Osobisty pitch i powolne czołganie się w dorosłość

Słuchając Person Pitch, mogę usłyszeć, jak Noah Lennox przeżywa tę samą stopniową transformację. Najbardziej znany i ukochany album Lennoxa jako Panda Bear uchwyca krótką chwilę, w której radość młodości i presje dorosłości osiągają impas w twojej głowie, dając ci chwilę na oddech. To przestrzeń, w której możesz przypomnieć sobie, co to znaczyło czuć się beztrosko i niewinnie, zanim przyjdziesz do nowych oczekiwań i lęków związanych z dorastaniem. Person Pitch to promienny soundtrack tej przestrzeni, i będzie miało znaczenie oraz użyteczność tak długo, jak długo będą młodzi ludzie na świecie, próbując zrozumieć swój następny krok.

Gdy słyszysz muzykę Lennoxa, nie myślisz o niej natychmiast w kategoriach autobiograficznych. Jego piękny głos — miodowy tenor, który zyskał niezliczone porównania do Briana Wilsona — często wykorzystuje się do dostarczania melodii, które są bezsłowne lub prawie niezrozumiałe. Jego dyskografia jest przesiąknięta znaczącymi zwrotami, ale przytłoczona liczbą niezwykłych chwytów i struktur, które wydobywają odrobinę miejsca w twoim uchu. Wymaga to pewnego wysiłku, by dotrzeć do sedna jego muzyki, ale ci, którzy to robią, zyskują szansę na obserwowanie, jak dorasta w czasie rzeczywistym.

Lennox po raz pierwszy wywarł wpływ jako solowy artysta z albumem Young Prayer z 2004 roku, swoim drugim albumem studyjnym. (Debiutancki album z tytułem własnym ukazał się w 1999 roku i szybko zniknął.) Wydany zaledwie kilka miesięcy po tym, jak jego zespół Animal Collective zdobył uznanie dzięki cichym, mistycznym Sung Tongs, Lennox stworzył Young Prayer jako prezent dla umierającego ojca; album został nagrany w pokoju, w którym jego ojciec ostatecznie odszedł. „W przypadku Young Prayer chciałem powiedzieć mu, że naprawdę dobrze mnie nauczył,” powiedział Lennox krytykowi Simonowi Reynoldsowi w 2005 roku. „Chciałem być jak, 'To było naprawdę wspaniale spędzać z tobą czas i uczyć się od ciebie, byłeś naprawdę dobrym człowiekiem i dawałeś dobry przykład.'” Trudno wydobyć wiele odrębnych słów z Young Prayer, ale słychać miłość i ból Lennoxa w każdym lamentującym wołaniu i zamglonym, zapętlonym śpiewie.

W momencie, gdy był gotowy zrobić kolejny album samodzielnie, Lennox przeszedł serię wstrząsających zmian życiowych. Po zakończeniu europejskiej trasy koncertowej Animal Collective w 2003 roku w Lizbonie, Lennox miał dość włóczęgi, spontaniczną przygodę, zarezerwowaną dla młodych i niezwiązanych. Obserwował legendę mikrohausu Luomo grającego klubowy set, co było spełnieniem jego intensywnego zainteresowania minimalną muzyką elektroniczną, i wplątał się w towarzystwo grupy portugalskich obcych, którzy czuli się jak rodzina. „Ten facet podchodzi do mnie i... sposób, w jaki do mnie mówił, sprawił, że pomyślałem, że muszę go znać, ale nie mogłem sobie przypomnieć, kim on jest,” powiedział Lennox magazynowi PopMatters w 2007 roku. „Więc po prostu wsiadłem do samochodu z tym gościem i wszystkimi jego przyjaciółmi.”

Jednym z tych przyjaciół była kobieta, która miała zostać jego żoną, projektantka mody Fernanda Pereira. W ciągu roku spakował torbę i na stałe przeprowadził się do Portugalii; w ciągu dwóch lat wziął ślub i został ojcem córki. W tym samym czasie Lennox przetrwał śmierć swojego ojca i wydał Young Prayer. Nagrał również dwa kolejne albumy jako część Animal Collective, wspomniane już Sung Tongs oraz Feels z 2005 roku, które znacznie zwiększyły profil zespołu.

Był to okres szybkiej, przerażającej transformacji, który ukształtował utwory, które miały składać się na Person Pitch. Najstarsze utwory na albumie zbudowane są wokół mantr, cyklicznych fraz, które mają działanie uspokajające. Wydany jako podwójny singiel we wrześniu 2005 roku, „I’m Not” i „Comfy in Nautica” podchodzą do koncepcji z różnych stron. Ten pierwszy to ostatni oddech oczekującego ojca, a możesz usłyszeć, jak Lennox stara się uspokoić przed zmianą swojego życia na zawsze: „Nie jestem na to gotowy / Ale czy kiedykolwiek mógłbym być?” Kiedy śpiewa słowa „Nie jestem” w kółko, jego niepokój — i twój — zaczyna topnieć. „Comfy in Nautica” jest słonecznym, słodkim przypomnieniem, by skupić się na radości. „Luz to mieć odwagę / odwagę, by robić to, co słuszne / Staraj się zawsze pamiętać / by po prostu dobrze się bawić.”

Idea luzu przewija się przez Person Pitch jak żyła, ale to nie znaczy, że jest to coś, co Lennox ma na myśli, by ścigać. Album odrzuca trendy i ulotne przyjemności; zachęca swoich słuchaczy do krytycznego myślenia o tym, czego potrzebują, aby być szczęśliwymi i do realizacji tych potrzeb, niezależnie od społecznych kosztów. „Bros” to pierwsza z zapierających dech w piersiach centralnych części Person Pitch, a Lennox spędza prawie całe 12 minut błagając o zrozumienie i akceptację: „Nie staram się cię zapomnieć / Po prostu lubię być sam / Przyjdź i daj mi przestrzeń, której potrzebuję / A możesz odkryć, że wszystko jest w porządku.”

To nie jest coś, co usłyszysz od introwertycznego studenta pierwszego roku, ciągniętego do baru przeciw jego woli. To po prostu prośba od mężczyzny, który zna siebie dobrze i chce chronić swoje zdrowie psychiczne. Wyraża to innymi słowami, gdy utwór przechodzi w swój ekstatyczny drugi akt, próbując przekazać wiadomość: „Znam siebie / i wiem, co chcę robić.” Kilka utworów później Lennox bezpośrednio apeluje do tych entuzjastów, którzy sięgnęli po Person Pitch wyłącznie na podstawie jego oceny w Pitchfork: „Wyciągnięcie głowy z tych magazynów / I stron internetowych, które próbują kształtować twój styl / Zaryzykuj dla siebie i zanurz się w głęboką wodę oceanu.” To linia, którą powtarza nad dubowym rytmem i błyszczącą, mobilną melodią, rodzajem elementów, które ehm, tylko przeszłyby przez głowę po wielu eksploracyjnych odsłuchach.

Znów, to nie są łatwe uczucia do wyrażenia. Odbiją się one w nietykalnej, ciężko wypracowanej mądrości, która kwitnie, gdy uświadomisz sobie, że obowiązek rodzinny i odpowiedzialność powinny być obchodzone, a nie lękane. I choć ta mądrość jest nadal łatwa do odnalezienia w nowszej twórczości Lennoxa, jego muzyka stała się surowa i mroczna. Cecha definiująca jego muzykę po Person Pitch to samotność: słychać to w przytłaczającej nostalgii utworu „Last Night at the Jetty” z albumu Tomboy, w niepokoju zarobku w „Alsatian Darn”, w akwakrytycznym chlupotaniu „Friendship Bracelet.” (Mówiąc przydawką z tego ostatniego: „I bez powiadomienia / Stałem się kimś, kto jest poza zasięgiem / Jestem tak samo winny.”) Jednym z najlepszych utworów z Pandabear Meets the Grim Reaper z 2015 roku jest odpowiednio nazwany „Lonely Wanderer.”

Kiedy Person Pitch zaczyna grozić ciemnością, Lennox wybiera światło. Najlepszym przykładem jest „Take Pills,” utwór o antydepresantach, który brzmi jak piosenka tematyczna dla najlepszego parku rozrywki, którego nigdy nie odwiedziłeś. Początkowa scena jest raczej ponura: po śmierci ojca, matka Lennoxa była praktycznie porzucona przez swoje dorosłe dzieci. Ellen „zrywa sobie ręce, łuska po łusce.” Brzmi to jak tragedia w toku, dopóki radosny riff gitary nie wypłynie z aranżacji. „Bierz jeden dzień na raz / Wszystko inne możesz zostawić za sobą,” skanduje Lennox. „Nie chcę, żebyśmy już więcej brali pigułek / Nie dlatego, że to źle.” (To jest rodzaj radości, z jakim mamy do czynienia: nie oceni on ludzi w swoim życiu, którzy wciąż potrzebują farmaceutyków, aby przetrwać.) Utwór kończy się promiennym, powtarzanym potwierdzeniem: „Bardziej silni, jeśli ich nie potrzebujemy!”

Ten fundamentalny optymizm w obliczu prób i zmagań dorosłości stanowi podstawę dziedzictwa Person Pitch. Krytycy i słuchacze czasami popełniają błąd, opisując Person Pitch jako "nostalgiczny," słowo to pojawia się podczas omawiania biblioteki alub z kurzu próbek. Ażeby coś było naprawdę nostalgiczne, musi komunikować stopień tęsknoty, który jest praktycznie bolesny. Słuszne jest opisanie znacznej części muzyki, która wyłoniła się w wyniku Person Pitch — w tym chillwave, żart internetowy, który przerodził się w realny podgatunek, który rozkwitł pod koniec lat 00. — jako „nostalgicznej”, ponieważ bazuje na strachu i eskapizmie. Te wszystkie stopione efekty taśmy wideo i кислотные-синтезatory służyły jako przykrywka dla muzyków, którzy chcieli zatracić się w przeszłości, zamiast dorastać.

Person Pitch nie jest definiowane przez strach, i nie jest osłabione ciężarem oczekiwań. To progresywna, inspirująca muzyka. Sprawia, że czujesz ekscytację na myśl o przyszłości, nawet jeśli przyszłość jest niepewna i przytłaczająca. A chociaż album przyciąga cię swoim muzycznym geniuszem — „klasyczny psych-pop mieszany z minimalnym techno” pozostaje jednym z najciekawszych opisów — zyskuje miejsce w twoim życiu, zapewniając cię, że wszystko dobrze się ułoży. Powiedzmy to tak: przyjdzie czas, kiedy obudzisz się i uświadomisz sobie, że jesteś totalnie zmęczony, a Person Pitch będzie tam czekało.