego mężczyzny pod słońcem. 50 Cent zarapował z nim na mixtape, Jaden Smith tańczył na scenie podczas występu Posta na Fool’s Gold Day Out, Raekwon pozował z nim, Shaq pozował z nim, KEY! jest dla niego jak brat, Snoop wrzucił go na GGN, Kanye umieścił go na „Fade” i wielokrotnie go zapowiadał. Biały nigga może samodzielnie przetrwać, ponieważ biel oznacza główną aprobatę, ale czarny i czarna kultura mogą nadal zapewnić aprobatę, aby dać dodatkowy impuls. Czarni artyści podpisują się pod białymi artystami w przeważnie czarnych mediach w ten sposób, w jaki wykształceni biali mężczyźni kiedyś pisali zaświadczenia przed powieściami o niewolnikach, aby udowodnić białemu światu, że czarny autor piszący tę książkę jest wiarygodny i inteligentny. Post może poruszać się bez tego, ale musi być wspaniale wyjechać Ferrari F50 w Nowym Jorku i napisać białą glacę na czekoladowym cieście:

Być może najbardziej podstawową cechą białego nigga jest zupełna nieświadomość społecznych implikacji i konsekwencji własnych działań. Liryka Post Malone'a jeszcze nie przebiła nowych granic; rapuje o pieprzeniu bitches, lubi najlepsze rzeczy, myje, wypłukuje, powtarza. Ale brak wymyślenia nowej perkusji nie oznacza, że twoja muzyka jest gorsza lub nie łączy się dobrze z słuchaczem; Post Malone doskonale to demonstruje, od uderzających podobieństw w swoje melodie po występy na scenie, gdzie pozwala publiczności wydobyć każdy dźwięk, podczas gdy on przemieszcza się na scenie, nie śpiewając zbyt wiele z tego, co udało mu się w studiu. Z punktu widzenia marketability jest nimbusem unoszącym się nad idealną pós-rasową burzą: wygląda jak biały chłopak, który utrzymywał swoje Air Force Ones czystsze niż twoje i wchodził w interakcję z Nate Doggiem tak mocno, jak twoja ekipa. Jest nowoczesnym, zaawansowanym Brad Gluckmanem lub może nawet tym białym facetem z Barbershop, który świetnie obcinał włosy Derekowi Luke'owi, w kontekście całej tej pro-czarnej kwestii, którą Derek Luke poruszał w tym filmie.

właśnie usłyszałem piosenkę „white iverson”, czyje to jest gówno lol, kto to puścił

Jest trudno zmagać się z powagą konfrontacji z Charlamagne'em - przepytuje on Post Malone'a na temat tego, co jego muzyka robi dla ruchu Black Lives Matter i nie pozwala mu uniknąć konsekwencji przy pół-odpowiedziach - ale to wcale nie jest nierealistyczne, że Austin Post jest nieświadomy walki, gdy setki razy powiedział nigga na swojej kanapie gdzieś w Teksasie. To nie czyni go rasistą, ani nawet nie czyni go złym, ale biała nieświadomość jest efektem ubocznym białej supremacji, jak biegnący nos towarzyszy przeziębieniu. Nie wątpię, że Austin Post widział kiedyś pocztówkę ze linczem. Wątpię, czy potrafi zacytować jakikolwiek tekst Langstona Hughesa lub Zory Neale Hurston. Może obowiązkowe oglądanie Eyes on the Prize na VHS nie zrobiło na nim wrażenia. Wątpię, czy kiedykolwiek widział Bamboozled, gdzie Spike Lee przedstawia montaże końcowe z cartoonami i dowcipami w czarnym makijażu w niemalże stylu Cliffsnotes. Mógłbym mieć trudności, aby znaleźć czarnego lub brązowego ucznia szkół publicznych w Stanach Zjednoczonych, który miałby styczność z tą wiedzą, tymi przeklętymi stopkami historii kraju pozostawionymi nieopowiedzianymi przez zwycięzców.

Jednak powyższe to tylko spekulacje jeszcze raz; rzeczywistość jest taka, że konsekwencje są znacznie bardziej poważne niż 808 i kabel AUX. Te konsekwencje wyjaśniają, dlaczego widzę białego mężczyznę tańczącego w drewnianych butach, gdy widzę złoty uśmiech Post Malone'a. Wyjaśniają, dlaczego mogę zobaczyć przypalone czarne mężczyzny, huśtając się z jego dreads, jeśli spojrzę wystarczająco blisko.

Wyjaśniają, dlaczego widzę, jak wylewa alkohol na ulicy w wideo „Too Young” - wideo, które poświęcił Christianowi Taylorowi, który przed tygodniem opublikował frazę piosenki, zanim został zabity przez policję w Arlington, TX - i ogarnia mnie cholerna wściekłość, gdy słyszę, że przez połowę piosenki rapuje o pieprzeniu bitches i zaspokajaniu swoich potrzeb. Tę samą piosenkę, która towarzyszyła mi w myśleniu o moim zmarłym dużym kumplu, który szukał taniego burrito, zastanawiając się nad swoją czarną mortalnością po raz setny w tym milenium.

Austin Post ma wiele do nauczenia się. Post Malone tańczy z trupami, których nawet nie może nazwać.

Ale zawsze jest nadzieja. Taka jest natura tych białych niggas: mogą zrzucić swoją skórę i odrodzić się. Mogą stać się sojusznikami, jeśli skonfrontują swoje przywileje i wyruszą z nami w trasę. Nikt nie rodzi się „obudzony” lub „świadomy” czy w jakikolwiek inny dziwny sposób, aby określić osobę, która wie, co się dzieje wokół niej i dąży do zabicia zła, które jej otacza. Dwie dekady to długi czas, aby być białym, odkryć się przez medium, które nie jest przeznaczone dla ciebie, a potem oduczyć się metodologii zaślepionej przez ludzi o twoim kolorze skóry. Tą samą karnację, która posiada muzykę czarnego człowieka z dzielnicy i prawdopodobnie ma udział w kompleksie więziennym, który pozwala temu samemu raperowi czekać półtora roku bez kaucji i bez procesu.

Czy Austin Post - człowiek kryjący się za Post Malone - podejmie to wyzwanie, jest spekulacją. Pomimo dziedzictwa, które nosi - upokorzenia, degradacji, sprawiania, że czarni wydają się zwierzętami - ludzie będą słuchać tak długo, jak im na tym zależy. Nawet jeśli Post Malone nie będzie tu tak długo, z pewnością co roku na taśmę produkcyjną pojawią się przynajmniej dwaj kolejni biali niggas tacy jak on. Austin może nie chcieć tego brzemienia, ale wybrał coś większego niż wszyscy my... co to jest raper biały chłopak z publicznością, jeśli nie możliwość, aby zrewidować supremację, która przylega do jego skóry?

Nawet nie musi uruchomić całego Macklemore'a, aby zrzucić z siebie czarnego koguta z jego białego ego. Ale odcięcie warkoczy byłoby świetnym miejscem na początek.