Radość z odzyskania kontroli

On rozmawia przez telefon ze swojego domu w Bristolu, gdzie, w to szczególne popołudnie, jego ojciec pomaga przenieść kilka rzeczy z jego domu. "Nauczył mnie wiele o współczuciu, będąc współczującym, słuchając mnie i pozwalając mi popełniać błędy," mówi Talbot o swoim ojcu. Cytuje wsparcie i miłość swojego ojca, a także wsparcie i miłość kręgu rodziny i przyjaciół, jako stabilizujące warunki, na których można było zbudować nową płytę jego zespołu.

To dlatego Joy as an Act of Resistance jest aktywnym dialogiem, który ma na celu przejęcie kontroli nad narracją, tam gdzie wcześniejsza socjalizacja i hegemonię spłaszczono różnice i indywidualność. Ta sytuacja jest, w pewnym sensie, paradoksalna: dekonstruuje toksyczną męskość, konstrukcję tak głęboko zakorzenioną i pragnącą kontroli, w wysiłku odzyskania kontroli nad sobą. Ale kontrola nie jest celem; jest środkiem. Celem jest jedność, harmonia i miłość.

Talbot mówi, że płyta dotyczy uczynienia "swojej roli w społeczeństwie bardziej produktywną i pozytywną", nazywając ją "proaktywną odpowiedzią na pierwszy album." Ten album, doskonały, szaleńczy Brutalism z 2017 roku, był, podobnie jak Joy, agresywnym, brutalnym, minimalistycznym thrash'em post-punkowym - Talbot nazywa tę muzykę "niecierpliwą." Ale Joy mówi w innym języku: gdzie Brutalism był dość bezświetlną sprawą, nowa płyta jest pełna nadziei, a nawet bezczelności. Jedną z najbardziej wzruszających i pocieszających cech albumu jest to, że w niektórych przypadkach Talbot, badając swój głos i siebie, brzmi naprawdę szczęśliwie.

Talbot porównuje zmianę tonu do bajki Ezopa o Północnym Wietrze i Słońcu, która opisuje rywalizację między wiatrem a słońcem, aby określić, kto jest silniejszy. Zgadzają się, że ten, kto zmusi podróżnika do zdjęcia kurtki, jest silniejszy, więc wiatr powiewa na mężczyznę, ale on mocniej zaciska swój płaszcz. Słońce, z delikatnym ciepłem, zachęca mężczyznę do zdjęcia go.

Talbot uważa, że bajka wciąż jest aktualna. "Gdybym tylko stał tam i krzyczał o tym, co nienawidzę, nigdzie bym nie dotarł," mówi, porównując pesymizm internetowy do jadu wypisanego na "ścianie męskiej cholernie toaletowej." "Przeszedłem przez wystarczająco dużo, by zrozumieć, że świat wciąż kręci się. Jeśli coś dzikiego mi się przydarzy, to on wciąż się kręci."

Talbot dobrze to rozumie. Brutalism był wstrząśnięty żalem z powodu śmierci jego matki. "June," powolny, żałobny marsz na nowej płycie, radzi sobie ze śmiercią jego córki, Agathy, która przyszła na świat martwa. "Martwe, ale wciąż urodzone / Jestem ojcem," jęczy Talbot w utworze.

To bezpośrednie egzorcyzmowanie bólu nie jest niezgodne z centralnym pomysłem albumu: IDLES chcą ukazać chaotyczność życia. Po prostu chcą to zrobić jako część machinerii postępu. Pierwsza karta tekstów dla singla "Samaritans" zawierała frazę: "Nienawidzę siebie," ale wersja, która znalazła się na płycie, zmieniła się na "Kocham siebie."

"Koncepcja albumu powstała w okresie mojego życia, kiedy po raz pierwszy zacząłem terapię," wyjaśnia Talbot. "Dużo było o refleksji nad wstydem, który nosiłem, nad nienawiścią do samego siebie, i uświadomieniu sobie, że cała ta złość, którą nosisz, często jest po prostu złością na siebie. Dopóki naprawdę nie zajmiesz się wszystkim, co nosisz w sobie przez całe życie, nie możesz iść naprzód i zmieniać rzeczy na zewnątrz. Perfekcja to kulturowe wynalazek. Nikt nie jest doskonały."

Podejście ze szczerością „wszystko albo nic” polega na łączeniu krytyki z postępem. "Ta krytyka nie jest negatywną rzeczą, w której biczujesz swoją własną plecy, ale taką, gdzie mówisz, 'Jestem do niczego w matematyce i to jest OK,'" mówi Talbot. "Chodzi o to, że uczysz się kochać siebie za to, kim jesteś, a nie za to, kim możesz być. Krytyka dotyczy kultury popularnej, ale także pozwolenia sobie na akceptację i krytykę jednocześnie."

Słuchanie tego rodzaju przezroczystości jest odświeżające, ale nawet to Talbot nie zostawia bez sprzężenia, dodając: "Nigdy nie dostaniesz prawdziwej przezroczystości, ponieważ, gdy tylko odezwiesz się o swoim własnym myśleniu, to natychmiast zostaje spaczona przez superego. Ale to w porządku, pod warunkiem, że sam to akceptujesz. Nic nigdy nie będzie całkowicie prawdziwe. Nigdy nie będę całkowicie szczery, z powodu lęków i niepokoju oraz języka, i nie mówiąc w swoim własnym artystycznym języku."

To ten pokorny ostrze, które naprawdę sięga do rdzenia IDLES i Joy as an Act of Resistance. Propaguje nie solipsyzm, który jest podatny na zniekształcenia z wnętrza, lecz eksternalizację, która może być kwestionowana, z którą można prowadzić dialog, a może nawet skorygować przy pomocy naszej społeczności. "Danny Nedelko" to popowy, pro-imigracyjny rock gitarowy, którego nazwa pochodzi od jednego z przyjaciół Talbota, imigranta urodzonego na Ukrainie, który jest teraz obywatelem Wielkiej Brytanii. ("Jest dużo ładniejszy niż ja, ale nie możemy mieć wszystkiego," Talbot zrzędzi.) "Great" to podobnie antemiczna anty-Brexitowa piosenka, która wzywa nacjonalistów do skonfrontowania się i pochowania swojej opozycji do zmiany.

"Myślę, że wszystko, co robię, wszystko, co oddycham, jest antyfaszystowskie," stwierdza Talbot. Myślenie otwarte, jego zdaniem, jest kluczem do szczęścia. "Uważam, że wąsko myślące osoby nie mogą być naprawdę szczęśliwe. Jedyne, co widzę jako powód, dla którego ktoś mógłby być wąsko myślący lub pełen nienawiści, to dlatego, że się boją, lub nie rozumieją czegoś, i nienawidzą tego z tego powodu. Jeśli nosisz ciężar nienawiści do czegoś, będąc w czymś przestraszonym, nigdy nie będziesz naprawdę szczęśliwy. Dla mnie to fakt."

Dla Talbota bycie "naprawdę szczęśliwym" zawsze związane jest z otwartością i współczuciem. On i jego koledzy z zespołu okazują sobie uczucia na koncertach, przytulając się i całując. W utworze "Samaritans" Talbot ryczy autorytatywnie: "Pocałowałem chłopaka i mi się to podobało!" To zdanie oznacza dwie rzeczy: odrzucenie homofobicznej retoryki dotyczącej męskości oraz świętowanie bezwstydnej miłości i wsparcia dla siebie nawzajem.

W połowie naszej rozmowy telefonicznej Talbot przeprasza na chwilę. Jego tata odchodzi, a on chce się pożegnać. Tuż przed tym, jak drzwi się zamykają, słychać, jak Talbot woła: "Dzięki za wszystko, kocham cię."

Możesz kupić ekskluzywną edycję Vinyl Me, Please Joy As An Act Of Resistance tutaj.