Obejrzyj melodie: Danny mówi

Minęło trochę ponad rok, odkąd program telewizyjny Vinyl miał premierę na HBO. Wyprodukowany przez Martina Scorsese, program opowiadał o Richie Finestra, facetowi, który posiadał wytwórnię płytową w Nowym Jorku w połowie lat siedemdziesiątych, która, mimo złotego ucha Finestry, borykała się z problemami finansowymi. Glam i garage były na fali wznoszącej, a nasiona tego, co miało stać się punk rockiem, zostały zasiane. Vinyl przetrwał tylko jeden sezon, ale kibicowałem mu aż do momentu, gdy wiadomo było, że nie będzie drugiego sezonu. Kibicowałem mu z tego samego powodu, z jakiego zakochałem się w Danny Says, filmie, który będziemy omawiać w tym tygodniu.

Na początku John Cameron Mitchell, sam Hedwig (słynny z Angry Inch), nazywa Danny’ego Fieldsa „służebnicą bogów” i „położną dla niektórych najważniejszych osób w muzyce”, co jest chyba najlepszym opisem tego, co Fields oznaczał dla zespołów i muzyków, których życie dotknął. Różne role, jakie Fields pełnił w trakcie swojej wieloletniej kariery, obejmują menedżera, rzecznika prasowego i dziennikarza, ale praktycznie niemożliwe jest przypisanie jego wpływu do którejkolwiek z tych ról. Jego odciski palców są widoczne w historii rocka, ale wrażenie jest na tyle subtelne, że trudno byłoby przekonać ławę przysięgłych, poza cień wątpliwości, że był w miejscu zdarzenia.

To zarówno odpowiednie, jak i frustrujące, że reżyser Brendan Toller naśladuje powolny styl narracji Fields’a w tempie filmu. Oto facet, który przekonał Elektra, aby wydać „Light My Fire” Doorsów jako singiel, podpisał umowę z MC5 jednym telefonem, dał Iggy’emu Popowi jego pierwszą dawkę kokainy i był pierwszą osobą, która grała Ramones dla Lou Reeda, a mimo to jest jednym z najbardziej stonowanych i wyluzowanych facetów, jakich kiedykolwiek widziałem w dokumencie. Fields jest też dziwnie skromny, co było dla niego cenną cechą jako rzecznika prasowego, ale sprawia, że ​​jeszcze trudniej jest opierać cały dokument na jego ramionach. Każdy by się ucieszył, mając tak duży udział w tak wielu momentach w historii muzyki, ale on zaledwie niechętnie przyjmuje zasługi za niektóre z jego największych osiągnięć.

Jak Finestra z Vinyl, zdolność Fieldsa do poruszania się po różnych poziomach przemysłu muzycznego znajduje się w pewnym rzadkim powietrzu, ale Fields borykał się z pewnym gatunkiem niepokoju, który pchał go do nieustannego ruchu. Dokumenty o wykonawcach będą trudne do sprzedania, ponieważ dotyczą ludzi, którzy żyją wyciągając pieniądze z artystów, których promują, ale nie tak z Fieldsem. Mógłby najprawdopodobniej wspinać się w górę, a to nie znaczy, że nie zakończył u wygodnego życia, ale postanowił podążać za swoją pasją nie tylko do zespołów i muzyków, ale także do scen wokół dźwięków. „To, co mnie motywuje... to być w odpowiednim towarzystwie,” przyznaje Fields pod koniec filmu. W końcu zaczynał w Nowym Jorku w latach sześćdziesiątych jako członek Fabryki Andy'ego Warhola, co prawdopodobnie również wpłynęło na jego opanowaną postawę.

Nieoczekiwaną przyjemnością Danny Says jest złośliwy sposób, w jaki dostarcza plotkarskiej soczystości gorących opinii Fieldsa. Aerosmith? "Nienawidziłem ich jako ludzi i nie kochałem ich jako nikogo." Beatlesi? "Nie kochałem ich tak bardzo, ale kochałem ich bardziej niż Jezusa." A sposób, w jaki kpi z riffu „Frankenstein” Edgara Wintera, z którego oczywiście zarobił ogromne pieniądze, trzeba usłyszeć, aby naprawdę docenić. Tak wiele momentów przypomina live-action „ślepe przedmioty”, ale Fields z większą chęcią ujawnia je z imienia. Tym bardziej odpowiednie jest, gdy odkrywasz, że Fields praktycznie zakończył swoją karierę jako rzecznik prasowy, pracując w nie jednym, ale dwóch różnych czasopismach dla nastolatków. W obu wydaniach z radością wypaczał psychikę amerykańskiej młodzieży, umieszczając Alice Cooper i Davida Bowie na tych samych stronach co chłopcy z Brady Bunch i Partridge Family.

Chociaż Danny Says może nie otworzyć żadnych wielkich drzwi w coraz bardziej zagraconej liście ofert rockowych dokumentów online, jest to zabawne spojrzenie na świat punka i glam przez nową perspektywę. Film cierpi nieco, ponieważ Fields jest tak niepozornym gospodarzem tej wycieczki przez historię swojego życia, czasami sprawiając wrażenie wyraźnie niewygodnego w swojej roli jako centrum uwagi, ale niski poziom energii ma sens w dłuższej perspektywie.