Osobista prezentacja i powolne wkraczanie w dorosłość

Słyszę, jak Noah Lennox doświadcza tej samej stopniowej transformacji, kiedy słucham Person Pitch. Najbardziej znany i ukochany album Lennoxa jako Panda Bear uchwyca krótki moment, w którym radość młodości i presje dorosłości osiągają w twojej głowie impas, dając ci chwilę na oddech. To przestrzeń, w której możesz przypomnieć sobie, co znaczyło czuć się beztrosko i niewinnie, zanim zaakceptujesz nowe oczekiwania i lęki, które pojawiają się z wiekiem. Person Pitch jest promienną ścieżką dźwiękową tej przestrzeni i pozostanie aktualny oraz użyteczny tak długo, jak będą młodzi ludzie na świecie starający się odkryć swój następny krok.

Kiedy słyszysz muzykę Lennoxa, nie myślisz od razu o niej w autobiograficznych kategoriach. Jego piękny głos — miodowy tenor, który zyskał mu niezliczone porównania do Briana Wilsona — często wykorzystuje się do dostarczania melodii, które są bezsłowne lub niemal niesłyszalne. Jego dyskografia jest pełna znaczących zwrotów frazeologicznych, ale są one przytłoczone przez niezwykłe chwytliwe melodie i tekstury, które skrobią trochę przestrzeni w twoim uchu. Wymaga to pewnego wysiłku, aby dotrzeć do sedna jego muzyki, ale ci, którzy to zrobią, zyskują szansę, by zobaczyć, jak dorasta na żywo.

Lennox po raz pierwszy wywarł wrażenie jako solowy muzyk dzięki albumowi Young Prayer z 2004 roku, swoim drugim albumie studyjnym. (Debiutancki album o tytule własnym pojawił się i zniknął w 1999 roku.) Wydany zaledwie kilka miesięcy po tym, jak jego zespół Animal Collective przebił się z cichym, mistycznym Sung Tongs, Lennox stworzył Young Prayer jako prezent dla umierającego ojca; album nagrano w pokoju, w którym jego ojciec ostatecznie odszedł. “Z Young Prayer chciałem mu powiedzieć, że dobrze mnie nauczył,” powiedział Lennox krytykowi Simonowi Reynoldsowi w 2005 roku. “Chciałem powiedzieć, ‘To było naprawdę fajne spędzać czas z tobą i uczyć się od ciebie, byłeś naprawdę dobrym człowiekiem i stanowiłeś dobry przykład.’” Trudno wyodrębnić wiele wyraźnych słów na Young Prayer, ale można usłyszeć miłość i ból Lennoxa w każdym jęczącym zawodzeniu i pętlach, zamglonym śpiewie.

W momencie, gdy był gotowy stworzyć kolejny album samodzielnie, Lennox przeszedł szereg wstrząsających zmian w życiu. Po zakończeniu europejskiej trasy Animal Collective w 2003 roku z festiwalem w Lizbonie, Lennox miał do czynienia z ramblingowym, spontanicznym doświadczeniem zarezerwowanym dla młodych i wolnych. Oglądał występ legendy microhouse Luomo, ciesząc się jego intensywnym zainteresowaniem minimalną muzyką elektroniczną, i zaprzyjaźnił się z grupą portugalskich obcych, którzy wydawali się jak rodzina. “Ten facet podchodzi do mnie i... w sposób, w jaki do mnie mówił, poczułem, że muszę go znać, ale nie mogłem sobie przypomnieć, kim był,” powiedział Lennox w 2007 roku w PopMatters. “Więc po prostu wsiadłem do samochodu z tym facetem i wszystkimi jego przyjaciółmi.”

Jednym z tych przyjaciół była kobieta, która miała zostać jego żoną, projektantka mody Fernanda Pereira. W ciągu roku spakował torbę i na stałe przeprowadził się do Portugalii; po dwóch latach był żonaty i doczekał się córki. W tym samym okresie Lennox przeżył śmierć swojego ojca i wydał Young Prayer. Nagrywał także dwa kolejne albumy jako część Animal Collective, wspomniane już Sung Tongs i Feels z 2005, które podniosły profil zespołu o kilka rzędu wielkości.

Był to okres szybkiej, przerażającej transformacji, i ukształtował utwory, które stanowią Person Pitch. Najstarsze utwory na albumie oparte są na mantrach, powtarzających się frazach, które mają działanie sedatywne. Wydane jako dwustronny singiel we wrześniu 2005 roku, “I’m Not” i “Comfy in Nautica” podchodzą do koncepcji z różnych kątów. Pierwszy to ostatni jęk oczekującego ojca, a możesz usłyszeć, jak Lennox próbuje się uspokoić, zanim jego życie zmieni się na zawsze: “Nie jestem na to gotowy / Ale cóż, czy kiedykolwiek mógłbym być?” Gdy powtarza słowa “Nie jestem”, jego niepokój — i twój — zaczyna znikać. “Comfy in Nautica” to bardziej słoneczne, słodsze przypomnienie, aby skupić się na radości. “Coolness to odwaga / odwaga, aby robić to, co właściwe / Staraj się zawsze pamiętać / po prostu dobrze się bawić.”

Idea coolness przewija się przez Person Pitch jak żyła, ale to nie znaczy, że to coś, czym Lennox jest zainteresowany. Album odrzuca trendy i ulotne przyjemności; zachęca swoich słuchaczy do krytycznego myślenia o tym, czego potrzebują, aby być szczęśliwymi, i do dążenia do tych potrzeb bez względu na społeczne koszty. “Bros” to pierwszy z zapierających dech w piersiach centralnych utworów Person Pitch, a Lennox spędza niemal wszystkie swoje 12 minut, błagając o zrozumienie i akceptację: “Nie próbuję cię zapomnieć / Po prostu lubię być sam / Przyjdź i daj mi przestrzeń, której potrzebuję / A możesz odkryć, że wszystko jest w porządku.”

To nie jest coś, co słyszysz od introwertycznego studenta, którego ciągną do baru wbrew jego woli. To wyraźne prośba od mężczyzny, który dobrze zna siebie i chce chronić swoje zdrowie psychiczne. Wyraża to innymi słowami, gdy utwór przechodzi do swojej ekstatycznej drugiej części, starając się przekazać uproszczoną wiadomość: “Znam siebie / i wiem, co chcę robić.” Kilka utworów później Lennox bezpośrednio apeluje do entuzjastów, którzy sięgnęli po egzemplarz Person Pitch tylko na podstawie oceny Pitchfork: “Wyciągnij głowę z tych magazynów / I stron internetowych, które próbują kształtować twój styl / Zaryzykuj tylko dla siebie i zanurz się w głębokim oceanie.” To linia, którą powtarza nad dubowym rytmem i melodii, niczym wiszącej, która jest rodzajem elementów, które myślałbyś o połączeniu dopiero po długim czasie eksploracyjnego słuchania.

Znów, te nie są łatwe do wyrażenia uczucia. Brzmią z nieuchwytną, ciężko wypracowaną mądrością, której życie wybucha, gdy zdajesz sobie sprawę, że obowiązki familii i odpowiedzialność powinny być celebrowane, a nie się bać. I chociaż ta mądrość jest nadal łatwa do znalezienia w nowszej twórczości Lennoxa, jego muzyka stała się wyraźna i cieniowana. Jakość, która definiuje jego muzykę po Person Pitch, to samotność: możesz usłyszeć to w nostalgi, która trwa w szczytowym momencie "Last Night at the Jetty", lęku o utrzymanie w "Alsatian Darn", akwaliczne bulgotanie "Friendship Bracelet". (Mówiąca linia z tego ostatniego: “I bez zapowiedzi / Stałem się kimś, kto jest poza zasięgiem / Jestem w równym stopniu winny.”) Jednym z najlepszych utworów z Panda Bear Meets the Grim Reaper z 2015 jest celnie zatytułowany “Lonely Wanderer.”

Kiedy Person Pitch grozi, że zanurzy się w ciemności, Lennox wybiera światło zamiast tego. Najlepszym przykładem jest “Take Pills,” piosenka o antydepresantach, która brzmi jak motyw przewodni najlepszego parku rozrywki, którego nigdy nie odwiedziłeś. Początkowa scena jest dość ponura: w wyniku śmierci swojego ojca, matka Lennoxa została praktycznie porzucona przez swoje dorosłe dzieci. “Zdziera ze swoich rąk, jedna płatka po drugim.” To brzmi jak tragedia w trakcie powstawania, aż nagle z dołu pojawia się radosna linia gitary. “Weź jeden dzień na raz / Wszystko inne możesz zostawić za sobą,” śpiewa Lennox. “Nie chcę, żebyśmy brali więcej tabletek / Nie dlatego, że to złe.” (To jest ten rodzaj radości, z którym mamy do czynienia: nie będzie oceniał ludzi w swoim życiu, którzy nadal potrzebują farmaceutyków, aby przetrwać.) Utwór kończy się promiennym, powtarzanym potwierdzeniem: “Silniejsi, jeśli ich nie potrzebujemy!”

Ten fundamentalny optymizm w obliczu prób i zmagań dorosłości stanowi podstawę dziedzictwa Person Pitch. Krytycy i słuchacze czasami mylą się, opisując Person Pitch jako “nostalgiczne”, słowo, które pojawia się, gdy omawia się zbiór zakurzonych sampli albumu. Aby coś mogło być naprawdę nostalgiczne, musi komunikować stopień tęsknoty, która jest praktycznie bolesna. Można słusznie określić wiele z muzyki, która pojawiła się w wyniku Person Pitch — w tym chillwave, żart internetowy, który stał się realnym podgatunkiem, który rozkwitł na końcu lat 00. — jako “nostalgiczną”, ponieważ opiera się na strachu i eskapizmie. Wszystkie te stopione efekty taśmy VHS i syntezatory w acid-wash służyły jako przykrycie dla muzyków, którzy chcieli zagubić się w przeszłości zamiast dorastać.

Person Pitch nie jest definiowane przez strach, i nie jest sparaliżowane ciężarem oczekiwań. To progresywna, inspirująca muzyka. Sprawia, że czujesz ekscytację na myśl o przyszłości, nawet jeśli przyszłość jest niepewna i przerażająca. A chociaż album przyciąga cię swoją muzyczną genialnością — “klasyczny psych-pop połączony z minimalnym techno” pozostaje świetnym jednym zdaniem opisem — zdobywa miejsce w twoim życiu, uspokajając cię, że wszystko dobrze się ułoży. Powiedzmy to tak: przyjdzie czas, gdy obudzisz się i uświadomisz sobie, że jesteś całkowicie wypłukany, a Person Pitch będzie czekać.