Phoelix, tajna broń Noname, analizuje powstawanie 'Room 25'

Nagrana prawie w całości na żywo, Room 25 oznaczał wspólne wysiłki Noname, Phoelixa (który obsługiwał bas i klawisze oraz również przyczynił się do wokali), gitarzysty Briana Sanborna oraz perkusisty Luke'a Sangermana. Ich surowe umiejętności instrumentalne błyszczą w delikatnej, nietypowej mieszance jazzu i R&B. Gdy album umacnia pozycję Noname jako stałego uczestnika hip-hopu na poziomie krajowym, rzuca również światło na prodigiouszne talenty Phoelixa i ponownie ujawnia go jako prawdziwego wszechstronnego artystę oraz niezbędny element (obok producentów takich jak Peter Cottontale i Cam O’bi) w centrum muzycznego uniwersum Chicago.

Phoelix, 26, dorastał w muzycznej rodzinie w Fox Valley, przedmieściu znajdującym się około godziny drogi od Chicago. W kościele jego tata był pastorem, a mama dyrektorką chóru. Jego wujek grał z Frankiem Zappą. Po niezwykłej młodzieżowej karierze koszykarskiej, Phoelix podjął studia na Uniwersytecie Olivet Nazarene, porzucił je po dwóch latach i ostatecznie przeniósł się do Chicago, gdzie poznał Sabę, a później na jednym z niezapomnianych koncertów w listopadzie 2015 roku, Noname. Niezliczone sesje między nimi w piwnicy Saby i w Airbnb w L.A. zaowocowały fundamentami prekursorów Noname Room 25 Telefone oraz projektu Bucket List Saby, które Phoelix współproducentował.

W ciągu ostatnich dwóch lat Phoelix wydał dwa solowe projekty, GSPL i TEMPO, oraz odbył rozległą trasę grając na basie i klawiszach z Noname, Sabą, Smino, Jean Deaux, Jamila Woods oraz Eryn Allen Kane. Ale nic, nad czym pracował do tej pory, nie dorównuje urokliwej piękności Room 25. Porozmawialiśmy z nim przez telefon, aby odsłonić kulisy Room 25 i dowiedzieć się, jak album powstał z jego perspektywy.

VMP: Jak Noname zdecydowała o obsadzie i kierunku dla Room 25?

Phoelix: Myślę, że po Telefone, i po graniu z Brianem [Sanbornem] i w końcu graniu z Lukiem [Sangermanem], my, ja i Noname, naprawdę podjęliśmy decyzję, żeby pracować nad albumem z tamtymi dwoma i wykorzystać ich umiejętności muzyczne, a także umiejętności produkcyjne. Oczywiście Matt Jones, który zaaranżował instrumenty smyczkowe. Ale myślę, że po prostu przyjęliśmy inne podejście i chcieliśmy, aby było bardziej instrumentalne, nadać mu inny klimat i bardziej emocjonalnie podejść do produkcji.

Przez jaki okres czasu pracowaliście nad Room 25?

Wszystko robiliśmy w L.A. — koniec lutego [2018] do marca, a potem tydzień pomiędzy Coachella. A później w tygodniu po tym, sam wróciłem do L.A. — Noname mieszka w L.A. — i wzięliśmy tydzień i zasadniczo skończyliśmy koncepcje albumu, wizję i kierunek, a następnie wróciliśmy do Chicago i dopracowaliśmy małe elementy, które chcieliśmy dodać.

W każdym procesie twórczym ostatnie 10 procent może być dość męczące. Czy to prawda w waszym przypadku?

Dla mnie najtrudniejszą częścią było rozpoczęcie i ustalenie, w którą stronę chcemy iść. Z Lukiem i Brianem graliśmy na żywo przez ostatnie trzy lata lub coś koło tego, i po prostu wykształciliśmy nieograniczoną chemię jako muzycy. I [ustalaliśmy], jak skupić to wszystko w albumie — wiecie, jeden pomysł, jedna deklaracja, być na tej samej stronie co Noname, sprawić, by to była jedna spójna myśl i jeden temat. To był trudny kawałek. Gdy już byliśmy na tej samej stronie i zgodziliśmy się co do pewnego kierunku, poszło szybko stamtąd.

Jak byś scharakteryzował rodzaje rozmów, które prowadziłeś z Noname w porównaniu do tych, które miałeś z Lukiem i Brianem?

Wszystkie były takie same. Wszyscy staraliśmy się ustalić, gdzie się znajdujemy, jako ludzie w naszym życiu, jako przyjaciele i jako rodzina, jako twórcy, oraz gdzie się znajdujemy jako muzycy, autorzy i producenci. Proces ponownego nawiązywania kontaktu i zbliżania się, odbudowując tę relację, którą mieliśmy w trasie, a po prostu przełożenie tego na studio. I naprawdę skupienie tego wszystkiego. To jest ciekawa zmiana, przechodzić od rutynowego tworzenia muzyki do tworzenia czegoś nowego. I to było zabawne i ekscytujące. Chcieliśmy to zrobić od jakiegoś czasu. Ale właściwe działanie było na początku zadaniem, aż wpadliśmy w rytm, wtedy stało się to proste. To było bardzo organiczne. Zawsze tak jest, gdy decydujesz się pracować z przyjaciółmi. Nasz proces był bardzo surowy i szczery, i czułem, że z rodziną byliśmy przez cały czas. Nigdy nie czułem, że to była praca.

Dla Noname dużo albumu mówi o wpływie L.A. na nią. Jak L.A. wpłynęło na ciebie?

Na pewno. Myślę, że L.A. z mojej perspektywy wciąż jest trochę miejscem odległym, i nauczyłem się myśleć z przedmieść i [widziałem] Chicago jako miejsce odległe, zanim się tu przeprowadziłem. I to jest tego rodzaju doświadczenie. A ja, w pewnym sensie, pasuję do tego, jak ja wychodziłem do Chicago i zaczynałem pracować z Sabą na początku, jeszcze zanim zaczęliśmy pracować nad Bucket List i Telefone. Doświadczenie przybywania w nowe miejsce i bycia w nowym środowisku, coś, co nie jest mi znane i w czym teraz żyję, że teraz śpię tam cały czas, to coś, co mnie inspiruje, w tym sensie, że widzę rzeczy inaczej. Dźwięki, zapachy, pogoda, wszystko. Stałe, codzienne słońce i piękno lub cokolwiek innego; po prostu jest inne. Każde środowisko wydobywa ze mnie różne rzeczy, do których nie jestem przyzwyczajony. Zawsze doceniam tego rodzaju doświadczenie.

Noname zapłaciła Mattowi Jonesowi za zaaranżowanie orkiestr smyczkowych na Room 25 z własnych pieniędzy. Jak połączyliście się z Mattem i włączyliście go do projektu?

Myślę, że Matt Jones to jedna z osób, które są w cieniu Chicago i jest muzycznym geniuszem w zakresie gry jako muzyk, jako kompozytor. Jest genialny. Znam Matta od kilku lat. Pamiętam, że było kiedyś w East Room, gdzie odbyła się sesja jamowa, którą organizował mój przyjaciel, Justin Canavan, ze swoją grupą. I to był dzień, kiedy poznałem Briana i Luke'a. Grałem z Justinem, a Matt Jones tam był, myślę, że to mogła być jego urodziny czy coś w tym stylu. Podszedł, zagrał, i zrobił coś niesamowitego na klawiszach, i byłem zdumiony. Pomyślałem: "Kim on jest, jest szalony!" Poznałem go, był fajny, a potem Ralph Gene powiedział mi więcej o nim, mówiąc: "Tak, on aranżuje instrumenty smyczkowe." Miał zrobić aranżację dla Eryn Allen Kane lub kogoś tam wcześniej. To się nie wydarzyło, ale jest po prostu legendarna postacią. Myślę, że także zrobił aranżacje smyczkowe dla PJ Mortona… On jest jednym z największych, którzy żyją.

To było dosłownie tak, że daliśmy mu piosenki bez smyczków. Powiedzieliśmy: "Yo, potrzebujemy smyczków do tych piosenek, możesz po prostu szaleć?" I on zaszalał. Jest geniuszem. Mam najwyższy szacunek do niego jako kreatywnego umysłu. Jest genialny. Nie mogę się doczekać, aby dalej z nim pracować w przyszłości.

Nie musiałeś mu dawać kartki z akordami ani niczego innego?

Nie, są ludzie na świecie, którzy potrafią po prostu usłyszeć i zrozumieć rzeczy w sposób, który nie jest jak akordy, ale czucie. I on rozumiał uczucie, które staraliśmy się wydobyć z utworu, i wiedział, jak zaimplementować smyczki w sposób, który dodałby do tego. Zrobił niesamowitą robotę. Nie mogłem być bardziej zadowolony z wyniku.

Czy pamiętasz swoją pierwszą reakcję na utwory z jego smyczkami?

Byłem w L.A., to był dzień po tym, jak zagrałem koncert z Smino — to był ostatni koncert jego trasy Jupiter Jam — otworzyłem w L.A., i dzień po tym, Noname napisała do mnie, jak: "Yo, Matt wysłał wersje robocze, sprawdź Dropbox albo coś w tym stylu." Najpierw posłuchałem "Window" i pomyślałem: "O mój Boże! To będzie klasyka!" W tej chwili wiedziałem, że to będzie świetny album. A one był rough, myślę, że to były MIDI smyczki na początku, potem faktycznie miał muzyków, którzy to zagrali; to były tylko pomysły. Tylko pomyślałem: "Wow, to jest tak piękne."

Jakie zmiany czy rozwój zauważyłeś u Noname jako autorki tekstów między Telefone a Room 25?

Myślę, że jej pisanie jest teraz trochę bardziej żywe. Myślę, że zawsze była bardzo dobrą ilustratorką jako autorka w kontekście malowania wyraźnego obrazu. Jej obrazy są trochę głębsze, trochę bardziej skomplikowane, trochę bardziej precyzyjne. I myślę, że przez dwa lata dużo się działo w tym czasie, z wieloma trasami i po prostu życiem. Stała się o wiele bardziej skrupulatna w tym, gdzie umieszcza swoje słowa i jak je wypowiada oraz w wszystkich małych detalach. A wszystko to popycha mnie również do tego, aby być bardzo precyzyjnym, i myślę, że to działa w obie strony, aby być tak dokładnym w produkcji i dźwiękach, które są używane i naprawdę przenieść to i stać się tą rakietą kosmiczną dla niej — dla niej, jak sądzę.

„Ace” z Smino i Sabą to jeden z ulubionych utworów fanów z projektu. Jak ta piosenka powstała?

To jest jedyny pełny bit na tym projekcie. To beat, który miałem i myślałem, że jest fajny. A Noname powiedziała: "Uwielbiam ten bit, powinniśmy [wziąć] Smino i Sabę do tego." A kiedy przyszedł do studia, Elton nie był zainteresowany, a Smino powiedział: "Yo, nie pozwolę, żeby to umarło," a potem on pierwszy nagrał swoją część. Dosłownie, utwór powstał w kolejności. Wysłał to z powrotem do Noname, a ona powiedziała: "Yo, to jest gorące," potem wysłali to do Saby. Fatimah nie pozwoliła mi słyszeć tego, dopóki nie wyszło z wersją Saby na tym. Musiałem czekać do piątku, aby usłyszeć. To było jak: "Uff, cieszę się, że to się udało," bo to było ogień.

W poprzednim wywiadzie powiedziałeś, że tworzenie „Shadow Man” z Telefone to „jeden z najbardziej legendarnych dni w moim życiu.” Jakie szczególne wspomnienia wyróżniają się z tworzenia Room 25, kiedy ty i wszyscy wibrowaliście na wyższej częstotliwości?

Tworzenie „Part of Me” z Brianem, to był niesamowity moment dla mnie pod względem pisania tego refrenu i jasności, którą mi to dało w życiu. To było bardzo wpływowe. To szalone słyszeć ten utwór na zewnątrz. Byłem tak zadowolony z wersji roboczej tego utworu. To do mnie przemawiało. To mnie inspirowało. Kiedy nagrywaliśmy, ja i Noname tworzyliśmy większość albumu i mówiąc: "Wow, to jest praktycznie gotowe," to był niesamowity moment, po prostu kończąc album. Teraz wiemy, że możemy robić albumy.

I wracając do Telefone, który zajął tak długo, że zajęło to ponad rok, aby go dokończyć, a drugi raz był tak szybki. Rozwijanie się, nawet po stronie wykonawczej, po prostu kończąc projekty i będąc w stanie dokończyć rzeczy, to było bardzo potężne. Tworzenie „Window” z Lukiem i Brianem, to był kolejny moment w nowym studiu, które było takie: "Wow, to jest niesamowita przestrzeń, naprawdę znaleźliśmy coś tutaj, naprawdę w coś wchodzimy." Mieliśmy wiele momentów potwierdzenia, i wiedząc, że mamy właściwych ludzi. I momentów tworzenia rzeczy, w których myśleliśmy: "To jest odbicie mocy, którą zawsze wiedzieliśmy, że mamy."

Zdjęcie nagłówkowe autorstwa Jac Cabre