Obejrzyj melodie: Nie przestawaj wierzyć: Podróż każdego

Na Netflixie, Hulu, HBO Go i wielu innych platformach dostępny jest absurdalnie szeroki wybór filmów muzycznych i dokumentalnych. Ale trudno powiedzieć, które z nich są naprawdę warte twoich 100 minut. Watch the Tunes pomoże ci wybrać, który dokument muzyczny jest wart twojego weekendowego Netflix and Chill. W tym tygodniu omawiamy Don't Stop Believin': Everyman's Journey.

Jednym z największych prezentów urodzinowych, jakie kiedykolwiek otrzymałem, była Magic Johnson Double Jam. Miała nie jedną, ale DWIE obręcze, do których można było wrzucić albo czerwoną, albo żółtą nadmuchaną gumową piłkę, a plastikowa paletka rejestrowała, ile z nich trafiasz, wydając cienko nagrane „Tak!” lub „Dobrze!”. Uwielbiałem ćwiczyć sam w swoim pokoju godzinami. Doszło do tego, że mogłem trafiać szalone rzuty, skacząc na łóżku, zza pleców, stojąc na jednej nodze, a nawet przez cały pokój z kąta za komodą. Zacząłem fantazjować, że skauci z NBA, zaglądający przez moje okno, aby sprawdzić moje umiejętności, usłyszawszy o tym małym cudzie Double Jam, natychmiast zaoferują mi kontrakt na grę w wielkiej lidze.

Chociaż oczywiście tak nie działa profesjonalne skautowanie sportowe (a idea dorosłego mężczyzny zaglądającego na mnie, gdy skaczę po pokoju, nie jest rzecz, o której dziecko powinno fantazjować), nie można zaprzeczyć, że czasami kapryśny palec sławy i fortuny wybiera kogoś z nieznanego miejsca i stawia go w świetle reflektorów. Jest to niezwykle rzadkie, ale historia showbiznesu jest pełna takich opowieści, od Susan Boyle po Williama Hunga. To właśnie ta fantazja o byciu „odkrytym” sprawia, że Don't Stop Believin': Everyman's Journey jest tak fascynująca i naprawdę magiczna.

Kiedy ludzie myślą o Journey, od razu przychodzi im na myśl „Don't Stop Believin'”, „Wheel In The Sky”, „Any Way You Want It” i tuzin innych prawdziwych klasyków karaoke. Rzecz w tym, że wszyscy kojarzą te piosenki z Steve'em „The Voice” Perry, który był wokalistą od 1977 do 1997 roku. Po jego dwudziestoletniej kadencji zespół przeszedł przez kilku innych wokalistów, ostatecznie pozbywając się ich wszystkich z różnych powodów. Głównym powodem wypalenia się był fakt, że ich piosenki są absolutnie brutalne do śpiewania na trasie, noc po nocy. W 2007 roku, pozostali członkowie Neal Schon, Ross Valory, Deen Castronovo i Jonathan Cain stwierdzili, że potrzebują nowego wokalisty, aby prowadzić zespół w kolejnej trasie, co doprowadziło ich do odkrycia klipu na YouTube z filipińskim wokalistą Arnelem Pinedą śpiewającym w barze w Manili, absolutnie miażdżącym, między innymi, repertuar Journey.

Cicho mówiący Pineda został sprowadzony do Ameryki, aby spróbować swoich sił jako nowy wokalista zespołu i po kilku dniach prób bliskich, lecz nie idealnych, wdrożył się w odpowiednie miejsce i został przyjęty do składu koncertowego. Film prowadzi widownię od jednego miejsca do drugiego, podczas gdy Pineda powoli acclimatyzuje się do każdego członka zespołu, a w zamian do życia prawdziwej gwiazdy rocka. Mogę sobie tylko wyobrazić, że to uczucie jest podobne do sytuacji, kiedy zmieniasz szkołę w środku semestru, ale jedynymi innymi uczniami w twojej nowej szkole są członkowie zespołu z platynowym statusem, i zamiast chodzić na lekcje, występujesz przed tysiącami ludzi każdej nocy, którzy życzą sobie, abyś był kimś zupełnie innym. Ze swojej strony, zespół jest tak ciepły, jak tylko może być, w różnym stopniu. Założyciele, Jonathan Cain i Neal Schon, słusznie mają wysokie oczekiwania wobec swojego nowo odkrytego wokalisty i są konstruktywnie krytyczni wobec Pinedy, gdy trzeba, podczas gdy sekcja rytmiczna, Ross Valory i Deen Castronovo, jednogłośnie oferują ciepłe „Hej, usiądź przy naszym stole!” Wsparcie. Przez wszystko to, Arnel zachowuje się z wdziękiem i pokorą, zawsze wyraźnie chcąc zadowolić swoich nowych kolegów z pracy i dać z siebie wszystko dla fanów.

Okazuje się, że Pineda wnosi coś więcej niż tylko umiejętność idealnego odśpiewania piosenek, które Steve Perry uczynił sławnymi. Podczas gdy poprzedni wokaliści unikali scenicznych wybryków, Pineda (zaskakując wszystkich, włącznie z nim samym) dosłownie wchodzi w rolę frontmana, biegając dziko po scenie, skacząc z podestów i wchodząc z mikrofonem w tłum, aby znaleźć ludzi, którzy chcą zaśpiewać wspólnie. Dodatkowym atutem jest fakt, że jego filipińskie pochodzenie ożywia całą część publiczności zespołu, która pragnie zobaczyć jednego ze swoich w centrum uwagi. Kamera wychwytuje uśmiechniętych fanów na kilku przystankach trasy z dumnymi znakami przyjmującymi wokalistę, który ich reprezentuje, a film kończy się koncertem w Manili, kraju pochodzenia Pinedy.

To prawda, że Journey istnieje wystarczająco długo, aby zmienić ponad 20 członków w ciągu czterech dekad istnienia, więc można by pomyśleć, że wymiana kolejnego elementu na inny (a w rzeczywistości Journey niedawno musieli wymienić swojego perkusistę) nie powinna stanowić powodu do stworzenia całego doświadczenia filmowego, ale naprawdę jest coś wyjątkowego w Arnelu Pinedzie, co wynosi jego historię na znacznie wyższy poziom. Nie tylko jest jednym z niewielu żyjących wyjątków od reguły, że metaforyczna NBA nigdy nie przyjdzie metaforycznie sprawdzić dzieciaka, który gra metaforycznie w koszykówkę w swoim metaforycznym pokoju, ale Pineda jest również pozytywnym przykładem dla swojej społeczności, zarówno zawodowo, jak i osobiście, którego naprawdę magiczna historia jest warta opowiedzenia.