Album tygodnia: 'Pure Comedy' od Father John Misty

Aby lepiej, a jeśli wszyscy jesteśmy szczerzy wobec siebie, czasami gorzej, Joshua Tillman wykorzystał swój projekt Father John Misty jako sposób na zgłębienie tego, jak naprawdę czuje się w różnych sprawach. Od używek i nie-misyjnego seksu, po swoją żonę, skomplikowaną relację z ewangelickim wychowaniem i głęboki cynizm, do obaw, że jest za stary, by utrzymać się jako piosenkarz folkowy, i próbując wypełnić pustkę, która istnieje w sercu każdego nowoczesnego człowieka, nieustannie zmaga się z Wielkimi Ideami poprzez swoje indie folkowe albumy. W zależności od twojej perspektywy na niego – większość ludzi albo całkowicie go lekceważy, albo postrzega jako jakiegoś kreatywnego dziwaka-geniusza, nie ma miejsca na kompromis – albo odnosi oszałamiające sukcesy, albo ponosi katastrofalne porażki.

Pure Comedy nie zbliży tych grup bardziej niż jakikolwiek pojedynczy album może zbliżyć ludzi. Ale są pewne rzeczy, które mogę napisać tutaj z pewnością: Pure Comedy jest najbardziej śmiałym, ambitnym, kwestionującym, monstrualnym albumem Tillmana. To także najlepszy album, jaki słyszałem do tej pory w tym roku.

Padający jak szalony album Eltona Johna nagrany po przerażającym wydarzeniu, które zmieniło ludzkość, jak I Love You, Honeybear z 2014 roku, Pure Comedy jest szerokim albumem koncepcyjnym. Wyobraża ziemię otoczoną śmieciami, gdzie ludzie zostali pozostawieni przez nieświadomego boga, aby przeszli przez „show horroru” nowoczesnego istnienia; przyszłość, w której nigdy nie wychodzimy z Oculus Rift (ani naszego partnera seksualnego w tej rzeczywistości, Taylor Swift), i gdzie rewolucje w większości ustąpiły miejsca „Total Entertainment Forever”. Następnie album nagle skręca, próbując sprawić, by bóg, który teraz znajduje się na ziemi, odpowiedział za to, że miał „cynizm, by nas ocenić”, po tym jak postawił nas w trudnej sytuacji bez wyraźnych instrukcji i pozwolił nam pieprzyć i niszczyć wszystko na naszej drodze. Są również rozwidlenia w bezsensownej i płytkiej pustce posiadania kariery muzycznej i próbach zmuszenia ptaka do zrozumienia ludzkości i dokąd zmierzamy.

To pozostawia wiele krawędzi, za które można się chwycić, ale zacznę od „Ballady o umierającym człowieku”, delikatnej piosenki prowadzonej przez pianino o facecie, który leży na łożu śmierci, zastanawiając się, czy jego życie pełne oburzenia w mediach społecznościowych było tym, na co liczył, i modląc się o więcej czasu, by odgryźć się “dilettantom i głupcom”. Jest linia w trzeciej zwrotce, która jest mocniejsza niż jakikolwiek wiersz, który przeczytasz w tym roku:

„W końcu umierający człowiek bierze swój ostatni oddech /

Ale najpierw sprawdza swój feed z wiadomościami, aby zobaczyć, co zaraz przegapi /

Przychodzi mu to do głowy nieco za późno w grze /

Odchodzisz tak głupi, jak przyszliśmy /

Wynajęte niebiosa do cieni w jaskini /

Wszyscy będziemy w błędzie, pewnego dnia"

To zasadnicza różnica między Comedy a jego poprzednikami: mimo że nie trudno wyobrazić sobie ludzi natychmiast odrzucających ideę kolejnego pół-melancholijnego albumu koncepcyjnego spod ręki Tillmana, trudno jest argumentować, że centralne koncepcje albumu – że wszyscy jesteśmy zagubieni, że rozrywka staje się coraz trudniejsza do oddzielenia od rzeczywistego istnienia, że spędzamy zbyt dużo czasu w naszych telefonach i niewystarczająco dużo czasu zadzierając głowy i zastanawiając się, dlaczego robimy to, co robimy – nie są, w pewnych aspektach, najcenniejszym pytaniem naszych czasów. Ten album nie został napisany koniecznie w tych czasach, ale został napisany dla tych czasów, tych czasów, kiedy gospodarze telewizyjni mogą wjechać do Białego Domu, a kiedy można zamówić jedzenie, skarpetki, płyty i zioło, doświadczyć realistycznych doświadczeń seksualnych i mieć dostęp do prawie wszelkiej rozrywki w nowoczesnej historii bez wychodzenia z fotela, a mimo to czuć się znudzonym, samotnym i przygnębionym. To album o poczuciu pustki, byciu wkurzonym i pragnieniu, by ktoś odpowiedział za to.

„Komedia człowieka zaczyna się tak /

nasze mózgi są zbyt duże na biodra naszej matki /

więc natura, ona stwarza tę alternatywę /

wychodzimy pół-urodzeni i mamy nadzieję /

że ktokolwiek powita nas na końcu, zechce nas poinformować”

--”Pure Comedy”

Rzadko zdarza się, by wykonawca mógł przyznać się, że nie ma odpowiedzi, i to jedna z rzeczy, które sprawiają, że Pure Comedy jest tak satysfakcjonujące; Tillman nie jest tutaj jako jakiś wybawca – chociaż ludzie błędnie to odczytają – on po prostu zastanawia się, jak możemy zaakceptować los takim, jakim jest, jako istnienie, które wydaje się jak „coś, co mogłoby wymyślić obłąkany człowiek”. Nie byłem przekonany do Tillmana jako wykonawcy aż do teraz; gdybyś mi powiedział, że będę kiwać głową ze zrozumieniem, gdy zaśpiewa w „So I’m Growing Old On Magic Mountain”, wyśmiałbym cię. Father John Misty od dawna jest uznawany za jeden z najlepszych zespołów w indie, ale to wydaje się być jego definitywnym dziełem. Koncepcyjny arcydzieło, którego brakowało w indie rocku przez co najmniej 5 lat.

Cykl promocji Pure Comedy rozpoczął się na poważnie w zeszłym lipcu, kiedy Tillman zszedł ze sceny na małym festiwalu muzycznym, na którym występował, po tym jak wygłosił coś w rodzaju kazania, mówiąc: „głupota po prostu rządzi światem, ponieważ rozrywka jest głupia” i mówiąc swojej publiczności, że nie powinni klaskać dla niego, powinni być smutni za siebie. Następnie przeszedł do tego, co stało się centralnym punktem albumu – „Leaving L.A.”, najwięcej auto-refleksyjna, krytykująca karierę piosenka w całym tym zbiorze. Śpiewa o obawach, że jest po prostu kolejnym „białym facetem, który bierze siebie zbyt poważnie” oraz że jego fani w końcu „oporządzą się”, ponieważ chce tworzyć piosenki z 10 zwrotkami („Leaving L.A.”), oraz jak jest przejęty, że ludzie kupują jego albumy, mimo że obawia się, że jest wielkim oszustem. Reszta albumu to poruszające wcześniej wspomniane Wielkie Idee, ale „Leaving L.A.” to coś szczególnego; piosenka, która w rzeczywistości jest krytyką albumu, który ją otacza. Może to być odebrane jako lekko autoironiczne, ale również dowodzi, że z wszystkich białych facetów grających na gitarach w twoim lokalnym sklepie z płytami, Father John Misty jest najmądrzejszy i najbardziej samoświadomy. Ma także najlepszy album do promowania.